Met Inner Heart Sea op Walcheren, met Biodanza en meditatie

Een week vol liefde en warmte, die als een warm bad over je heen valt en je alles geeft wat jij nodig hebt. Je in laat zien hoe belangrijk jij bent.

Een bad dat reinigt, je eigen ziel laat voelen en zien. Laat weten wie jij bent. Wat en wie jij mag zijn. Een bad dat verdriet laat verdwijnen. Vreugde en veel plezier geeft in dans en meditatie. Samen één mogen zijn en nog veel meer. Genieten van de mens om je heen, zonder oordeel of dat je er iets mee moet.

Een leiding die zich helemaal heeft ingezet om ons te laten zien hoe waardevol we zijn en dat we mogen kiezen voor onszelf. Geen genoegen meer nemen met minder, maar uitsluitend met wat wij nodig hebben. Dat was een van de eerste dingen, na de diverse kennismakingsrondes, wat ons werd gevraagd op te schrijven in een boekje dat wij uit mochten zoeken om deze week alles op te schrijven wat we hebben meegemaakt. Het eerste dat ik opschreef en wat ik nodig had, was “Liefde”, met een hoofdletter. Het was mijn intentie voor deze reis. Die liefde kreeg ik afgelopen week op alle fronten van ieder om mij heen. Bijvoorbeeld door de manier waarop leiding en groep Leontine en mij heeft opgevangen, nadat wij beiden betrokken waren geraakt bij een misdaad en moesten getuigen hoe iemand bijna werd neergeschoten. (zie het verhaal hiervoor)

Deze afgelopen week gaf kracht en moed om keuzes te maken in mijn leven die goed voor mij zijn. De eerste keuzes heb ik al gemaakt. Een van die keuzes liet mij gisteren en vandaag zien dat ik alleen kan staan in het leven. Niet persé iemand nodig heb om mijn leven in te vullen. Deze bijzondere week leerde mij overzien en voelen  alleen nog maar aan te nemen wat goed is voor mij. Natuurlijk kan ik een lang verhaal schrijver over wat er allemaal bij mij is gebeurt. Bij de hele groep heeft deze afgelopen week een diepe indruk achtergelaten die nog heel lang door zal werken. Ieder van ons heeft een andere ervaring opgedaan. Zijn/haar eigen reis gemaakt, waardoor wij allen een kostbaar geschenk hebben gekregen. Voor mezelf was er even iets heel moois ontstaan in de ontmoeting met één speciaal persoon. Er werd een zaadje geplant, welke liet zien dat er weer mogelijkheden zijn in het leven. Het was heel teer en of het ruimte en tijf heeft om zich te wortelen of bij de eerste de beste storm om zal waaien zal ik nog moeten ervaren. Op dit moment is het nog heel onduidelijk voor mezelf.

Tijdens deze week was er met de een een sterkere band dan met de ander. De liefde voor elkaar werd er niet minder om. Wij maakten drie verjaardagen mee, die gevierd werden, zoals ik nog nooit heb ervaren. De kleinigheden die de jarigen kregen, voelden zij als het grootste geschenk. De Biodanza iedere morgen, ik kan het alleen maar uitleggen als dansen met jezelf, soms met de ander, ik vond er mezelf steeds meer in terug. Wat had ik het afgelopen jaar het dansen toch verschrikkelijk gemist. Nu mocht het de hele week en niemand die er op lette hoe jij je ervaring van de dag uitdrukte in je bewegingen. Het kwam uit hart en ziel en gaf prachtige ervaringen. Eén daarvan wil ik delen met iedereen. Afgelopen dinsdag was het de dans van de lucht. Terwijl ik danste stond Berry, mijn overleden man, voor me. Hij danste met me mee, zoals ik nog nooit heb meegemaakt. In een enkele beweging vloeiden we samen tot één geheel. Het voelde alsof we in elkaar opgingen. Ik wist, voelde en hoorde wat hij zei: “Ik kom afscheid van je nemen, Maus. Het is tijd om mijn eigen weg te gaan. Jij hebt mij niet meer nodig, je kunt het helemaal alleen. Jouw kracht en inzicht laat vanaf nu weten wat goed is voor jou om je eigen keuzes te maken.”

