Landelijke dag van de stilte in Schinveldse bossen, Zondag 27 oktober 2013

Het toelaten van stilte in je leven en een bijzondere beleving

Met 19 mensen verzamelden we ons rond half tien bij Atelier Kristalberg van Jos van Wunnik te Schinveld, zuid Limburg. Het eerste wat opviel waren zijn prachtige schilderijen. Een eigen stijl en toch een vleugje van Gogh proefde ik er in. Mooi en indrukwekkend. De kleuren afwisselend teer en helder. Een heerlijke weerzien met vier mensen van de Chayaweek in Zeeland, afgelopen juni.  Met anderen een leuke kennismaking. De een spreekt bij aanvang wat meer aan dan de ander, maar langzamerhand groeit de groep uit tot één geheel in stilte.

We beginnen de dag in een kring. Alles gebeurt vanaf nu zonder spreken. Indien nodig een gebaar. Daarna een langere stilte om in rust te komen. Na deze rust vertrekken we in stilte met de auto naar de bossen, niet ver van het atelier vandaan. Tijdens het instappen moet er één en ander opzij geschoven worden door de medepassagiers, die onverwachts alle drie bij mijn auto staan. Een cadeautje, omdat ik niemand verwachtte. De riem van de achterbank aan de kant waar Annie zat, was verstopt tussen de leuning van de achterbank en kofferbak. Ik stap uit, vergat de handrem, die ik net had losgemaakt, weer vast te zetten en tijdens het losmaken van de riem reed de auto zachtjes op mijn tenen. Geen prettig gevoel. Gelukkig kon ik de auto nog net terugduwen, voor Daniel zo slim was de handrem weer aan te trekken. De pijn trekt langzamerhand weg wanneer we gaan lopen.

Natuurlijk ontbreken aantekenboekje en camera niet. Toch blijf ik voorzichtig, omdat niet iedereen hierop gesteld is. Na afloop vraagt Thera om de foto's op te sturen. Zij liep al die tijd vooraan maar wist als vanzelfsprekend dat ik fotografeerde. We lopen in stilte naar de kring van stenen op een open plek in de bossen. Passeren een grazende kudde runderen. Links van de weg staan uit de voerbak etende paarden. En even verder zie ik achter elkaar hollende kangoeroes plezier maken. Toch zijn al deze dieren in volkomen stilte, terwijl wij langslopen. Zouden ze voelen hoe belangrijk het voor ons is, die stilte in onszelf te houden zonder afleiding?

We komen bij een kring van stenen, midden op een kale plek in het bos. Een klein smal paadje wijst ons de weg er naar toe. Het is heerlijk om samen hier te staan met hetzelfde voelen. Rust, stilte en delen van ons spiritueel gevoel. Hier voel ik dat ik op zielsniveau afscheid wil nemen van het verleden. Van hem, waar zoveel verdriet om is geweest. die me zo diep heeft gekwetst, waar ik dat steeds weer heb toegelaten. Of ik dit afscheid in de praktijk van nu ook kan? Ik hoop het. Aan de andere kant, hij zou onmiddellijk weer toenadering zoeken, terwijl dit voor mij absoluut niet meer mogelijk is. Er blijft nog een stukje menselijke boosheid zitten. Ik weet dat hij zich op zielsniveau

zichzelf beschikbaar heeft gesteld om mij lessen te leren, door de boosdoener te spelen. (Voor diegene die niet weet wat ik met thuiskomen bedoel. U noemt het doodgaan, ik noem het thuiskomen in die andere wereld vol liefde. (1 uitleg, zie onder) Dat was voor onze geboorte samen beslist. Met het afscheid van de oude kring in het bos waar we instaan, neem ik dit keer in vrede en vrijheid afscheid op zielsniveau. Op dit niveau gaat het allemaal makkelijker dan hier op aarde. Bovendien wilde de ander nooit iets weten van spirituele zaken, laat staan dat hij dit ooit zou begrijpen. Pas als we beiden op een dag zijn "thuisgekomen", zal ook hij begrijpen wat ik hier al weet.

