+klein.jpg)
verdien we allemaal.
Afgelopen dagen zijn voor mij afwisselend leuk, gezellig, fijn en verdrietig geweest. Het hoort bij het leven. Was ik zaterdagavond alom 22.10 weg van de dansvloer, omdat ik vol verdriet zat, gisteravond was het een dag en een avond vol met plezier en een lach. Voor de eerste keer tot half twaalf gebleven, na een laatste dans met Jo nog gedaan te hebben. Zo lang heb ik het niet eerder volgehouden na de Tia. Op het moment dat ik de danszaal binnenkwam zag ik een vroegere groep kennissen/vrienden zitten, die ik losgelaten had, na uitleg waarom ik dat had gedaan. Wat ze in werkelijk waren weet ik zelf niet, omdat ik zelf wel echte vriendschap voelde voor ze. Op het moment dat ik ze zag zaten de hoofde al dicht bij elkaar en hoorde ik mijn naam noemen terwijl ik binnenkwam en daardoor opmerkzaam werd. Zij hadden mij blijkbaar al eerder in de gaten. Het grappige is dat ik er de hele avond geen last van had, maar wel degelijk in de gaten werd gehouden. Ik voelde letterlijk wat er werd gezegd en zelfs twee, voor mij vreemde dames, werden er in betrokken. Keek ik op zat één van de twee me steeds aan te kijken met blikken die konden doden, dat ik alleen maar dacht; meisje, jij moet nog heel wat leren in het leven. Alles heeft twee kanten en zolang je die andere kant niet kent of mijzelf, vorm dan geen oordeel. Het keert zich altijd tegen je. Voor de rest raakte het me niet. Ik heb hun tafel in het licht gezet, ze veel plezier en geluk gewenst en er verder niet meer op gelet. Ze hebben niet anders kunnen zien dan dat ik een gelukkig mens ben, met een uitstraling die ik al die jaren daarvoor had gemist door verdriet en leugens. Aan onze tafel hebben we veel plezier gehad, daar kom je voor. En ik heb bijna de hele avond op de dansvloer gestaan. Onze groep wordt steeds hechter. Klokslag 20.00 uur ben ik onder het dansen even naar buiten gelopen om twee minuten stilte te houden. Mijn danspartner wist er van en begreep dit ook. Nog steeds vind ik dit zo heel belangrijk. Zeker in een tijd als deze waar oorlog meer heerst dan vrede.
Bevrijdingsdag zegt eigenlijk nog maar weinig voor veel jongeren. Het zijn latere generaties. Zij hebben de oorlog niet meegemaakt en kennen het verdriet niet dat er achter zit. Zelf ben ik in de oorlog geboren, weet er maar heel weinig van. Echter door het oorlogsverleden van Berry, die in het Jappenkamp heeft gezeten, is de oorlog altijd een deel van ons leven gebleven door zijn oorlogssyndromen. Je kunt van onze jongeren niet verwachten dat zij zich een voorstelling kunnen maken hoe het was. Daar mogen we alleen maar dankbaar voor zijn. We mopperen als Nederlanders soms meer dan goed voor ons is. Aan de andere kant hoe ontevreden wij in Nederland ook mogen zijn omdat ons allerlei privileges e.d. worden afgenomen. In opstand komen is wel het laatste wat ons zal overkomen als Nederlanders. Gelukkig maar. Oorlogen maken alles kapot in de mens. Laten we vandaag eens kijken wat we allemaal nog wel hebben en niet wat we afgelopen jaren door de regeringen verloren hebben. Dankbaar zijn dat we in vrede mogen en kunnen leven.
Vrede, het kan er op zoveel manieren zijn. We kunnen er op allerlei manieren aan meewerken. Een mooi voorbeeld was gisteravond weer. Mijn ex spreekt mensen op de dansvloer en daarbuiten, zelfs mijn kinderen en verspreid onwaarheden, die zijn waarheden zijn en die ik toch niet kan stoppen. Het is zijn pijn. Ik zeg als antwoord daarop dat hij zijn eigen leven moet zoeken, zijn eigen geluk en dat ik er niets meer over wil horen. Het is mijn zaak niet meer. Ik maak meer onvrede en oorlog door er op in te gaan, van alles te vertellen om me te verdedigen en dan wordt het roddelen. Wat en wie zou ik moeten verdedigen? Mezelf? Waarom? Dat ik keuzes heb gemaakt voor mezelf. Dat ik er geen boodschap aan heb hoe hij leeft en met zijn leven omgaat. Dat ik tevreden ben met wie ik ben, hoe mijn vrienden over me denken en voelen en vooral vrede in mezelf heb gevonden. Natuurlijk zit daar nog steeds een stukje pijn om hoe het had kunnen zijn. Maar ook v rede als ik zie hoe gelukkig ik nu ben, met af en toe een moeilijke dag er tussen. Maar ook dat mag er zijn. Waarom zou ik steeds opnieuw oorlog gaan voeren en kletspraatjes voer geven? Fransien en ik hebben beiden onze ervaringen met hem opgedaan en dat heeft ons samen een hechte vriendschap gegeven. Daar zijn wij beiden dankbaar voor en hij heeft er iets goeds mee gedaan. Dat is toch om dankbaar voor te zijn?
Oorlog voeren in het groot in het klein. Om grote en kleine zaken. We kunnen ermee doorgaan. We kunnen ermee stoppen. Bevrijdingsdag heeft een veel diepere zin in het leven dan we misschien ons realiseren. Oorlog voeren maakt alleen onszelf kapot. Terwijl vrede en geluk in onszelf is te vinden. Neem afscheid van mensen waar je moeite mee hebt of die jou pijn doen. Uiteindelijk word je er zelf beter van. Maak hechter wat goed voor je is. Klopt, dat is verschrikkelijk moeilijk en ik zeg echt niet dat ik er al ben. Maar elke poging tot verbetering brengt vooruitgang, vrede en rust in mezelf. Weer een paar stapjes de berg op. En ja, af en toe hoort daar ook weer een stapje achteruitgang bij. Niet erg, zolang jij of ik er niet in blijven hangen. Zolang we maar bergopwaarts durven gaan, door voor geluk en vrede te kiezen in onszelf en naar buiten is dat onze bevrijding, die we ieder jaar mogen vieren. Die nieuwe wegen opent, deuren opent die tot nu toe gesloten waren gebleven en alleen maar leiden naar het echte diepe geluk. Maus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten