De ekster en ik, samen in de nacht

Een waar gebeurd verhaal.

Het is kwart voor één vannacht als ik in mijn slaapkamer gekomen een ekster met grote regelmaat hard hoor schreeuwen. Dat is om deze tijd niet normaal. Vogels slapen vroeg en beginnen rond vijf uur in de morgen pas te zingen en fluiten. Iedere dag weer een prachtig concert om mee op te staan. Vooral nu ze jongen hebben en deze ook nog mee nemen naar mijn tuin. Daar heb ik een grote hoek speciaal voor alle soorten vogels ingericht. Ernaast staat een groot Mariabeeld. Je zou het haast gewijd kunnen noemen, omdat alles heel vredelievend omgaat met elkaar, groot en klein. Jaar in jaar uit komen er steeds meer vogels en per maand eten ze zo’n 20 kg. voer op met z’n allen.

Ik kon het niet aanhoren en ging kijken. De ekster bleef maar schreeuwen, ook toen ik de tuin in liep. Eerst dacht ik dat er een kat in de buurt zat, maar die kon nooit in zijn buurt en op die hoogte komen. Ik kreeg de ingeving dat ik mijn spreuk moest gebruiken om met dieren te converseren. Nu had ik daar niet veel hoop op, want tot nu toe was dat me nooit gelukt. In mijn meditatiekamer heb ik eerst twee kaarsen opgestoken en de spreuk uitgesproken.

Terug in de tuin vroeg ik aan de ekster of hij mij zijn vertrouwen wilde geven en wilde vertellen wat er met hem aan de hand was. Ik heb het ontelbare keren gevraagd. Moest het heel zachtjes doen, anders maakte ik iedereen wakker. De vraag is of de ekster dat al niet had gedaan, zo hard was zijn schreeuwen. Op gegeven moment kreeg ik door dat ik Reconnection energie moest sturen, omdat hij pijnscheuten had. Deze energie werkt genezend. Gelukkig heb ik deze manier van genezen geleerd bij Ton. Ik heb de energie eerst tussen mijn handen opgewekt en daarna naar de ekster toegestuurd. Na een minuut of wat kwamen er grotere tussenpozen in zijn geschreeuw en na tien minuten stopte het helemaal. Op dat moment zag ik hem voor het eerst op een tak zitten. Tot nu toe had ik de energie, afgaande op zijn geluid gestuurd. Inmiddels is het vijf over half twee. Ik heb de ekster niet meer gehoord en zit nu in de avondstilte te schrijven in het optimistische gevoel dat ik misschien toch iets voor hem heb kunnen betekenen. De spreuk heb ik met en in dankbaarheid weer opgeheven, want dit mag niet blijven. Deze spreuk mag alleen met respect voor de dieren in nood worden gebruikt. Als ik het vanmorgen met Diane, mijn dochter, er over heb, verteld ze dat ik hem niet direct had moeten opheffen, maar dat pas vanmorgen had moeten doen. Misschien had ik in de nacht dan nog boodschappen doorgekregen van de ekster of enig ander dier welke hulp nodig had. Weer wat geleerd. Dit is nog een vrij nieuw gebied voor mij, maar ik ben er erg gelukkig mee.

Omdat ik niet precies weet onder welke rubriek ik dit moet plaatsen zet ik dit verhaal onder levensverhalen en uittredingen. Het gaat hier om een stukje genezing wat ik weer op de cursus uittreden heb geleerd. Dat heeft trouwens niets met de spreuk te maken om met dieren te praten. Die hebben maar enkele mensen ter beschikking en mag niet worden doorgegeven.

Reacties van anderen:

