Intense blijheid en dankbaarheid, kun je al voelen bij hele kleine dingen. De eerste ochtendzon, die jou streelt met haar stralen. En vogel in de lucht, een Libelle die scheert over het water, een vlinder in de lucht. Korenbloemen en klaprozen in de berm of tussen het koren. En zelfs de regen van vandaag laat blijheid voelen. Mijn planten worden weer even verwend door de zachte zomerregen. De grond, kurkdroog, slurpt tevreden elke druppel water op, opdat in droge tijden moeder aarde toch onze planten weer kan voorzien van haar watervoorraad.
Blij kun je worden van je eigen glimlach, die opstijgt uit
je hart. De lach vol blijheid, die je uitstraalt en terugkrijgt bij ontvangst
van jouw glimlach. Blij word je van twee mensen die op liefelijke tonen
samenvloeien in de dans. Het ontroerd en maakt me blij, als ik zie hoe die
liefde samen tot één samenvloeit. Even doe ik een gebedje dat het voor die twee
mag blijven groeien.
Toch voel ik ook een beetje verdriet van binnen als ik
meemaak hoe een van mijn kennissen twee dagen achter elkaar tijdens het dansen
wordt weggeroepen, omdat zijn schoonzuster en de dag erna zijn zwager is
overleden. Zijn vrouw een jaar geleden is overleden en zijn broer drie maanden
geleden. Daarnaast is zijn andere zwager ernstig ziek, terminaal. Voor mijzelf
is de dood niet beangstigend, maar hoe was en is het voor die anderen? Ik heb
geen flauw idee of zij een gevecht leverden tegen de dood of blij waren te
gaan. Daar liggen nog vele wegen tussen.
Om zoveel verdriet te voelen in tijd
van net iets meer dan een jaar, is soms meer dan een mens kan dragen. Toch hoop
ik hem zoveel steun te kunnen geven, dat hij weer verder kan zonder al teveel
pijn. Ik ben dankbaar als ik de juiste woorden krijg ingegeven om die ander
troost te geven.
Blij en dankbaar ben ik dat een misverstand is opgelost
tussen België en Nederland. Een foutje, in het klein ontstaan, omdat we beiden
wel de Nederlandse taal spreken, maar toch zo heel verschillend uitdrukken. Het
beiden net iets anders interpreteren.
Hem ontmoette ik twee maanden geleden. We hadden een heerlijke avond
samen, tot er het laatste uur een kentering in kwam. Ik begreep alleen niet
waardoor. Blijkbaar had ik iets gezegd of gedaan wat ik niet begreep, maar
zeker anders was opgevat dan ik het had bedoeld. Vijf weken lang zag ik hem
niet. Op een avond was hij er weer. We praatten heel even samen, maar hij kwam
me nooit meer halen om te dansen. Ik begreep het niet, maar bleef met een
glimlach groeten zonder verder nog te praten. Tot ik gisteravond naar huis
wilde gaan. Hij sprak me aan en vroeg of ik het niet vreemd vond dat hij niet
meer bij me kwam zitten. Ik vertelde het zelfs heel jammer te vinden. Hij legde
uit waarom en het enige dat ik zei, met een blij gevoel van binnen; 'had het
maar eerder gezegd, dan had ik het uitgelegd.' Ik liep door naar de auto.
Verwisselde van schoenen en liep weer naar binnen om hem nog even te vertellen dat
ik me blij voelde van binnen dat een misverstand was uitgesproken en
opgehelderd. En weg was ik. Is het gek dat ik een vrijwel slapeloze nacht heb
gehad? Een klein misverstand met grote gevolgen? Of juist niet?
Misschien had ik die twee maanden nog nodig om het laatste
stukje op te lossen over mijzelf. Na de
laatste behandeling van Diane is mijn leven in een stroomversnelling veranderd.
Wie ik ben en wie ik mag zijn is helemaal duidelijk geworden. Tot begin mei dit
jaar wist ik dit alles nog niet zo goed. Nu weet ik precies wat ik wil. Die
rust en vrede in mezelf heeft ook gemaakt dat ik in drie maanden tijd 9 kilo ben afgevallen. Ik
heb er weinig of niets voor gedaan. Oké, ik snoep niet zoveel meer, maar dat
was maar een deeltje. Af en toe kan ik me nog heus vergrijpen aan een literbak
ijs, die ik in 3 tot 4 dagen tijd leeg eet. Maar het eetgedrag is veranderd en
af en toe kook ik zelfs.
Stress, en het verlangen naar van alles en nog wat, heb ik
opzij gezet. Alles in Gods handen gelegd en gezegd; "U weet wat goed voor
me is, dus leidt me maar." Die overgave heeft mij goed gedaan. Vertrouwen
op die hogere macht, die alles weet en alles kan leiden als ik het vertrouwen
maar durfde geven. Die moed heb ik opgebracht. Zelfs met fietsen en autorijden
zonder doel, kan ik zeggen, 'leidt mij maar'. Gek hè, maar altijd gebeurt er
iets bijzonder of er is een prachtig onderwerp om te fotograferen. Het zijn
momentopnamen in het leven, die oh zo kostbaar zijn.
Gisteravond was zo'n moment. Ik weet niet hoe het verder
gaat, ik wacht het af. Genieten van het moment is waar alles om draait. Het is
vaker anders geweest. Ik was altijd met de toekomst bezig en nu alleen met het
moment. Zonder stress leven en afwachten wat het volgend moment zal brengen.
Het is een rijk en blij gevoel. Maus