Het is een oude kring van stenen, die hier ligt gestapeld, verteld Jos. Hij heeft de leiding tijdens deze ochtend en stiltewandeling. Hij vraagt om afscheid te nemen van deze oude kring om op een andere plek een nieuwe kring te maken. We lopen verder, laten ons leiden in stilte, op zoek naar onze nieuwe plek. Sinds kort is aan de rand van het bos een hoge berg gemaakt. Van twee kanten lopen er wegen omhoog. Een smal paadje, dwars door grasland en langs het bos leidt naar de berg. Ik loop niet in de sporen van de anderen. Maak mijn eigen spoor tot we aan de voet van de berg zijn. Tijdens de wandeling omhoog krijg ik door dat ik de rugzakken van anderen niet meer hoef te dragen. Ik mag mijn deel er uit halen. Wel mag ik de rugzakken van anderen lichter maken door hulp te brengen waar nodig, zonder mijn eigen rugzak nog langer te belasten.

 

Boven op de berg gekomen is een prachtig waterreservoir te zien. Een glanzend metalen leuning schittert in de zon. Wacht om gebruikt te worden als steun of om gewoon even overheen te hangen. Boven het water vliegen duizenden sterretjes. Ik durf op dat moment geen foto te maken. Er staan teveel mensen van de groep die dit moment voor zichzelf mogen hebben, zonder dat mijn camera daarin stoort. Jammer, ik had de sterretjes willen vangen. Echter ik weet zeker dat één dezer dagen mijn gang alleen naar boven zal zijn en een zonnestraaltje opnieuw sterretjes zal laten verschijnen. Rond het waterbassin en door de bossen raast de storm in volle kracht. De bomen buigen mee met de wind. Hun toppen naar één kant gericht. Zich stevig verwerend tegen de storm, hun wortels diep in de grond verankerd. Het zijn alleen de zwakke bomen die de storm niet zullen overleven vandaag en morgen, wanneer de storm nog erger wordt.

Het water in het bassin wordt uit een natuurlijke bron omhoog gepompt. Opnieuw krijg ik de boodschap door dat ik op eigen benen kan staan, terwijl de wind probeert mij met zijn kracht omver te blazen. Het lukt hem niet, Ik ben sterker dan ik dacht. Soms zal ik een stukje samen lopen met mensen, het meeste zal ik mijn weg alleen moeten lopen, wordt hierboven verteld. Een eenzaam vooruitzicht, al weet ik dat op een dag mijn weg als door een wonder gekruist zal worden. Voor nu is het een minder prettig gevoel. Eenzaam, ja, maar niet alleen. Want overal volgt mijn gids Leila in het kielzog. Hoe ik weet dat zij Leila heet? Dat is nog maar sinds kort. Sinds enige tijd ontdekte ik een engel op mijn voeteneind voor het slapen gaan. Ik praatte een paar keer met haar. Op een avond zei ik welterusten en half in slaap bedacht ik dat ik niet eens haar naam wist. Op dat moment klonk het liedje Leila door mijn hoofd. Voor iemand die zelden muziek aan heeft is dit een wonderlijke ervaring. Het is fijn te weten dat zij een naam heeft en maakt het praten gemoedelijker.

Is het niet mooi om te horen dat de bron hierboven op de berg, ontstaan door bronwater uit het diepste van de aarde, een oude engelplek is. Zou men dit geweten hebben en daarom de berg juist op deze plaats hebben gemaakt of is het alleen maar door het weten dat hier een onderaardse bron aanwezig was. Dat het een engelplek is maakt het extra mooi en spiritueel. In volkomen stilte en diep onder de indruk van deze plek, waar wij een mooie nieuwe kring hebben gevormd, lopen we terug naar het huis van Jos. Drinken thee met koek en blijven volkomen in stilte bij onszelf. Het enige lawaai van buitenaf is het koken van de waterketel en de storm die buiten probeert alles uit zijn voegen te blazen.

Recht voor me zit Annie. Vanaf het eerste moment voelde ik een klik. Zij zit precies onder een schilderij van Jos, dat op een ezel staat. De kleuren stralen er af. Annie zit op een meditatiebankje in Boeddha houding, met een glas thee in haar handen. Haar haren opgestoken in een soort knotje, haar donkere bril en serene gelaat, maakt op mij diepe indruk waar ik naar moet blijven kijken. Helemaal in zichzelf gekeerd zit zij te mediteren. Het is alsof ik Boeddha zelf zie, in vrouwelijke vorm. Ik zou haar willen fotograferen in die houding en vorm om dit beeld nooit meer los te laten. Zij heeft veel te geven, zegt mijn gevoel en mijn ogen blijven dit beeld vasthouden. Tijdens deze stilte blijf ik schrijven wat binnenkomt. Sommigen worden wat onrustig bij deze wat langere pauze in rust en stilte. Kijken hier en daar stilletjes om zich heen. Bij anderen voel ik volkomen innerlijke rust. Mijn schrijven geeft mij de rust en stilte die ik nodig heb om dát weer te geven wat ik voel. Op haar knieën naast me zit Leila. Zij inspireert en geeft. Maakt duidelijk dat mijn leven vanaf dit moment totaal gaat veranderen. Er is geen weg meer terug, alleen vooruit. Had ik in de eerste meditatie van deze ochtend afscheid genomen van het verleden, nu komt het heden, het nu, met alle positieve verrassingen die gaan komen.

Wanneer alle theekannen weer zijn bijgevuld, krijgen we een presentatie van Jos van zijn foto's en schilderijen. Een aantal foto's herken ik omdat ik die plekjes zelf ook al had ontdekt. Foto's en schilderijen zijn prachtig. De laatsten spiritueel en realistisch door elkaar. Zijn aandacht in en voor de natuur. Zijn verzameling stenen, bijeen gezocht met kleur en vormen die afhankelijk van elkaar, één geheel vormen. Ik hoor zijn stem zeggen, Stilte is licht, stilte is rust en ik vul het zachtjes voor mezelf aan met de woorden, Stilte is innerlijk geluk, bij jezelf blijven, horen en voelen. Opnieuw klinkt de stem van Jos of is het wat ik voel. Ik weet even niet het verschil, omdat dit een moment is dat we iets delen, zonder te weten.

Bomen in stilte

rust en kracht

een kracht die zij geven

aan jou en mij

Je hoeft alleen maar te vragen

opdat zij willen dragen

al jouw verdriet

en al jouw pijn

Hun takken raken de hemel

Uit de wortels diep onder de grond

komt hun kracht vandaan

een lange weg zijn zij gegaan.

Buiten raast de storm door het land

de takken buigen

zwiepen op en neer zonder te breken

totdat de wind is neergestreken

 

Diep in mijn hart weet ik, dit is de laatste zware storm die ik moest doorstaan. Kleine stormpjes zullen vast nog door mijn leven trekken, maar zullen mij niet meer breken. Ik hoef alleen maar aan het cadeau van deze dag te denken en weten, dit was het keerpunt in mijn leven. We sluiten de kring. Maken oogcontact met ieder persoon die naast ons staat en ik weet dat:

Stilte is dromen,

stromen, één zijn met jezelf

Stilte is rust, liefde en geluk

het ontlast van alle druk

Stilte is denken, doen en kracht

het is sterker dan jij dacht

Stilte is creëren en luisteren

naar wat je gidsen fluisteren

Stilte is alles om je heen

Dank je Thera, Jos en Daniel voor deze stiltedag.

(1) Lees het boek: Het sprookje van de dood, geschreven door Marie-Claire van der Bruggen

© Tekst en fotografie Maus Sturmer.

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: De tandarts en mijn angst hiervoor, kent u dat?