Berry heeft nu al gelijk gekregen. Op het moment dat ik weer thuis ben gekomen voelde ik dat ik een kruispunt was overgestoken om een nieuwe weg in te slaan. De eerste keuzes dienden zich al aan en ik kies alleen nog maar voor dat, waarvan ik weet dat het goed is voor mij. Berry liet mij nog iets zien. Mijn dochters, zoon en ik, hadden allen een stukje tijd nodig om te bezinnen hoe weinig of hoeveel waarde we nog hechten aan elkaar. Je kinderen zijn nooit verloren voor je, ook al zie je elkaar soms tijden niet. Maar er zijn ook tijden dat je even alleen mag lopen om na te denken over wat jij voelt voor de ander. Dat wil niet zeggen dat de liefde verdwenen is, maar dat er tijd nodig is om het verleden los te laten en opnieuw te beginnen. Ik was 16 jaar geleden mijzelf verloren, omdat Berry er niet meer was. Dat uitte zich in pogingen tot zelfmoord, dat voor kinderen niet te begrijpen is, al ben je nog zo volwassen. Echter ieder mens zal een verlies op zijn eigen manier moeten zien te verwerken. Voor mij was dat, dat ik bij Berry wilde zijn. Hij, die mij alles van zichzelf durfde geven wat hij te geven had. Die liefde was de enige liefde in mijn leven die ik mocht ontvangen en na zijn dood kon ik het leven alleen niet meer aan. Echter God wilde mij nog niet daarboven en na de 5^e poging besloot ik er aan te werken. Doordat je je kinderen regelmatig ziet, zien zij lang niet altijd hoe groot de verandering is waar jij aan hebt verwerkt. De worstelingen met jezelf die je doormaakt. Vooral dit laatste jaar heeft deze verandering zich zo sterk doorgezet dat ik in alle opzichten wilde kiezen voor mezelf en dingen ging vragen die ik nodig had. Dat zij daaraan niet konden of wilden voldoen mag hun keuze zijn. Deze week en het gesprek met Berry heeft laten zien, dat er altijd een weg terug zal zijn, maar dat het de keuze van de ander is of zij dat willen. Is dat niet zo dan mag dat ook. Is het wel zo dan zal ik ze alleen maar met een dankbaar hart ontvangen.

Dankbaarheid is dat ik deze week al deze mooie mensen om me heen heb mogen leren kennen. Speciaal mijn huisgenoten wil ik bedanken. Samen vormden wij een groep met een lach en een traan. Zes vrouwen met ieder hun eigen problemen, zorgen en gedachten, die we samen deelden. Het was echt een week van “SAMEN VERBONDEN ZIJN” in ons huisje. Een week met een lach en een traan.

Geweldig is het dat ik niet meer bereid ben, met welke aalmoes ook, genoegen te nemen. God heeft echt zijn zegen aan de mensen van de leiding gegeven, die voor ons zo’n prachtige week hebben neergezet. Die zichzelf hebben weggecijferd om ons een week vol liefde te geven, waarvan ik hoop dat zij dit mooie werk nog heel lang mogen voort zetten. Deze week was een geschenk, welke je maar zelden krijgt in je leven. Een cadeau dat je ontdekt hoeveel je zelf waard bent en daar ook van mag genieten. Ik heb letterlijk gezegd: “Dank U God voor dit mooie cadeau op mijn drie websites, (zie onder).”

Het was een week, waarvan ik de veel details van mijzelf en van anderen niet verder wil delen. Die waren voor onszelf bestemd en hebben ons veel cadeaus geschonken. Ik kan het iedereen aanraden deze ervaring te delen. Er is een leiding aanwezig die zichzelf heeft weggecijferd om ons dat te geven wat wij nodig hadden. Er lagen lijsten om hand en spandiensten in de keuken te verrichten, maar allen hielpen wij uit onszelf waar nodig was. Dit geeft al aan hoe mooi en zuiver de sfeer en omgeving was om ons veiligheid en liefde te bieden. Ik kan alleen maar hopen dat zij hun mooie werk nog heel lang voort zullen zetten om jou en mij te geven wat nodig is.

Deze week zal nog heel lang doorwerken en zijn vruchten afwerpen. Ik kan alleen maar zeggen, dank je Thera, Hetty, Ed en Marion voor jullie prachtige werk en alles wat jullie ons hebben gegeven. Het is meer dan je zelf ooit kunt beseffen. Maus

Wil jij na het lezen van dit korte verhaal meer weten over deze prachtige week, ga naar de website van www.chayawalk.nl en neem contact op als jou dit aanspreekt. Wie weet kun jij mee op de volgende levensreis, die jouw leven veranderd in positieve zin.

