Landelijke dag van de stilte in Schinveldse bossen, Zondag 27 oktober 2013

Het toelaten van stilte in je leven en een bijzondere beleving

Met 19 mensen verzamelden we ons rond half tien bij Atelier Kristalberg van Jos van Wunnik te Schinveld, zuid Limburg. Het eerste wat opviel waren zijn prachtige schilderijen. Een eigen stijl en toch een vleugje van Gogh proefde ik er in. Mooi en indrukwekkend. De kleuren afwisselend teer en helder. Een heerlijke weerzien met vier mensen van de Chayaweek in Zeeland, afgelopen juni.  Met anderen een leuke kennismaking. De een spreekt bij aanvang wat meer aan dan de ander, maar langzamerhand groeit de groep uit tot één geheel in stilte.

We beginnen de dag in een kring. Alles gebeurt vanaf nu zonder spreken. Indien nodig een gebaar. Daarna een langere stilte om in rust te komen. Na deze rust vertrekken we in stilte met de auto naar de bossen, niet ver van het atelier vandaan. Tijdens het instappen moet er één en ander opzij geschoven worden door de medepassagiers, die onverwachts alle drie bij mijn auto staan. Een cadeautje, omdat ik niemand verwachtte. De riem van de achterbank aan de kant waar Annie zat, was verstopt tussen de leuning van de achterbank en kofferbak. Ik stap uit, vergat de handrem, die ik net had losgemaakt, weer vast te zetten en tijdens het losmaken van de riem reed de auto zachtjes op mijn tenen. Geen prettig gevoel. Gelukkig kon ik de auto nog net terugduwen, voor Daniel zo slim was de handrem weer aan te trekken. De pijn trekt langzamerhand weg wanneer we gaan lopen.

Natuurlijk ontbreken aantekenboekje en camera niet. Toch blijf ik voorzichtig, omdat niet iedereen hierop gesteld is. Na afloop vraagt Thera om de foto's op te sturen. Zij liep al die tijd vooraan maar wist als vanzelfsprekend dat ik fotografeerde. We lopen in stilte naar de kring van stenen op een open plek in de bossen. Passeren een grazende kudde runderen. Links van de weg staan uit de voerbak etende paarden. En even verder zie ik achter elkaar hollende kangoeroes plezier maken. Toch zijn al deze dieren in volkomen stilte, terwijl wij langslopen. Zouden ze voelen hoe belangrijk het voor ons is, die stilte in onszelf te houden zonder afleiding?

We komen bij een kring van stenen, midden op een kale plek in het bos. Een klein smal paadje wijst ons de weg er naar toe. Het is heerlijk om samen hier te staan met hetzelfde voelen. Rust, stilte en delen van ons spiritueel gevoel. Hier voel ik dat ik op zielsniveau afscheid wil nemen van het verleden. Van hem, waar zoveel verdriet om is geweest. die me zo diep heeft gekwetst, waar ik dat steeds weer heb toegelaten. Of ik dit afscheid in de praktijk van nu ook kan? Ik hoop het. Aan de andere kant, hij zou onmiddellijk weer toenadering zoeken, terwijl dit voor mij absoluut niet meer mogelijk is. Er blijft nog een stukje menselijke boosheid zitten. Ik weet dat hij zich op zielsniveau

zichzelf beschikbaar heeft gesteld om mij lessen te leren, door de boosdoener te spelen. (Voor diegene die niet weet wat ik met thuiskomen bedoel. U noemt het doodgaan, ik noem het thuiskomen in die andere wereld vol liefde. (1 uitleg, zie onder) Dat was voor onze geboorte samen beslist. Met het afscheid van de oude kring in het bos waar we instaan, neem ik dit keer in vrede en vrijheid afscheid op zielsniveau. Op dit niveau gaat het allemaal makkelijker dan hier op aarde. Bovendien wilde de ander nooit iets weten van spirituele zaken, laat staan dat hij dit ooit zou begrijpen. Pas als we beiden op een dag zijn "thuisgekomen", zal ook hij begrijpen wat ik hier al weet.