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: De tandarts en mijn angst hiervoor, kent u dat?: Vandaag moet ik naar de tandarts. Het implantaat moet er gedeeltelijk uit om een nieuw ondergebit te plaatsen. Dat gaat niet zonder slag ...

De drie verhalen intimiteit en seks, geplaatst april 2012, waren tijdelijk niet meer te vinden. Vanaf vandaag zijn deze drie verhalen opnieuw te lezen. U hoeft de titels maar aan te klikken. Zo kunt u deze verhalen terugvinden, voor zover u deze nog niet had gelezen.

Intimiteit en seks 3 het vervolg
Intimiteit en seks 2 het vervolg
Intimiteit en seks

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Ik heb geen tijd

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Ik heb geen tijd:   Vrijwel iedereen gebruikt die smoes af en toe of heel vaak als excuus. We gebruiken hem beslist niet als het om leuke dingen gaat, die in ...

Ziekte van Lyme, aanranding en verkrachting en wat is een medium-helderziende

Een aantal onderwerpen samengevat in één artikel

Drie mooie teksten van afgelopen week er uitgepikt, omdat ze me iets zeiden waar ik weer mee verder kon. Op dit moment zit alles in mezelf in de knoop. Had sinds half juli vage klachten van moeheid en op mijn arm een ronde witte kring. Het heeft twee maanden geduurd voor men via bloedonderzoek ontdekte dat het om een tekenbeet ging. De ziekte van Lyme wordt door ± 20 % van de teken veroorzaakt en juist door één van die 20% ben ik gebeten. Nu pas kom je er achter dat zelfs veel huisartsen , ook op de huisartsenpost van Heerlen hier nauwelijks mee te maken hebben gehad. Twee keer ben ik naar de huisartsenpost geweest door pijn en verschrikkelijke jeuk. Niemand onderkende het verschijnsel tot de bloeduitslag bekend werd, terwijl ik zelf al een paar keer had aangekaart dat het een tekenbeet geweest kon zijn. Ik zwerf nu eenmaal veel door bos en heide.

Terwijl ik het zelf nog niet wist, belde de apotheek dat de medicijnen later dan zes uur werden  Vandaar dat er ook weinig verhalen zijn geschreven. Geen inspiratie genoeg. Echter op de goede momenten geniet ik weer extra en zie er komt vandaag zelfs weer iets uit de pen. Zij het met wat oudere dagteksten.

bezorgd, een zware kuur. Ik dacht dat zij de verkeerde persoon hadden gebeld. Later in die middag belde ik voor de uitslag en werd mijn gevoel bevestigd. Mijn huisarts had direct een recept doorgefaxt naar de apotheek, met spoed erbij. Dat wil niet zeggen dat de gevolgen ineens verdwenen zijn. Dat kan nog maanden duren. Zelfs na jaren kunnen de verschijnselen weer de kop op steken.. Neem mijn raad aan en kijk jezelf even goed na wanneer je langs al onze mooie wegen en paden loopt of fietst. Mij is het op de fiets overkomen, door een beest, welke me prikte, ongezien van mijn arm af te slaan. Nooit bedenkend dat een teek zoveel ellende kon veroorzaken. Natuurlijk hoor je erover op tv, maar wie verwacht nu dat het jou overkomt. Afijn, wat komt gaat vast weer weg, dus doorstaan we nu even de negatieve verschijnselen, afgewisseld met buien van oververmoeidheid, tegenzin om iets te doen.