Wat een geweldige ervaring. Ik ben eigenlijk wel benieuwd waarom kikkers, salamanders, en zelfs een egel mijn huis in willen. Zoals je misschien op f.b. leest gebeurt dat nogal eens en ik vertel het niet eens altijd...Via de Engelenkaarten heb ik de kaart: krachtdier getrokken, wat inhoudt dat ik met dieren moet gaan werken. Ik zet dus ook braaf al die dieren buiten mijn huis, al heb ik daar wel mijn angst voor spinnen voor moeten overwinnen, want die sloeg ik vroeger liever dood. Nu doe ik ze op een papiertje en zet ze buiten. Ik heb ook een workshop dierenfluisteraar gedaan, althans het boek gekocht toen de dierenfluisteraar met Tijger zat te praten, ongeveer een half jaar voor zijn dood. Ze had toen al voorspeld dat hij dood zou gaan omdat hij zich aan mij gespiegeld had. Dit laatste heb ik eigenlijk nooit echt begrepen want ik heb hem toen gezegd dat ik onder behandeling ben en dat hij zich dus niet meer hoeft te spiegelen Toch is hij overleden...Zij had mij het boek gegeven zodat ik zelf met hem kon praten, maar de ene keer lukte het wel de andere keer niet. Over zijn ziek zijn heeft hij nooit met mij willen praten, wel dat hij blij is dat Kitty (de kat van onze dochter) bij ons is zodat als hij dood is ik nog een kat heb. Ik vond dat gemeen van hem want ik wil hem hebben, Kitty moet ik terug geven aan onze dochter als ze weer in Nederland is. Het enige wat ik kan bedenken is dat hij ook denkt dat Kitty bij ons blijft, want dat denk ik soms ook, omdat ze al zo gewend is aan ons en onze tuin met de daarbij behorende vriendjes en vriendinnetjes. Nou ja ik zie wel hoe het gaat. Ik zou het heel fijn vinden als ik met haar zou kunnen praten, want ik heb het idee dat ze tegen iemand zit te miauwen maar ik weet niet met wie, waarschijnlijk met Tijger of toch met iemand anders?! Ik hoor het wel van je. R.

Hallo Maus,

Jammer van die spreuk, maar je hebt gelijk, als het moet schijn ik wel met dieren te kunnen praten of ze in elk geval goed te begrijpen. Onze kat Tijger wou de laatste weken voor zijn dood alsmaar bij me op schoot zitten. Ik zat hem dan gewoon ouderwets te knuffelen, tot ik "voelde" dat hij liever ook Reiki wou zoals ik dat altijd noemde voor ik van de Reconnection had gehoord. Heb hem dat dan ook gegeven en als meneer er genoeg van had dan liep hij bij me weg, maar ik voelde wel dat hij me dankbaar was dat ik het bij hem deed. Op een gegeven moment wou hij niet meer dat ik hem hielp maar wou hij wel geknuffeld worden op de ouderwetse methode. Geen idee hoe hij dat Ik overbracht, waarschijnlijk telepathie of zo waar de kattenfluisteraar het ook al over had. Trouwens alles wat de kattenfluisteraar me vertelde wist ik al omdat ik dat ook al zo "voelde". Blijkbaar praten dieren alleen met je als ze het willen, want als ik andere dingen aan hem vroeg kreeg ik geen antwoord. Met Kitty heb ik deze band (nog) niet. Ja heel even toen ik haar naar mijn moeder bracht en ze vreselijk klagelijk zat te miauwen en dat terwijl ze toch nooit eerder wagenziek is geweest of zo. Ik keerde me om en vroeg haar wat er was behalve dat ik zoveel slijm uit haar bek zag komen zoals ik nooit eerder heb gezien. Ik was vreselijk in paniek maar zij stelde me gerust dat er niets was. Ik wou toch de dierenarts bellen maar toen ik bij mijn moeder kwam zei ze dat er niets aan de hand was, Kitty had waarschijnlijk een kikker of salamander opgegeten of dood gebeten en dan krijg je die slijmreactie. Dit klopte blijkbaar wel want na een poosje hield het slijmen op, alleen haar oogjes waren nog vochtig. De hele dag wou ze verder niet meer eten, pas de volgende dag begon ze te eten tot mijn opluchting. Ik probeerde nog met haar in contact te komen, maar het lukte me niet, maar ze heeft waarschijnlijk wel naar me geluisterd want ik dacht veel aan haar en zei dan dat ze moest gaan eten dan raakte ze dat nare gevoel in haar buik kwijt. Ik was zo blij toen mijn moeder belde en zei dat ze weer at. Helaas heeft ze nooit meer contact met me gezocht, dus met of zonder spreuk als het moet/mag dan kan ik inderdaad met dieren praten.
We hebben tot gisteren mooi weer gehad, alleen vannacht na 00.00 uur begon het te onweren en te regenen en zakte de temperatuur tot 15 gr. We wilden vandaag weggaan maar overal in de omgeving schijnt het te regenen en is het koud. Vandaar dat we maar thuis zijn gebleven en ik nu mailtjes beantwoord.

Ik hoop dat je spoedig weer zulke interessante ervaringen met ons deelt. Het geeft mij de moed om te denken dat ik niet gek ben of het me maar verbeeld dat ik alles gevoeld heb van onze kat. Vooral zijn dood greep me heel aan dat ik zomaar uittrad, wat ik eerlijk gezegd nog nooit eerder alleen had gedaan, ik had het notabene net geleerd en wist niet eens dat het uittreden heet want dat zeiden ze er niet bij. Misschien was dat ook niet de bedoeling maar gebeurde het gewoon. Veel liefs, R.

Soms zou ik even.................

Op sommige dagen is het even tijd voor een gedicht in plaats van een verhaal.

Misschien om even stil te staan bij de mensen om ons heen

die ziek zijn, steun en kracht van ons nodig hebben.

Soms zou ik

om het hoekje willen kijken

hoe het met je gaat

je nu in het leven staat

Soms zou ik

om het hoekje

willen luisteren

en fluisteren

heel veel sterkte

heel veel liefde en kracht

Soms zou ik

nog even met je

willen praten

horen hoe jij over

de dingen nu denkt

Je liefde en aandacht

laten voelen die je anderen

altijd schenkt

en nu

zelf zo heel hard

nodig hebt

In gedachten

ben ik bij je

leef ik mee

met je pijn en verdriet

toch zeg ik geniet

Geniet nog

van elke seconde

elke dag

met een kleine lach

Zolang er leven is

is elke dag een geschenk

is er liefde om je heen

van al die mensen

die van je houden

en altijd op je bouwden

© Maus Sturmer, Landgraaf

Reacties van anderen op Hyves:

Mooi gedicht Maus: Soms zou ik even om een hoekje willen kijken.

Mijn complimenten. Groeten, Wim.

-----------------------------------

Respect: Ellie uit Maastricht

-----------------------------------

Sommige dingen zijn moeilijk om aan te nemen. Waarom eigenlijk als je erbij kunt winnen?

Toen ik vanmorgen onderstaande tekst las dacht ik in eerste instantie; “Wat moet ik hier nu mee?”

Dagtekst van maandag 7 mei 2012."De cellen van ons lichaam zijn kleine, intelligente zielen. Het is een heel volk dat we in ons hebben, een volk waarmee we in relatie kunnen treden en dat we behoren op te voeden. Ben je je daarvan bewust? Nee, of heel zelden. Daarom gehoorzamen je cellen je niet. Je wilt de toestand van je lever, je maag, je hart, je hersenen, enz. verbeteren, maar dat kun je niet: de cellen van al die organen gehoorzamen je niet, het lukt je niet jouw wil aan hen op te leggen, ze werken volgens hun eigen wil. De Wetenschap der Ingewijden die de psychische anatomie van het menselijk wezen heeft bestudeerd en de regels die aan zijn werking ten grondslag liggen, leert ons dat wij de cellen van onze organen kunnen bevelen. Maar daarvoor moeten we eerst het idee aanvaarden, dat het intelligente, bewuste entiteiten zijn en leren met hen in contact te treden." Omraam Mikhaël Aïvanhov

Maar wanneer je langer over deze tekst nadenkt, zie je er een grote kern van waarheid in. Waarom zou het niet waar zijn, terwijl ons hele lichaam wel degelijk uit cellen bestaat? Waarom zouden wij onze cellen niet in groepen kunnen gaan bekijken als kleine levende wezens? Elke cel persoonlijk bekijken kost misschien wel een heel leven, maar in een groep, bv. je maagcellen als je maagpatiënt bent, wordt al makkelijker. Toevallig ging ook onze les van gisteravond op de cursus Atral Projection hierover. Toevallig? Nee hoor, in mijn ogen bestaat geen toeval. Komt alles zoals het is voorbestemd. Denk nu niet dat ik vlieg. Als er één nuchter is op het paranormale vlak, ben ik het wel. Paranormaal is heel normaal. Wij bezitten die kracht allemaal. De één ontwikkelt het, de ander gooit het opzij. Maar een belangrijk onderdeel van paranormaal zijn is het stuk intuïtie. Leef naar je intuïtiegevoel en alles gaat prima in je leven. Echter het probleem is dat wij veelal dat gevoel gaan beredeneren met rationeel denken. En floep, daar verdwijnt het fantastische idee, of die bijzondere gedachte. Of de waarschuwing weg te blijven van een bepaald persoon. Iets wat vroeg of laat altijd uitkomt. Je intuïtie maakt plaats voor redenering en ratio denken. Alles gaat faliekant fout. Vroeg of laat moeten we het toegeven. Klinken de woorden “had ik maar geluisterd naar mijn eerste gevoel, u ook zo bekend in de oren?” Helaas, wij zijn mensen, volgende keer beter.

Als je echt in je lichaam durft te kijken, kun je daar heel veel uit lezen. Maar wie van ons heeft of neemt de tijd om zichzelf zo intens te bekijken? We hebben al moeite om eens goed in de spiegel écht naar ons eigen spiegelbeeld te kijken. Hebben ontzettend veel zelfkritiek en er is eigenlijk maar weinig wat we mooi vinden aan ons lichaam.  Hier een pukkeltje, daar een rolletje, moet ik verder gaan? We herkennen het allemaal. Toch als je dieper kijkt zul je ontdekken dat je wel mooi bent. Je durft dan verder te kijken dan het uiterlijk. En wat is mooi en wat is lelijk? Weet u het? Ik niet, want ieders smaak is anders. Ik moet eerlijk toegeven dat ik sinds kort maling heb aan mijn rolletjes. Over rimpels heb ik nog weinig te klagen en de weegschaal bekijk ik wel, maar met het gevoel; och, wat ik vandaag heb gesnoept was heerlijk, morgen dan maar een beetje minder. Ik kan er dus heel goed mee leven. Het zijn vaak anderen die er moeite mee hebben, dus is het hun probleem. Ik heb geleerd tevreden te zijn met wie ik ben. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb er wel heel lang over gedaan.

Neem nu een doortekent gezicht van een man of vrouw, vol rimpels en groeven. Bekijk hun handen eens hoe mooi ze zijn. Het leven heeft ze getekend. Welke wijsheid en inzichten door het leven gegeven hebben zij mogen ontvangen. Op het moment dat zij vertellen vergeet je alle uiterlijkheden en raak je geboeid door de mens die er achter zit. Veelal zien wij een persoon aan de buitenkant, een oordeel, zonder het karakter er achter te kennen. Wijze mensen met veel inzichten weten al dat wij niet alleen uit een lichaam bestaan, maar uit veel meer. Een geest, een ziel, astrale lichamen en natuurlijk miljoenen cellen, die ook allemaal kunnen denken, werken in ons lichaam en vooral voelen. Die cellen komen in opstand als wij in opstand komen, dat heeft de ervaring me wel geleerd. Alleen wat deed ik er mee? Eigenlijk weinig, moet ik eerlijk zeggen, omdat ik er gewoon niet bij na dacht. Maar ziektes beginnen in onze cellen. Nu weet ik niets van ziektes, bemoei me er nooit mee, geef er geen enkel advies in, maar kan me er wel iets bij voorstellen. Heb genoeg van nabij meegemaakt door de ziekte van Berry, mijn overleden man.

Op het moment dat ik mij verschrikkelijk druk maak, verdrietig voel of boos ben, komt mijn maag in opstand, ondanks het maagtabletje wat ik elke morgen slik. Natuurlijk kan ik ook gaan kijken wat is er werkelijk aan de hand. Waarom komen jullie in opstand in mijn maag, maar daar gun ik mij de tijd niet voor. Ik doe er niets mee en blijf liever mijn tabletje slikken. Zou ik de enige zijn? Vast niet, bedenk ik en ga rustig tot mijn dood door met het slikken van mijn maagtabletjes.

Maar wat zou er gebeuren als ik de moeite nam om naar mijn maagcellen te gaan en ze stuk voor stuk schoon te maken? Belachelijk? Nee hoor. Enige jaren geleden heb ik een boek gelezen van een Amerikaan die ten dode was opgeschreven. Hij had niets anders meer te doen dan liggen wachten op zijn dood. Hij begon in zijn lichaam te kijken, naar de plek waar alle kankercellen zaten. Besloot op dat moment dat hij elke zieke cel schoon wilde maken. Hij nam ze visueel stuk voor stuk in zijn handen en maakte ze met een tandenborstel schoon. Geloof het of niet, maar die mijnheer knapte op en loopt nu genezen rond in Amerika. Helaas ben ik zijn naam vergeten en ook de titel van het boek. Dat mag als 70 jarige, die trouwens verder heel gezond rondloopt hoor en geniet van wat het leven nog te bieden heeft.

Toch, als ik goed over deze dagtekst nadenk, geloof ik zeker dat een zieke met of zonder hoop op beterschap misschien zelf een bijdrage zou kunnen leveren aan het lichaam door zijn cellen stuk voor stuk te bekijken en schoon te maken. De fantasie van een mens is groot, je hoeft het alleen maar te gebruiken door je voor te stellen hoe een cel er uitziet. Hem in gedachten te pakken en schoon te maken met een borsteltje. Wie weet wat het oplevert als je dit gaat proberen. Nee, heb je al en ja kun je krijgen. Je kunt er alleen maar bij winnen, nooit verliezen.