Het is een oude kring van stenen, die hier ligt gestapeld, verteld Jos. Hij heeft de leiding tijdens deze ochtend en stiltewandeling. Hij vraagt om afscheid te nemen van deze oude kring om op een andere plek een nieuwe kring te maken. We lopen verder, laten ons leiden in stilte, op zoek naar onze nieuwe plek. Sinds kort is aan de rand van het bos een hoge berg gemaakt. Van twee kanten lopen er wegen omhoog. Een smal paadje, dwars door grasland en langs het bos leidt naar de berg. Ik loop niet in de sporen van de anderen. Maak mijn eigen spoor tot we aan de voet van de berg zijn. Tijdens de wandeling omhoog krijg ik door dat ik de rugzakken van anderen niet meer hoef te dragen. Ik mag mijn deel er uit halen. Wel mag ik de rugzakken van anderen lichter maken door hulp te brengen waar nodig, zonder mijn eigen rugzak nog langer te belasten.

 

Boven op de berg gekomen is een prachtig waterreservoir te zien. Een glanzend metalen leuning schittert in de zon. Wacht om gebruikt te worden als steun of om gewoon even overheen te hangen. Boven het water vliegen duizenden sterretjes. Ik durf op dat moment geen foto te maken. Er staan teveel mensen van de groep die dit moment voor zichzelf mogen hebben, zonder dat mijn camera daarin stoort. Jammer, ik had de sterretjes willen vangen. Echter ik weet zeker dat één dezer dagen mijn gang alleen naar boven zal zijn en een zonnestraaltje opnieuw sterretjes zal laten verschijnen. Rond het waterbassin en door de bossen raast de storm in volle kracht. De bomen buigen mee met de wind. Hun toppen naar één kant gericht. Zich stevig verwerend tegen de storm, hun wortels diep in de grond verankerd. Het zijn alleen de zwakke bomen die de storm niet zullen overleven vandaag en morgen, wanneer de storm nog erger wordt.

Het water in het bassin wordt uit een natuurlijke bron omhoog gepompt. Opnieuw krijg ik de boodschap door dat ik op eigen benen kan staan, terwijl de wind probeert mij met zijn kracht omver te blazen. Het lukt hem niet, Ik ben sterker dan ik dacht. Soms zal ik een stukje samen lopen met mensen, het meeste zal ik mijn weg alleen moeten lopen, wordt hierboven verteld. Een eenzaam vooruitzicht, al weet ik dat op een dag mijn weg als door een wonder gekruist zal worden. Voor nu is het een minder prettig gevoel. Eenzaam, ja, maar niet alleen. Want overal volgt mijn gids Leila in het kielzog. Hoe ik weet dat zij Leila heet? Dat is nog maar sinds kort. Sinds enige tijd ontdekte ik een engel op mijn voeteneind voor het slapen gaan. Ik praatte een paar keer met haar. Op een avond zei ik welterusten en half in slaap bedacht ik dat ik niet eens haar naam wist. Op dat moment klonk het liedje Leila door mijn hoofd. Voor iemand die zelden muziek aan heeft is dit een wonderlijke ervaring. Het is fijn te weten dat zij een naam heeft en maakt het praten gemoedelijker.

Is het niet mooi om te horen dat de bron hierboven op de berg, ontstaan door bronwater uit het diepste van de aarde, een oude engelplek is. Zou men dit geweten hebben en daarom de berg juist op deze plaats hebben gemaakt of is het alleen maar door het weten dat hier een onderaardse bron aanwezig was. Dat het een engelplek is maakt het extra mooi en spiritueel. In volkomen stilte en diep onder de indruk van deze plek, waar wij een mooie nieuwe kring hebben gevormd, lopen we terug naar het huis van Jos. Drinken thee met koek en blijven volkomen in stilte bij onszelf. Het enige lawaai van buitenaf is het koken van de waterketel en de storm die buiten probeert alles uit zijn voegen te blazen.