Onderstaande tekst van 8 oktober, slaat op veel artikelen van oordelen en veroordelen waar ik eerder over schreef. Toch realiseer ik mij wel hoe moeilijk het is om iemand niet te veroordelen die 300 meisjes heeft misbruikt. Zelf heb ik ook kleindochters en ik moet er niet aan denken dat één van hen zoiets zou overkomen, net als alle ouders en grootouders. Zelf ben ik al op mijn 12e voor het eerst aangerand. Het gebeurde nog drie keer in mijn leven en op mijn 18e ben ik zelfs verkracht. Het is een verschrikking die je je hele leven met je meedraagt en het kost jaren van je leven voor je het op kunt brengen om te vergeven. In de eerste plaats jezelf, omdat jij ook nog de schuld in je schoenen krijgt geschoven. Alsof je in die tijd met 12 jaar wist wat seks inhield. Tegenwoordig weet elk kind dit, maar in de jaren 50 wist je van toeten nog blazen. Ik herinner me een voorval op school en thuis. Op school had ik het woord Kut voor het eerst gehoord. 's Avonds in bed vroeg ik mijn moeder wat dit woord betekende. In plaats van uitleg kreeg ik een klap in mijn gezicht, welke er niet om loog. Zonder tekst en uitleg liep ze met opgestoken veren de kamer uit. En ik?  Ik probeerde, diep gekwetst omdat ik in mijn ogen niets verkeerds had gedaan te slapen, niets van dit alles begrijpend. Tijdens mijn 15e gebeurde het op een andere manier. Ik liep naar mijn moeder, ongerust, omdat ik bloed in mijn broekje had. Dacht dat ik ernstig ziek was. Vertelde het mijn moeder. Zonder iets te zeggen liep ze de kamer uit, mij vol vragen en doodsbang voor iets ernstigs, alleen latend. Tien minuten later kwam de buurvrouw binnen en legde uit dat het heel normaal was. Dat ik voor het eerst ongesteld was geworden. Nooit heb ik kunnen begrijpen waarom mijn moeder zo gefrustreerd was dat ze mij geen voorlichting durfde geven.

Mijn moeder kwam uit een betere familie en wij werden opgevoed alsof we bij de koningin aan tafel moesten zitten. Nooit heb ik een grotere hekel gehad als aan dit milieu, waar men zich immer anders voordoet dan men is. Afijn, daarom ben ik altijd het zwarte schaap geweest, de degeneré van de familie. Klinkt het gek als ik zeg hier trots op te zijn? Ik hou van mensen die naast me staan en niet onder of boven mij. We zijn allemaal gelijk, zien er hetzelfde uit, hoewel??????

Als ik op de dansvloer kijk is er toch een duidelijk verschil. Tachtig procent van de mannen wil zichzelf hier bewijzen door alleen maar met jonge blaadjes contact te zoeken, die minstens 15 tot 20 jaar jonger zijn. Ik kijk ernaar en heel soms lach ik er om. Vind het in de meeste gevallen alleen maar zielig, omdat zij de werkelijkheid van het ouder worden nog steeds niet willen zien. Zichzelf willen bewijzen dat hun pik nog recht vooruit kan staan. Tijdens de langzame dansen vliegen zij als eerste op die jonge vrouwen af om ze op de dansvloer stijf tegen zich aangedrukt op één tegel te dansen. Het is zo doorzichtig en dom. Maar ja, het is ieders goed recht om jezelf belachelijk te maken. We doen het allemaal op z'n tijd en op een andere manier. Wanneer dat is wat zij nodig hebben, oké.

Misschien komt het omdat ik meer zie en voel dan een ander en weet dat het meer om hun geld gaat, dan om de werkelijke reden: "écht diep van elkaar houden." Ach, ieder mens moet zijn les leren in het leven, ook dit soort relaties. En er zijn vast mannen en vrouwen tussen waar het wel goed mee gaat en waar een mooie relatie mee tot stand komt met dergelijk leeftijdsverschil. Het is niet aan mij om te oordelen, maar een beetje plezier en leefvermaak  mag ik toch wel voelen, hoop ik. Of valt dit ook onder oordelen? Ach ja, aan mij valt ook nog een hoop te verbeteren, zelfs als je 71 bent.

De tweede tekst van 6 oktober, door de Omraam geschreven spreekt helemaal voor zichzelf, toch wilde ik deze niet weglaten. Vond het mooi, omdat ik zelf ook niet altijd nadenk en alleen maar naar het weer kijk of het goed of slecht is. Nooit eerder heb ik gekeken naar wie het brengt en welke invloed dit heeft op jouw gevoel.

De laatste tekst van 10 oktober valt natuurlijk helemaal in mijn straatje. Op mijn website http://members.home.nl/maus-sturmer/Wat%20is%20en%20doet%20een%20medium%20helderziende.htm, vindt u een artikel waardoor u kunt weten of iemand betrouwbaar is of niet. Bij mij is het heel duidelijk te controleren. Ik geef de mensen een CD mee van het gesprek, zodat ze zelfs over tien jaar nog kunnen horen of alles is uitgekomen wat er is gezegd. Het is niet alleen eigenbelang, maar meer belang van de cliënt, die zich hierdoor veilig voelt. Eigenlijk vanaf dat ik in 1990 ben begonnen met een eigen praktijk, is het al zo gegaan. Soms komen er mensen terug uit die tijd die het bandje nog steeds hebben bewaard.

Een medium hoort zichzelf in het licht te zetten, zodat lagere entiteiten niet door kunnen dringen en aan kunnen zetten om dingen te zeggen die totaal geen waarheid bevatten. Het is zeker geen gave waar je om benijd hoeft te worden. Je wilt altijd beter, zit vol twijfels of je wel alles goed genoeg hebt ontvangen wat bijvoorbeeld overledenen aan je doorgeven. Het is geen gesprek voeren zoals jij en ik dat doen. Zij geven soms een woord of gebaar of een symbool aan en jij moet het interpreteren zoals zij het bedoelen. Als iemand niet herkend wat ik bedoel, ik vraag dat altijd ter controle, dan ga ik net zolang zoeken tot ik begrijp wat de overledene bedoeld. Samen komen we dan tot hetzelfde doel, namelijk degene die tegenover mij zit geven wat zij nodig heeft. Ondertussen mag die persoon niets vertellen of zeggen. Ik moet het samen met de overledene uitvechten wat er wordt bedoeld.

Medium helderziende is een mooi, maar soms heel zwaar, beroep. Tegelijkertijd ben je ook nog vertrouwens-persoon van velen die je onderweg ontmoet. Zij weten als geen ander dat het niet naar buiten komt. Echter het geeft ook een grote verantwoording. Eén keer in al die jaren kon ik niets anders dan negatieve dingen zeggen over iemand die met drugs en alcohol zichzelf aan het vernietigen was. Het was om koude rillingen van te krijgen. De overledene die doorkwam probeerde haar te waarschuwen en deed dat niet op een erg vriendelijke manier. Het iets verzachtend doorgeven was het minste wat ik kon doen. Zij vernietigde zichzelf. In plaats van er iets mee te doen belde ze twee dagen laten zwaar beledigt op dat het schande was. Dat er niets positiefs was gezegd. Toch was dat wel zo geweest. Als zij haar leven vanaf nu om dorst te draaien zou haar 'hel' de hemel kunnen worden. Zij wilde het niet zien en horen.

U ziet, het komt zelden voor, maar we kunnen allemaal iedere dag ons leven veranderen van kwaad of negatief naar mooi en goed. Dat is niet altijd makkelijk. Ik heb ook mijn verdriet en pijn, net als ieder ander en moet daar ook weer zelf uitkomen. Mijn manier is om mij even helemaal terug te trekken in mezelf, liefst verborgen in de caravan van mijn vriendin in Ermelo. Kom ik terug, ben ik weer opgeladen en kan verder. Op een andere manier naar alles en mezelf kijkend. Vooral verbeteren en steekjes ophalen, die ik even had laten liggen. Zo sterk zijn we allemaal. We moeten het alleen weer even durven zien en voelen. Het helpt om de lessen te leren die we krijgen in het leven. Eerlijk naar je eigen tekortkomingen te kijken en de slachtofferrol waar je op dat moment even hebt ingezeten, terzijde schuivend. Je komt er herboren uit. Ik wens u allen een fijne dag vol liefde en geluk. Zorg goed voor uzelf en bekijk wat voor u het beste is om uit deze en komende dagen te halen.