Reacties van anderen:

Een heel boeiend verhaal. Mocht ik weer last van mijn buik krijgen ga ik het zeker proberen, hoewel de reconnectie me ook goed helpt.   Groetjes, R

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Alles in het universum is opgebouwd uit energie die zich in de loop van de eeuwen gemanifesteeerd heeft in sterren, hemellichamen, water, goud, lijf en leden. Zo is ook het denken, je soirtit en geest opgebouwd. Die spirit, geest enz is je goddelijke ik en die blijft nadat je je lijf verlaten hebt weer over en verdwijnt weer naar zijn oervorm; energie. Dat is de zogenaamde levenscyclus. Denk daar maar eens over na.  Ger

Als het ego je de baas wordt, ben je slachtoffer en wie wil dat nu zijn?

Het is tien over twee vannacht. De slaap wil niet komen. Er zit nog steeds zo veel boosheid in en vooral naar mezelf toe, dat ik mij al die jaren zo heb laten behandelen. De goede dingen die er waren hebben niet opgewogen tegen de minder goede en slechte dingen die ik heb laten gebeuren. Natuurlijk krijgt alles een weerklank. Niemand maakt alleen ruzies, dat doe je samen. De ander zal ook boosheid met zich meedragen. Alleen ben ik bang dat dit meer naar mij is dan naar zichzelf. Echter, de veroorzaker is meestal de uitdager, die zich niet aan afspraken, beloftes enz. houdt. Heeft in zijn ogen geen schuld. Kijkt ook niet naar de gevolgen die het bij de ander worden veroorzaakt. Ik probeer het altijd van twee kanten te bekijken en zoek zeker niet alleen schuld bij mijn ex. Ik had zes jaar geleden al weg kunnen gaan.

Sinds ik mijn hem twee weken geleden even heb ontmoet, omdat hij mijn logeerbed terug kwam brengen, speelt mijn boosheid een hele grote rol. Allereerst de afwijzingen, die nog steeds op de achtergrond een grote rol spelen. Daarnaast ging ik drie keer per week dansen. Heb hem overal geïntroduceerd op de dansvloer. Nu loopt hij alles af wat hij kan, zodat ik zelf nergens meer uit kan gaan. Heb echt geen behoefte om hem te zien dansen flirten met andere vrouwen. Niet één keer heeft hij mij aangeboden of ik misschien wilde gaan dansen en hij thuis zou blijven. Als vrouw ben je afhankelijk van de mannen die je vragen en als een relatie is verbroken word je als vrouw een soort paria, zeker als je ex partner er ook nog rondloopt. De eerste keer komen ze uit nieuwsgierigheid op je af. Proberen je uit te horen en daarna zien ze je niet meer staan of zitten als je geen antwoord wil geven op nieuwsgierige vragen. Helaas, een nieuwe danspartner vind je niet zo snel om mee te nemen, omdat hij toch redelijk goed moet kunnen dansen. En dat konden mijn ex en ik heel goed samen. Menigeen stond of zat te kijken, volgens hem. Ik heb meerdere malen verklaringen en naar het waarom gevraagd van zijn gedrag in onze relatie, maar in al die jaren nooit enig antwoord gekregen, behalve om financiële redenen. Maar ik ben toch geen financieel plaatje wat je tegen het licht houdt met de woorden: ‘wel of niet goed bevonden”. Waarschijnlijk zal ik ook nooit een ander antwoord krijgen, hoewel hij dat antwoord wel heeft. Echter wie weet.  Ik geloof nog altijd in wonderen.

Soms heeft niet kunnen slapen ook voordelen, omdat je dan in jezelf durft te kijken. Een kwartier geleden kon ik voor het eerst mezelf het antwoord geven. Mijn ego is diep gewond. Dat is de reden dat ik zo boos blijf op mezelf. Over alles wat ik met me heb laten gebeuren. Mijn diepe liefde naar hem toe wilde met hem verder en heeft zich al die jaren gewond en afgewezen gevoeld. Ik heb het eindelijk door. Iedereen om me heen zei alsmaar; ‘laat die man toch los, hij is je niet waard geweest’. Het klopt. Echter de vele afwijzingen hebben me toch wel verbitterd in de loop der jaren. Wat mijn ex zelf niet doorheeft, is dat anderen hem al veel langer hadden doorzien. Alleen ik wilde het niet zien. Zij ego is zó groot, dat er aan hem niets mis is.  Het waren zijn machtsspelletjes waar ik niet meer mee kon leven. Pas nu realiseer ik mij hoe ik me steeds tegen die macht heb verzet, door mijn ego te gebruiken en in opstand te komen. Voorheen kwam dat niet eens in me op. De diverse therapieën van de laatste jaren hebben me in dat opzicht sterker gemaakt. Nu is het tijd om het tij te keren, anders heeft de ander nog plezier over mijn verdriet.

Het tij keren, jeetje hoe doe je dat? Hoe laat je je ego los, welk toch groot genoeg is om boos te zijn en je beledigd te voelen. Iets waarmee je jezelf nog meer kwetst. Ik geloof dat ik het langzamerhand ga begrijpen. Ego loslaten betekend geen slachtoffer meer zijn van degene die jou heeft pijn gedaan. Je vernederde. Tegen je schold en schreeuwde. Is dat een goede stap? Ik geloof dat het een begin is van een nieuwe start. Op het moment dat je begrijpt dat je geen slachtoffer bent, maar overwinnaar kun je jezelf zo gaan voelen. En terwijl ik zo schrijf komt er weer een vonkje vuur in mezelf naar boven. Ik kijk ernaar en voel het vuur ontbranden. Ik slachtoffer? Nee, dat wil ik voor geen goud meer zijn.

Iedere vrouw of man die een grote beslissing of stap heeft genomen is een overwinnaar. En bij die winnaars wil ik vanaf dit moment ook horen. De vlag mag uit, ik heb het eindelijk begrepen. Ik denk dat de ander straks het slachtoffer is als hij geopereerd moet worden en er niemand is die aan zijn bed zit in het ziekenhuis, of er is tijdens de zes weken dat hij thuis rust moet houden. Pas dan gaat hij heel misschien beseffen wat hij heeft weggegooid. Ik hoop vanuit mijn hart en ziel dat hij voor die tijd iemand vind die voor hem zal zorgen. Het wordt een eenzame tijd als je zes weken niets mag doen, alleen rust houden. Er nauwelijks iemand komt of voor je kookt. Ik vroeg hem ooit wie er voor hem zou zorgen als hij wat ging mankeren. Zijn antwoord was steevast; ‘ dan duwen ze me maar in een verzorgingshuis’. Zou hij daar nu ook nog zo overdenken, nu het zo dichtbij komt? Als je zes weken afhankelijk wordt, zonder dat er al teveel mensen naar je omkijken, omdat ze niet kunnen of door andere omstandigheden wegblijven bij je, ga je pas voelen wat werkelijke eenzaamheid betekend. Hoe het is om afhankelijk te worden van vreemden. Dan moet je voor elke dienst gaan betalen en liefde is daar echt niet bij. Misschien gaat hij ooit beseffen dat goud heeft ingeruild voor steenkool. Ik heb geen idee.

Maar er is ook een andere kant aan dit verhaal. Vijf jaar geleden kreeg ik een zware acute hernia. Gevolge tien dagen in Turkije in het ziekenhuis, nog eens zes dagen in België, want Nederland neemt geen zieke patiënten op uit het buitenland. Daarna nog eens zes weken plat liggen bij mijn ex in huis. Ik werd op en top door hem verzorgd en het was een perfecte tijd. Resultaat was zijn vraag om voor de tweede keer bij hem te komen wonen. Wat hij was vergeten, was het feit dat ik in die periode volkomen afhankelijk was van hem. Nadat ik beter was en bij hem woonde, kon ik ook weer zelfstandig functioneren, denken en handelen, iets dat wegens verschrikkelijke pijnen tijdens de ziekteperiode niet mogelijk was.

Natuurlijk kon ik na drie maanden weer verdwijnen. Hij zei het niet open en bloot, daar zijn andere wegen genoeg voor, dan ga je vanzelf wel weg. Hij heeft er alles aan gedaan om me daarmee te helpen, zodat ik weer terugkon naar mijn huis. Ik had het opgezegd, maar kon er nog blijven, omdat het nog niet was doorverhuurd. Toch speelt nu het dilemma door mijn hoofd, of ik hem mijn hulp aan moet bieden of niet? Mijn hart zegt ja, omdat hij mij geholpen heeft destijds. Mijn verstand zegt nee. Hij verandert niet. Dan beginnen de spelletjes opnieuw en daar ondervind ik alleen maar meer verdriet van. Wegblijven zegt mijn verstand, dan had hij jou anders moeten behandelen, accepteren als zijn partner en maatje, samen willen zijn en gaan. Hij wilde geen samen, dus tot nu toe blijft het heel standvastig wegblijven, zonder schuldgevoel.

