Rome op de elektrische fiets is een geweldige ervaring geweest. Met 72 jaar alleen op de fiets naar Rome fietsen, laat je zien wie je werkelijk bent, zelfs op deze leeftijd. Het verleden valt weg. Je krijgt nieuwe kansen om dingen in jezelf te veranderen Er komt ruimte en plaats in hoofd en lijf voor het nieuwe. Mijn hoofd dat altijd vol zat is grotendeels leeg geraakt. Oud zeer, verdriet en pijn is losgelaten. Alles staat open voor een nieuw begin, een nieuw leven, een nieuwe start. Wanneer je dit mag doen met 72 jaar dan krijg je van God een prachtig cadeau. En of dat leven nu nog een dag, week, maand, jaar of jaren duurt doet er niet toe. Elke nieuwe dag is een geschenk waarin ik nieuwe dingen mag beleven. Elke minuut leef ik zoveel mogelijk intens. Nieuwe gedachten en plannen ontstaan. En één daarvan is toch wel dat ik opnieuw wil reizen, schrijven en fotograferen, Ook al ontbreken hiervoor de financiën op dit moment, wanneer de tijd rijp is zijn de financiën ook rond en kan ik opnieuw vertrekken. Ondertussen is het op dit moment nog zoveel mogelijk fietsen voor de fiets de winterstalling in gaat. Niet alleen om af te trainen, meer omdat de vrijheid van het fietsen en fotograferen zo bijzonder is. Dus vandaag maar weer even
Het mooiste geschenk dat ik onderweg naar Rome kreeg was
misschien wel dat ik leerde dat je aan je kinderen vergeving mocht vragen.
Berry en ik zeiden altijd wel sorry wanneer we fouten maakten, maar vaker deed
je dat ook niet. Dit inzicht heeft gemaakt dat ik dichter bij mijn meisjes ben
komen te staan. Iets wat heel kostbaar is. Soms maak je fouten die je niet
beseft, of ziet de ander een fout in je die ergens niet fout was, maar meer
onbegrip. Allemaal dingen die te overbruggen zijn wanneer je daar met z'n allen
aan werkt. Anderen moeten ook willen zien hoe jij veranderd bent, maar zolang
die ander dat niet wil zien is het ook goed. Ik heb dat met één kind. Ook daar
heb ik vrede mee. Liefde moet van twee kanten komen en kun je niet dwingen.
Er is een stuk rust in mezelf ontstaan, die nu nog een
plaatsje moet vinden in de dagindeling. Het verlangen naar buiten, de natuur in
is nog te groot, terwijl je aan de andere kant thuis weer hele andere verplichtingen krijgt. Je
huis, je financiën, je beslommeringen, je geadopteerde kat Mausi. In dit alles
moet je je regelmaat zien te vinden. Het is er nog niet echt. Maar zal zeker
komen mettertijd.
Het was vanmorgen weer heerlijk om onbekommerd over de
Brusummerhei te fietsen. Via Schinveld richting Duitsland, langs dierenpark
Gangeld en zo terug via Bingelrade Merkelbeek. Met natuurlijk nog wat kleine
plaatsen er tussen. Een korte rit van 45 km . In het Schutterspark ontmoet ik twee
stellen op de fiets. We praten even over het fietsen en natuurlijk de fietsreis
naar Rome, waarna ik mijn weg vervolg. Aangezien mijn fietsroute langer is komen
we elkaar tot drie keer toe tegen onderweg. Onderweg nog wat foto's gemaakt en
genoten van de rust en stilte. Thuisgekomen zitten sinds dagen merels mijn
druiven op te eten. Ze zijn mij te zuur, maar merels zijn er gek op. Speciaal
een jong vrouwtje is heel brutaal. Terwijl ik de camera pak en klik kijkt ze me
heel brutaal aan met andere woorden; 'jaag mij hier maar eens weg, ze zijn veel
te lekker'. Of zou ze mijn gedachte hebben opgevangen dat ik haar niets wilde
doen en dat ze alles op mag eten? Geen idee. Zie haar volmondig genieten van
mijn zure druiven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten