Blijheid en dankbaarheid zijn een zegen in het leven

Intense blijheid en dankbaarheid, kun je al voelen bij hele kleine dingen. De eerste ochtendzon, die jou streelt met haar stralen. En vogel in de lucht, een Libelle die scheert over het water, een vlinder in de lucht. Korenbloemen en klaprozen in de berm of tussen het koren. En zelfs de regen van vandaag laat blijheid voelen. Mijn planten worden weer even verwend door de zachte zomerregen. De grond, kurkdroog, slurpt tevreden elke druppel water op, opdat in droge tijden moeder aarde toch onze planten weer kan voorzien van haar watervoorraad.

Blij kun je worden van je eigen glimlach, die opstijgt uit je hart. De lach vol blijheid, die je uitstraalt en terugkrijgt bij ontvangst van jouw glimlach. Blij word je van twee mensen die op liefelijke tonen samenvloeien in de dans. Het ontroerd en maakt me blij, als ik zie hoe die liefde samen tot één samenvloeit. Even doe ik een gebedje dat het voor die twee mag blijven groeien.

Toch voel ik ook een beetje verdriet van binnen als ik meemaak hoe een van mijn kennissen twee dagen achter elkaar tijdens het dansen wordt weggeroepen, omdat zijn schoonzuster en de dag erna zijn zwager is overleden. Zijn vrouw een jaar geleden is overleden en zijn broer drie maanden geleden. Daarnaast is zijn andere zwager ernstig ziek, terminaal. Voor mijzelf is de dood niet beangstigend, maar hoe was en is het voor die anderen? Ik heb geen flauw idee of zij een gevecht leverden tegen de dood of blij waren te gaan. Daar liggen nog vele wegen tussen.

Om zoveel verdriet te voelen in tijd van net iets meer dan een jaar, is soms meer dan een mens kan dragen. Toch hoop ik hem zoveel steun te kunnen geven, dat hij weer verder kan zonder al teveel pijn. Ik ben dankbaar als ik de juiste woorden krijg ingegeven om die ander troost te geven.

Blij en dankbaar ben ik dat een misverstand is opgelost tussen België en Nederland. Een foutje, in het klein ontstaan, omdat we beiden wel de Nederlandse taal spreken, maar toch zo heel verschillend uitdrukken. Het beiden net iets anders interpreteren.  Hem ontmoette ik twee maanden geleden. We hadden een heerlijke avond samen, tot er het laatste uur een kentering in kwam. Ik begreep alleen niet waardoor. Blijkbaar had ik iets gezegd of gedaan wat ik niet begreep, maar zeker anders was opgevat dan ik het had bedoeld. Vijf weken lang zag ik hem niet. Op een avond was hij er weer. We praatten heel even samen, maar hij kwam me nooit meer halen om te dansen. Ik begreep het niet, maar bleef met een glimlach groeten zonder verder nog te praten. Tot ik gisteravond naar huis wilde gaan. Hij sprak me aan en vroeg of ik het niet vreemd vond dat hij niet meer bij me kwam zitten. Ik vertelde het zelfs heel jammer te vinden. Hij legde uit waarom en het enige dat ik zei, met een blij gevoel van binnen; 'had het maar eerder gezegd, dan had ik het uitgelegd.' Ik liep door naar de auto. Verwisselde van schoenen en liep weer naar binnen om hem nog even te vertellen dat ik me blij voelde van binnen dat een misverstand was uitgesproken en opgehelderd. En weg was ik. Is het gek dat ik een vrijwel slapeloze nacht heb gehad? Een klein misverstand met grote gevolgen? Of juist niet?

Misschien had ik die twee maanden nog nodig om het laatste stukje op te lossen over mijzelf.  Na de laatste behandeling van Diane is mijn leven in een stroomversnelling veranderd. Wie ik ben en wie ik mag zijn is helemaal duidelijk geworden. Tot begin mei dit jaar wist ik dit alles nog niet zo goed. Nu weet ik precies wat ik wil. Die rust en vrede in mezelf heeft ook gemaakt dat ik in drie maanden tijd 9 kilo ben afgevallen. Ik heb er weinig of niets voor gedaan. Oké, ik snoep niet zoveel meer, maar dat was maar een deeltje. Af en toe kan ik me nog heus vergrijpen aan een literbak ijs, die ik in 3 tot 4 dagen tijd leeg eet. Maar het eetgedrag is veranderd en af en toe kook ik zelfs.

Stress, en het verlangen naar van alles en nog wat, heb ik opzij gezet. Alles in Gods handen gelegd en gezegd; "U weet wat goed voor me is, dus leidt me maar." Die overgave heeft mij goed gedaan. Vertrouwen op die hogere macht, die alles weet en alles kan leiden als ik het vertrouwen maar durfde geven. Die moed heb ik opgebracht. Zelfs met fietsen en autorijden zonder doel, kan ik zeggen, 'leidt mij maar'. Gek hè, maar altijd gebeurt er iets bijzonder of er is een prachtig onderwerp om te fotograferen. Het zijn momentopnamen in het leven, die oh zo kostbaar zijn.

Gisteravond was zo'n moment. Ik weet niet hoe het verder gaat, ik wacht het af. Genieten van het moment is waar alles om draait. Het is vaker anders geweest. Ik was altijd met de toekomst bezig en nu alleen met het moment. Zonder stress leven en afwachten wat het volgend moment zal brengen. Het is een rijk en blij gevoel.  Maus