Het is nu zeven weken geleden dat ik afscheid van hem heb genomen. Daarvan heb ik een groot deel met mezelf gevochten. Mijn verdriet van me afgeschreven, maar had het daarmee nog steeds niet verwerkt. Ik vraag me zelfs af of dat echt lukt in zeven weken. Het gaat om 7½  jaar goede en slechte momenten. De goede momenten waren het dansen en fietsen, voor de rest was er weinig of niets meer al die jaren. Dan zou je toch denken, dan heb je tijd genoeg gehad om de rest te verwerken. Maar is dat wel zo? Uit mijn praktijkervaring van nu blijkt van niet. Als ik nu een fietstocht maak, moet ik toch terugdenken aan al die tochten die we maakten en plezier hadden. De ritjes met ruzie over hoe te rijden, vergeet je gemakshalve. Mensen die dezelfde ervaring hebben zullen dit zeker herkennen. Uit de vele brieven die ik kreeg als reactie en die niet allemaal mochten gepubliceerd worden, blijkt dat veel vrouwen en een enkele man herkenningspunten lazen.

Nu, vannacht om half drie, schrijf ik opnieuw wat mij de laatste weken bezig heeft gehouden. De boosheid naar mijn ex zat vooral de laatste week zo diep dat ik zelfs geen verhalen meer uit mijn pen kon krijgen. Ik moest het gewoon even doorkrijgen. Slachtoffers lopen er genoeg rond op deze aarde en daar wil ik niet meer bij horen. Vanaf nu ben ik overwinnaar, omdat ik mijn ego even een flinke optater heb gegeven. Een ego mag er zijn, maar het mag je niet de baas worden. Zolang je dat kunt beheersen blijft het leven aantrekkelijk. Kom je over verdriet heen. Het is de boosheid die de baas was over mij, maar vanaf nu wil ik de baas zijn over mijn boosheid. Het in de hand houden. Natuurlijk zullen er nog moeilijke momenten komen, maar ik weet nu hoe het opgelost kan worden. 7½ Jaar gooi je niet in zeven weken opzij. Ik moet ermee leren omgaan. Op het moment dat boosheid en ego bezit van je gaan nemen, ben je geen baas meer over je gevoelens. Ik heb het begrepen en probeer vanaf nu mijn leven weer op gaan pakken. Het zal gaan met vallen en opstaan, maar de wil is er en het besluit het beter te doen dan nu. Geen slachtoffer meer. Nieuwe dingen doen en vast binnenkort weer nieuwe verhalen schrijven.

Reacties van anderen:

Dankjewel voor je bericht Maus,leuk !
Via facebook volg ik álles van je, ben een échte fan van je geworden hahah en oh, als je eens wist hoe goed ik me in kan leven in wat jij schrijft.
Té goed van vertrouwen én zo vergevingsgezind het zijn allemaal zulke mooie dingen in ons mensen, maar helaas zijn er ook mensen die daar zo'n misbruik van maken, de trauma's die daarvan overblijven zijn bijna levenslang te noemen....totdát!
Maus ik blijf je volgen en als ik zo vrij mag zijn: kijk om je heen, geniet van alles, ook voor jou is er iemand die je de liefde kan geven en met je wil delen alleen die komt op een moment dat je het niet verwacht! Ik begrijp dat je dat heel erg nodig hebt na alle nare dingen die je hebt meegemaakt en moeilijk is voor je om het nog te "durven" geloven, maar geloof mij Maus, het bestaat nog écht, ik kan het weten, er zijn ook nog goeie mannen die het wel eerlijk met je menen en écht zijn!!
En weet je hoe snel je elllende ( vergeet) als je weer aandacht liefde, verliefdheid mag /kunt voelen!
Ga door met schrijven Maus het helpt je om daar te komen waar jij wilt, je rust geeft als je weer wat weg geschreven hebt en uit eindelijk leeg bent om open te kunnen staan voor iets geheel nieuws!
Lieve Maus wens je liefde en kracht dit te volbrengen
Xxx R uit U

Maus , ken je de schrijfster Robin Norwood ?  Zij schreef het boek ; Als hij maar gelukkig is  ( het gaat over vrouwen die teveel van hun man / vriend houden , maar het heeft ook  een diepere oorzaak n.m.l  met het leven met iemand met alcoholverslaving , want de anderen zijn dan tevens  medeverslaafd en  daarvoor zijn dan ook de al anon-groepen in het leven geroepen ... die werken volgens de 12 regels . Een vriendin van mij is zich daarin via een cursus in gaan verdiepen  , maar ik moet zeggen ook de boeken van Robin Norwood zijn goed . Ze heeft verder nog geschreven ; Waarom ik , waarom nu etc,.

 En uiteindelijk denk ik zelf dat het helemaal terug te voeren is op een gemis aan vaderlijke aandacht en liefde in de jeugd , want deze kinderlijke afhankelijkheidsbehoeften zullen altijd weer met ons blijven meegaan , de kop opsteken ,  maar gelukkig beschikken we immers ook over de ouder in onszelf en uiteindelijk als het goed is over  de volwassene in onszelf die dit alles mag gaan doorzien, althans dat is nu mijn conclusie ... na 62 jaren...

