Getuige bij overval en diefstal in Maastricht

Een levensgevaarlijke situatie die je jezelf niet realiseert op het moment dat je het meemaakt.

Vanmorgen had ik een afspraak met Leony in Maastricht om haar op te halen. Haar huisje ligt aan een doodlopend straatje. In eerste instantie kon ik de weg niet vinden. Gelukkig hebben we de mobiel, onmisbaar geworden in het dagelijks leven. Leony stond vanuit de verte op het balkon te zwaaien om aan te geven waar ik moest zijn. Ik keerde mijn auto. Voor mij uit zag ik een rode auto veel te hard de straat inrijden met een donkere auto er vlak achter. Terwijl ik uit mijn auto stap trapt de bestuurder van de rode auto keihard op zijn rem. De banden gieren en de auto slipt, staat bijna dwars op het straatje. De bijrijder sprong uit de auto en liep naar de achterkant van zijn auto. Op dat moment kon ik nog niet zien wat hij aan het doen was. Uit de donkere auto stapt een man en loopt kwaad op de bijrijder af, die op hetzelfde moment in gehurkte houding, met in zijn hand een revolver, op de man wil schieten. Op dat moment kregen de bestuurder en bijrijder van de rode auto in de gaten dat ik een paar stappen vooruit deed om naar ze toe te lopen. De bijrijder sprong de auto in. Met veel lawaai en geweld werd de auto gedraaid, dwars door de struiken heen. Opnieuw in zijn achteruit gegooid en met gierende banden reden ze half op de donkere auto in, rakelings langs de bestuurder die de revolver op zich gericht kreeg en vluchten de straat uit. Ik nam zijn kenteken op en riep naar Leony om het op te schrijven. Maar goed ook, even later was ik door de schrik al een letter vergeten. Leony heeft zelfs de tijd erbij geschreven. Pas als de weg vrij is van de rode auto zie ik dat er een aanhanger mee gemoeid is. De eigenaar had gezien hoe die twee zijn aanhanger hadden gestolen en hij was naar zijn auto gehold om ze achterna te rijden. Dat de twee dieven de stad niet goed kenden bleek uit het feit dat zij een doodlopende straat in reden.

De Belgische eigenaar belde onmiddellijk de politie Van Riemst en Lanaken, die beloofden de Nederlandse politie te waarschuwen. Hij was totaal van slag. Bovendien sprak hij slecht Nederlands. Hij gaf mij zijn telefoon om alles uit te leggen.  Ze vroegen of ik wilde blijven wachten tot de Nederlandse politie kwam. Twintig minuten later waren ze aanwezig. Ik vroeg of ik eerst van mijn kant het verhaal mocht vertellen, omdat wij weg wilden naar onze afspraak. Mijn gegevens en kaartje had ik al aan de eigenaar van de aanhanger gegeven. Ik was dankbaar dat hij het er levend vanaf had gebracht. Later op de dag realiseer ik mij wel degelijk wat er had kunnen gebeuren als ik daar niet had gestaan. Was de man dan wel neergeschoten?

Volgens Leony ben ik al die tijd koel en rustig gebleven, echter nu ik alles opschrijf komt de innerlijke spanning pas helemaal los. Vooral het feit dat de man bedreigd werd met de revolver heeft diepe indruk gemaakt. Rond zes uur vanavond heeft hij mij nog opgebeld om te bedanken. Volgens hem had hij het aan mij te danken dat hij er nog is. Hij heeft twee kleine kinderen. Echter zelf zie ik zo niet. Ik ben alleen maar heel dankbaar dat alle engelen ons beiden hebben omringd en beschermd. Heel fijn is het dat Leony vanaf haar balkon zoveel heeft meegemaakt, gelijk reageerde door het kenteken op te schrijven.

Nabeschouwing. Leony zou in eerste instantie ook haar kant van het verhaal vertellen, maar de manier waarop wij beiden zijn opgevangen in de groep waar wij naar toe gingen heeft gemaakt, dat wij besloten het hierbij te laten. Het is gebeurt. De man en ik zijn er beiden goed vanaf gekomen en in de groep Inner Heart Sea hebben wij alles los kunnen laten. (zie verhaal hierboven)