Getuige bij overval en diefstal in Maastricht

Een levensgevaarlijke situatie die je jezelf niet realiseert op het moment dat je het meemaakt.

Vanmorgen had ik een afspraak met Leony in Maastricht om haar op te halen. Haar huisje ligt aan een doodlopend straatje. In eerste instantie kon ik de weg niet vinden. Gelukkig hebben we de mobiel, onmisbaar geworden in het dagelijks leven. Leony stond vanuit de verte op het balkon te zwaaien om aan te geven waar ik moest zijn. Ik keerde mijn auto. Voor mij uit zag ik een rode auto veel te hard de straat inrijden met een donkere auto er vlak achter. Terwijl ik uit mijn auto stap trapt de bestuurder van de rode auto keihard op zijn rem. De banden gieren en de auto slipt, staat bijna dwars op het straatje. De bijrijder sprong uit de auto en liep naar de achterkant van zijn auto. Op dat moment kon ik nog niet zien wat hij aan het doen was. Uit de donkere auto stapt een man en loopt kwaad op de bijrijder af, die op hetzelfde moment in gehurkte houding, met in zijn hand een revolver, op de man wil schieten. Op dat moment kregen de bestuurder en bijrijder van de rode auto in de gaten dat ik een paar stappen vooruit deed om naar ze toe te lopen. De bijrijder sprong de auto in. Met veel lawaai en geweld werd de auto gedraaid, dwars door de struiken heen. Opnieuw in zijn achteruit gegooid en met gierende banden reden ze half op de donkere auto in, rakelings langs de bestuurder die de revolver op zich gericht kreeg en vluchten de straat uit. Ik nam zijn kenteken op en riep naar Leony om het op te schrijven. Maar goed ook, even later was ik door de schrik al een letter vergeten. Leony heeft zelfs de tijd erbij geschreven. Pas als de weg vrij is van de rode auto zie ik dat er een aanhanger mee gemoeid is. De eigenaar had gezien hoe die twee zijn aanhanger hadden gestolen en hij was naar zijn auto gehold om ze achterna te rijden. Dat de twee dieven de stad niet goed kenden bleek uit het feit dat zij een doodlopende straat in reden.

De Belgische eigenaar belde onmiddellijk de politie Van Riemst en Lanaken, die beloofden de Nederlandse politie te waarschuwen. Hij was totaal van slag. Bovendien sprak hij slecht Nederlands. Hij gaf mij zijn telefoon om alles uit te leggen.  Ze vroegen of ik wilde blijven wachten tot de Nederlandse politie kwam. Twintig minuten later waren ze aanwezig. Ik vroeg of ik eerst van mijn kant het verhaal mocht vertellen, omdat wij weg wilden naar onze afspraak. Mijn gegevens en kaartje had ik al aan de eigenaar van de aanhanger gegeven. Ik was dankbaar dat hij het er levend vanaf had gebracht. Later op de dag realiseer ik mij wel degelijk wat er had kunnen gebeuren als ik daar niet had gestaan. Was de man dan wel neergeschoten?

Volgens Leony ben ik al die tijd koel en rustig gebleven, echter nu ik alles opschrijf komt de innerlijke spanning pas helemaal los. Vooral het feit dat de man bedreigd werd met de revolver heeft diepe indruk gemaakt. Rond zes uur vanavond heeft hij mij nog opgebeld om te bedanken. Volgens hem had hij het aan mij te danken dat hij er nog is. Hij heeft twee kleine kinderen. Echter zelf zie ik zo niet. Ik ben alleen maar heel dankbaar dat alle engelen ons beiden hebben omringd en beschermd. Heel fijn is het dat Leony vanaf haar balkon zoveel heeft meegemaakt, gelijk reageerde door het kenteken op te schrijven.

Nabeschouwing. Leony zou in eerste instantie ook haar kant van het verhaal vertellen, maar de manier waarop wij beiden zijn opgevangen in de groep waar wij naar toe gingen heeft gemaakt, dat wij besloten het hierbij te laten. Het is gebeurt. De man en ik zijn er beiden goed vanaf gekomen en in de groep Inner Heart Sea hebben wij alles los kunnen laten. (zie verhaal hierboven)