Het boek van Riet Okken adviseert een mattenklopper en kussen ... ook een prachtig boek van een psychologe , theologe ., met als titel . De bevrijdende kracht van emoties. Daarbij het boek van Wayne Dyer ; Niet morgen maar nu ...laat zien hoe je kunt veranderen en oude patronen van thuis  doorbreken..Een echt goede psycholoog zal dit boek aan zijn clienten aanraden. .

Ik zal je  daarbij ook nog een prachtige plaat doorsturen die voor mij alles zegt ...het Christusbewustzijn, de essentie ,  die  in ons allen huist en dat nu wakker wordt  , onze power.

 Er zijn immers twee verslavingen vanuit ieder gezin , relatieverslaving of drugs .... We hebben er allemaal mee te maken , elk gezin , en het boek Wat mensen  NIET willen weten laat dat dan ook  duidelijk met tekeningen zien , en juist door de afwijzing , dat zijn de zogenaamde  schrompelplekken  in ons leven , kunnen die steeds kleiner worden door om te denken en ons gezonde verstand in te gaan schakelen en de spelletjes doorzien   en te  leren denken dat we sterker zijn dan tegenslag , alles als kracht van en door  onverwachte levenslessen  gaan leren zien...Kijk dit alles hebben we immers niet kunnen leren bij onze ouders omdat ook zij daar geen weet van hadden ...Wij mogen die oude patronen  nu gaan doorbreken ...! Zelfvertrouwen hebben we thuis veelal niet geleerd maar dat is wel nog  te leren.

groetjes, liefs Ellie

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lieve Maus, helpt het om boos te worden op jezelf? Je wordt er niet vrolijker van, je kan wel een besluit nemen om niet meer van je te laten profiteren.

Laat je ex je ex. Probeer dat acher je te laten, ook al doet dat pijn. Blijkbaar was het geen goede match en verdien jij wat anders, wat ik je gun. Of heb vrede met jezelf, ben geen slachtoffer van een verleden situatie.

Waarom laat je je weghouden bij het dansen, ga ergens anders heen. Of ga met opgeheven hoofd naar je oude clubje, maar focus je niet op je ex. Neem zelf het heft in handen, je was toch geen slachtoffer meer. Ga niet voor hem zorgen, dan ga je weer in slachtoffer gedrag.

Sorry ik lijk wel een dominee, sterkte en liefs van Joke

AL EEUWEN , DUIZENDEN JAREN  HEEFT DE MAN ZIJN GEZAG  LATEN GELDEN OVER DE VROUW , HIJ HEEFT HAAR ONDERDRUKT  EN GEDOMINEERD… MAAR NU ZIEN WE DAT DE ROLLEN WORDEN OMGEDRAAID , DE VROUW STAAT OP , ZE AANVAARDT NIET MEER  DAT ZE WORDT ONDERWORPEN  DOOR DE MAN , ZIJ WIL DEZELFDE RECHTEN HEBBEN  ALS HIJ  EN ZE IS IN SOMMIGE GEVALLEN  ZELFS BEREID ZIJN PLAATS IN TE NEMEN . DAT IS NORMAAL , DAT IS DE WET VAN DE COMPENSATIE.

DE MAN IS TE VER GEGAAN , EN INPLAATS VAN EEN  TOONBEELD TE ZIJN VAN EERLIJKHEID  , VRIENDELIJKHEID EN RECHTVAARDIGHEID  DIE DE ACHTING EN BEWONDERING VAN DE VROUW  VERDIENT ,  HEEFT HIJ MISBRUIK GEMAAKT  VAN ZIJN MACHT , VAN ZIJN FYSIEKE OVERWICHT  OP HAAR .  HIJ HEEFT ZICH ALLE RECHTEN TOEGEEIGEND  EN DE VROUW ALLEEN MAAR PLICHTEN OPGELEGD . HOE KON HIJ HOPEN  DAT DEZE SITUATIE  EEUWIG ZOU DUREN ?  NOCHTANS IS HET ZO , DAT DE VROUW ER VAN NATURE  BEHOEFTE AAN HEEFT DE MAN TE BEWONDEREN , ZIJN GEZAG EN KRACHT  TE ERKENNEN. MAAR HOE KAN ZIJ DIE ACHTING EN BEWONDERING BEHOUDEN , ALS HIJ NIETS DOET OM DIE TE VERDIENEN ?

DAGTEKST VAN DONDERDAG 24-2-2011, Ellie