Laten we samen ons land weer opbouwen en elkaar met respect en liefde behandelen.

Wilders wil grenzen dicht. Misschien was het beter dat onze grenzen nooit waren open gegaan? Net als de euro nooit had mogen komen wat ons land naar de afgrond heeft gebracht. Te danken aan Lubbers en consorten voor eigen eer en glorie. Hoogmoedswaanzin?

We staan nu nog voor één vraag: " hoe bouwen wij ons land met z'n allen weer op zodat het weer ons Nederland wordt." Waar buitenlanders die hard werken en zich aanpassen aan onze normen en waarden, zeker mogen wonen. De meesten zijn net zo fatsoenlijk dan jij en ik. Het is het uitwas en de misdaad wat hier niet thuis hoort en moet verdwijnen. Maar laten we niet alles over één kam scheren. Kijk eerst hoe die ander hier is en behandel hem/haar met respect en liefde. Zij zijn van ons land gaan houden en helpen het mee opbouwen.

Laten we samen als één volk vechten om het uitwas buiten onze grenzen te houden.

Foto Limburg en Nederland: Het oude mijnterrein van "de Laura"

Foto Limburg en Nederland: Het oude mijnterrein van "de Laura": Gisteren, zondag 13 maart, hoorde ik tijdens een bezoek aan een fototentoonstelling hoe ik op het vroegere mijnterrein van de “Laura” kon k...

Het staartmeesje en andere vogels

Vanmorgen na een ontbijtje bij Ikea, besloot ik ondanks de regen toch mijn stuur maar te laten gaan, waarheen ik werd geleid. Het werd net over de grens van België, waar een prachtig natuurgebied ligt. Binnen tien minuten had ik drijfnatte voeten in mijn met wol gevoerde suède laarzen. Het kon me niets schelen. Het gebied is schitterend. De lucht was langzaam overgegaan van grijs naar blauw met prachtige wolken.

Er is altijd een probleem wanneer ik onderweg ben. Of het nu een bos is of een gebied vol water, altijd weer moet ik ergens mijn behoefte achterlaten. Heel lastig met dikke kleren, camera’s om mijn nek en mijn niet zo flexibele knieën. Gisteren vond zelfs een roodborstje het nodig om op een meter afstand te blijven kijken tot ik klaar was. Op het moment dat ik klaar was en mijn camera wilde pakken hield hij het voor gezien en was uitgekeken. Inmiddels dit probleem kennende, ga ik er nooit op uit zonder een tas vol zakdoekjes.

Mijn mooiste cadeautje was het staartmeesje dat ik na een lange tocht langs het meer, kruipend tussen bomen en braamstruiken, tegenkwam. Letterlijk in allerlei bochten wrongen het meesje en ik ons beiden. Hij om mooi op de foto te komen en ik om hem vast te leggen met de camera. Het lukte tot beider tevredenheid. Het meesje verdween na tien minuten en ik genoot van alles wat ik met de camera had vastgelegd.

Ik had weinig zin om opnieuw kruip door, sluip door te spelen. De vele takken en braamstruiken op de heenweg hadden mijn handen aardig beschadigd. Uiteindelijk kwam ik uit op een omgeploegd boerenland, dat ik dwars ben overgestoken. Mijn laarzen hebben voorgoed hun onschuld verloren dat ze ook voor netjes waren te gebruiken. Verdwijnen dus voorgoed in de achterbak in de auto voor het volgende modderwerk. Fijne avond

  

Thérèse

Gisteren is een van mijn vriendinnen begraven. Thérèse was 95 jaar. 32 Jaar geleden hebben we elkaar in Joegoslavië ontmoet, in een klein kerkje boven op een berg. We besloten samen door het bos terug te wandelen. Onderweg was een sterke afdaling naar een klein dorpje. De weg lag vol met kleine kiezelsteentjes. Nog geen vijf minuten laten gleed ik onderuit en brak mijn enkel op drie plaatsen. Een telefoon hadden we niet in die tijd. Thérèse liep naar een van de huisjes, 100 meter lager het dal in. Vandaar reed de zoon naar het dal om de ambulance te bellen, terwijl twee andere zoons mij tussen hen in naar binnen droegen. Anderhalf uur laten kwam een antieke ziekenwagen met ouderwetse zitstoel Thérèse en mij ophalen. In het ziekenhuis aangekomen werd ik naar de operatiekamer gebracht, waar dokters en zusters gewoon zaten te roken.  Al die uren in het ziekenhuis en daarna in het pension waar ik moest wachten tot vervoer was geregeld, zorgde Thérèse voor me. De vriendschap stopte niet. Over en weer kwamen we logeren en met behulp van Thérèse kregen we een huis in Heerlen, waar Berry al zo lang wilde wonen.

Gisteren is ze begraven. Haar graf ligt precies onder een Lindeboom. In de natuur, waar Thérèse zo dol op was. Haar dochters vertelden over haar leven. Haar interesses in alles en haar reislust. Er zijn maar weinig landen die zij niet heeft bezocht tot ver in de tachtig, was zij onderweg.

Ik heb haar goede reis gewenst met een geschreven gedicht. Het is goed. Zij genoot van het leven, was altijd optimistisch en lachte altijd. Je was een kanjer, Thérèse, waar ik diep respect voor had.

Vanmorgen er weer op uit geweest om foto’s te maken. Het geluk was opnieuw met me. Een Vlaamse Gaai poseerde in diverse standjes, terwijl een eekhoorntje zich met grote sprongen van boom tot boom verplaatste.

De rest van de foto's kunt u zien op: http://maussturmer.nl/pages/fotoalbums-limburg/vogels.php