 |
| Het valkje uitvergroot |
Even
voorbij Roosteren liepen de wilde paarden, waarvan ik er één op 28 november
vorig jaar een healing had gegeven. Ik kon de jonge hengst niet vinden tussen
de groep. Ze liepen nogal verdeeld over een groot terrein. Jammer, ik had hem
graag ontmoet om te kijken hoe zijn been was genezen.
 |
| Het valkje |
Even later zag ik een kleine valk
die op vloog van de lantaarnpaal waar hij op zat. In plaats van weg te vliegen
bleef hij naast de paal biddend hangen, zodat ik foto’s kon maken. Nadat ik
klaar was, vloog hij weg, de landerijen over, naar het natuurgebied achter
Roosteren. Nog geen kilometer verder zat er weer één op de lantaarnpaal.
Opnieuw kreeg ik de ruimte om foto’s te maken voor hij verdween. Ik schakelde
mijn TomTom in om richting Duitsland te rijden.
Op de K5, een nieuwe weg, in
Duitsland net over de grens, zag ik een aangereden buizerd liggen. Ik wilde
stoppen, echter er zat er weer ééntje bovenop mijn bumper. Wat een ergernis.
Begrijpen de mensen die dit doen niet hoe gevaarlijk het is en dat je je hele
leven pijn hebt omdat zij zo nodig in je auto moesten klimmen, omdat ze niet
tijdig genoeg konden remmen, toen ik moest stoppen?
De eerste de beste afslag ging
ik van de K5 af en reed via een secondaire weg terug naar de brug die over deze
weg ligt. Hier kon ik mijn auto parkeren. Voorzichtig klom ik langs het talud
naar beneden en liep een stuk langs de grote weg terug. De automobilisten
begrepen er niets van, het is daar verboden toegang. Toch moest de buizerd daar
weg, dat voelde ik. Vlak bij hem gekomen moest ik goed luisteren en kijken. De
buizerd lag in een bocht, dus was ik vanaf de linkerkant van de weg niet te
zien, wanneer ik midden op de weg stond om de buizerd op te rapen.
Ik nam hem in mijn armen. Een
automobilist van de andere kant stopte naast me en was blij dat ik de vogel had
opgeraapt. Hij was overleden. Zijn lijfje was nog niet stijf, het was kort
geleden gebeurd, besefte ik. De buizerd had bloed aan zijn kopje en ergens
onder aan zijn lijfje. Langzaam liep ik met hem terug, of was het een haar? Ik
weet het niet. Dankbaar was ik dat ik hem vrij ongeschonden kon
 |
| De buizerd |
oprapen en in
mijn armen had.
Terug bij het talud zocht ik een
mooi plekje om hem te begraven. Halverwege zag ik een boom met er omheen een
kuiltje. Het was glad door de gevallen sneeuw van afgelopen dagen, maar het
lukte moeizaam om bij de boom te komen. Voorzichtig legde ik de buizerd op zijn
zij neer. Zodat zijn kopje net iets hoger lag. Daarna dekte ik hem toe met hooi
en gras zodat hij niet zomaar ontdekt zou worden. Natuurlijk vloeide er een
traan, hij was zo mooi en gaaf. Opeens liet hij een klein veertje los, alsof
hij dat als aandenken gaf. Het was de 2e keer dat ik een dode buizerd in mijn
armen had. Moest ook weer even denken aan het eekhoorntje anderhalve maand
geleden.
Onderweg naar huis ontmoette ik opnieuw een buizerd, niet ver van de plaats waar de andere begraven was. Hij vloog zo dicht langs mijn auto en ik krijg zoveel tijd om hem te fotograferen, dat ik verbaast was. Zou het een bedankje zijn? Normaal blijven ze op grote afstand van me.
Waarom vind ik steeds overleden
dieren onderweg? Een vraag die ik mezelf steeds weer stel wanneer ik er weer
eentje vind. Het geeft een dankbaar gevoel, omdat ik weet dat zij weg willen
van de wegen waar ze na hun dood vermorzeld worden door autobanden. Ze laten
dit heel duidelijk weten en voelen. Of is het mijn eigen gevoel?