 

Dagtekst van dinsdag 8 oktober 2013
"Een mens afwijzen, minachten en vernederen is verklaren dat hij geen schepsel is van God, en niemand heeft het recht om zoiets te doen, niemand heeft het recht om zich tussen een mens en zijn hemelse Vader te plaatsen. Wanneer iemand zijn wil gebruikt om zich zelf af te sluiten van de goddelijke liefde, is hij daar uiteraard vrij in, maar niemand anders mag hem daarvan afsnijden, niemand heeft daar het recht toe. Zelfs de meest simpele, zelfs de meest verachte, meest schuldige mensen zijn zonen en dochters van God. Hij heeft in hen deze vonk
gelegd. De geest, die een deel van Hem zelf is, en het is de aanwezigheid van deze vonk die maakt dat zij deel uitmaken van de goddelijke natuur. Indien zij fouten begaan, verdienen zij
uiteraard niet alleen berispt, maar ook gestraft te worden. Maar ook al ben je verplicht hen streng te behandelen en af te zonderen, je mag nooit vergeten dat er zich ergens in hen, heel
diep weggestopt, een goddelijk zaadje bevindt, en dat dit goddelijk zaadje gerespecteerd en gecultiveerd dient te worden. In de vernederingen die men zijn kinderen doet ondergaan, is het God zelf die zich beledigd voelt."    Omraam Mikhaël Aïvanhov

 

Dagtekst van zondag 6 oktober 2013
"‘s Morgens, zodra je opstaat, ga je naar het raam in je kamer, je trekt de gordijnen open en kijkt naar de hemel, want je wilt zien wat voor weer het is. Daarna, wanneer je de deur uitgaat
naar je werk, om boodschappen te doen in de supermarkt of op bezoek bij vrienden enz., kijk je eerst vóór je, dan naar rechts en naar links om te zien of de weg vrij is. Wat je zo doet op het fysieke vlak is nog belangrijker om te doen op het psychische en spirituele vlak. Het eerste wat je dus ‘s morgens als je wakker wordt moet doen, is naar de Hemel kijken waar het licht vandaan komt, zodat je goed geïnspireerd bent voor alles wat je te doen zult hebben gedurende de dag. Vervolgens, op het moment van handelen, moet je telkens kijken of de weg vrij is. Het is gevaarlijk je te haasten om in actie te komen, want je wint wellicht enkele minuten, maar je maakt fouten, je zegt ongelukkige woorden en je hele dag is verloren, om nog niet te spreken over de gevolgen nadien. Begin dus iedere morgen met je blik te richten naar de lichtende entiteiten, zij zullen je de richting wijzen die je moet nemen en je begeleiden op je weg."   Omraam Mikhaël Aïvanhov

Dagtekst van donderdag 10 oktober 2013
"Er zijn mensen die begiftigd zijn met mediamieke vermogens: zij vangen uit het onzichtbare boodschappen, beelden en krachtstromen op. Velen benijden hen die gave, zonder eraan te denken hoeveel risico’s ze inhoudt, wanneer deze mensen volstaan met door te geven wat zij opvangen, zonder zich vragen te stellen over de aard van wat zij op die manier ontvangen hebben. Zijn deze boodschappen waarachtig of niet? Komen zij uit de wereld van het licht of die van de duisternis?… Dat zijn de vragen die men zich zou moeten stellen. Degene die mediamieke gaven bezit zou, meer dan ieder ander, een echt werk van de gedachte moeten doen. Alleen op deze voorwaarde zullen de vermogens, die men buitenzintuiglijk noemt, van nut zijn voor hem zelf en voor de anderen. Anders zal hij niets anders zijn dan een soort buis, waar hij zonder onderscheid schoon en vuil water doorheen laat stromen. Maar op het moment dat hij een bewust medium wordt, zal hij zijn als de tak van een boom die het sap dat hij ontvangt weet te transformeren om bladeren, bloemen en vruchten te vormen."    Omraam Mikhaël Aïvanhov