Wie ben ik nu geworden en hoe vind je je regelmaat weer terug

Zondag 28-09-2014
Rome op de elektrische fiets is een geweldige ervaring geweest. Met 72 jaar alleen op de fiets naar Rome fietsen, laat je zien wie je werkelijk bent, zelfs op deze leeftijd. Het verleden valt weg. Je krijgt nieuwe kansen om dingen in jezelf te veranderen Er komt ruimte en plaats in hoofd en lijf voor het nieuwe. Mijn hoofd dat altijd vol zat is grotendeels leeg geraakt. Oud zeer, verdriet en pijn is losgelaten. Alles staat open voor een nieuw begin, een nieuw leven, een nieuwe start. Wanneer je dit mag doen met 72 jaar dan krijg je van God een prachtig cadeau. En of dat leven nu nog een dag, week, maand, jaar of jaren duurt doet er niet toe. Elke nieuwe dag is een geschenk waarin ik nieuwe dingen mag beleven. Elke minuut leef ik zoveel mogelijk intens. Nieuwe gedachten en plannen ontstaan. En één daarvan is toch wel dat ik opnieuw wil reizen, schrijven en fotograferen, Ook al ontbreken hiervoor de financiën op dit moment, wanneer de tijd rijp is zijn de financiën ook rond en kan ik opnieuw vertrekken. Ondertussen is het op dit moment nog zoveel mogelijk fietsen voor de fiets de winterstalling in gaat. Niet alleen om af te trainen, meer omdat de vrijheid van het fietsen en fotograferen zo bijzonder is. Dus vandaag maar weer even 45 km. gefietst en een leeg hoofd gekregen. 

Het mooiste geschenk dat ik onderweg naar Rome kreeg was misschien wel dat ik leerde dat je aan je kinderen vergeving mocht vragen. Berry en ik zeiden altijd wel sorry wanneer we fouten maakten, maar vaker deed je dat ook niet. Dit inzicht heeft gemaakt dat ik dichter bij mijn meisjes ben komen te staan. Iets wat heel kostbaar is. Soms maak je fouten die je niet beseft, of ziet de ander een fout in je die ergens niet fout was, maar meer onbegrip. Allemaal dingen die te overbruggen zijn wanneer je daar met z'n allen aan werkt. Anderen moeten ook willen zien hoe jij veranderd bent, maar zolang die ander dat niet wil zien is het ook goed. Ik heb dat met één kind. Ook daar heb ik vrede mee. Liefde moet van twee kanten komen en kun je niet dwingen.  

Er is een stuk rust in mezelf ontstaan, die nu nog een plaatsje moet vinden in de dagindeling. Het verlangen naar buiten, de natuur in is nog te groot, terwijl je aan de andere kant thuis  weer hele andere verplichtingen krijgt. Je huis, je financiën, je beslommeringen, je geadopteerde kat Mausi. In dit alles moet je je regelmaat zien te vinden. Het is er nog niet echt. Maar zal zeker komen mettertijd. 

Het was vanmorgen weer heerlijk om onbekommerd over de Brusummerhei te fietsen. Via Schinveld richting Duitsland, langs dierenpark Gangeld en zo terug via Bingelrade Merkelbeek. Met natuurlijk nog wat kleine plaatsen er tussen. Een korte rit van 45 km. In het Schutterspark ontmoet ik twee stellen op de fiets. We praten even over het fietsen en natuurlijk de fietsreis naar Rome, waarna ik mijn weg vervolg. Aangezien mijn fietsroute langer is komen we elkaar tot drie keer toe tegen onderweg. Onderweg nog wat foto's gemaakt en genoten van de rust en stilte. Thuisgekomen zitten sinds dagen merels mijn druiven op te eten. Ze zijn mij te zuur, maar merels zijn er gek op. Speciaal een jong vrouwtje is heel brutaal. Terwijl ik de camera pak en klik kijkt ze me heel brutaal aan met andere woorden; 'jaag mij hier maar eens weg, ze zijn veel te lekker'. Of zou ze mijn gedachte hebben opgevangen dat ik haar niets wilde doen en dat ze alles op mag eten? Geen idee. Zie haar volmondig genieten van mijn zure druiven.