Recht voor me zit Annie. Vanaf het eerste moment voelde ik een klik. Zij zit precies onder een schilderij van Jos, dat op een ezel staat. De kleuren stralen er af. Annie zit op een meditatiebankje in Boeddha houding, met een glas thee in haar handen. Haar haren opgestoken in een soort knotje, haar donkere bril en serene gelaat, maakt op mij diepe indruk waar ik naar moet blijven kijken. Helemaal in zichzelf gekeerd zit zij te mediteren. Het is alsof ik Boeddha zelf zie, in vrouwelijke vorm. Ik zou haar willen fotograferen in die houding en vorm om dit beeld nooit meer los te laten. Zij heeft veel te geven, zegt mijn gevoel en mijn ogen blijven dit beeld vasthouden. Tijdens deze stilte blijf ik schrijven wat binnenkomt. Sommigen worden wat onrustig bij deze wat langere pauze in rust en stilte. Kijken hier en daar stilletjes om zich heen. Bij anderen voel ik volkomen innerlijke rust. Mijn schrijven geeft mij de rust en stilte die ik nodig heb om dát weer te geven wat ik voel. Op haar knieën naast me zit Leila. Zij inspireert en geeft. Maakt duidelijk dat mijn leven vanaf dit moment totaal gaat veranderen. Er is geen weg meer terug, alleen vooruit. Had ik in de eerste meditatie van deze ochtend afscheid genomen van het verleden, nu komt het heden, het nu, met alle positieve verrassingen die gaan komen.

Wanneer alle theekannen weer zijn bijgevuld, krijgen we een presentatie van Jos van zijn foto's en schilderijen. Een aantal foto's herken ik omdat ik die plekjes zelf ook al had ontdekt. Foto's en schilderijen zijn prachtig. De laatsten spiritueel en realistisch door elkaar. Zijn aandacht in en voor de natuur. Zijn verzameling stenen, bijeen gezocht met kleur en vormen die afhankelijk van elkaar, één geheel vormen. Ik hoor zijn stem zeggen, Stilte is licht, stilte is rust en ik vul het zachtjes voor mezelf aan met de woorden, Stilte is innerlijk geluk, bij jezelf blijven, horen en voelen. Opnieuw klinkt de stem van Jos of is het wat ik voel. Ik weet even niet het verschil, omdat dit een moment is dat we iets delen, zonder te weten.

Bomen in stilte

rust en kracht

een kracht die zij geven

aan jou en mij

Je hoeft alleen maar te vragen

opdat zij willen dragen

al jouw verdriet

en al jouw pijn

Hun takken raken de hemel

Uit de wortels diep onder de grond

komt hun kracht vandaan

een lange weg zijn zij gegaan.

Buiten raast de storm door het land

de takken buigen

zwiepen op en neer zonder te breken

totdat de wind is neergestreken

 

Diep in mijn hart weet ik, dit is de laatste zware storm die ik moest doorstaan. Kleine stormpjes zullen vast nog door mijn leven trekken, maar zullen mij niet meer breken. Ik hoef alleen maar aan het cadeau van deze dag te denken en weten, dit was het keerpunt in mijn leven. We sluiten de kring. Maken oogcontact met ieder persoon die naast ons staat en ik weet dat:

Stilte is dromen,

stromen, één zijn met jezelf

Stilte is rust, liefde en geluk

het ontlast van alle druk

Stilte is denken, doen en kracht

het is sterker dan jij dacht

Stilte is creëren en luisteren

naar wat je gidsen fluisteren

Stilte is alles om je heen

Dank je Thera, Jos en Daniel voor deze stiltedag.

(1) Lees het boek: Het sprookje van de dood, geschreven door Marie-Claire van der Bruggen

© Tekst en fotografie Maus Sturmer.