Ben jij ook slachtoffer van het weer

Natuurlijk is het niet de bedoeling om slachtoffer te zijn, maar wat als je slachtoffer bent van het weer? Ik heb het heel lang volgehouden om optimistisch te blijven en elk zonnestraaltje letterlijk uit de hemel te trekken. Echter vandaag is het gedaan. Het weer blijft ons tegenzitten. Twee slechte zomers achter elkaar met nu nog een extra lange winter vol kou en sneeuw maakt een mens totaal depressief. Althans mij. Weken heb ik er tegen gevochten maar vandaag is het totaal mis. Negatief opgestaan en tranen zonder reden. Althans dat denk ik dan. Natuurlijk is dat niet zo. De reden zit veel dieper, maar om dat te erkennen moet ik weer diep in mezelf gaan graven. Waar zit dat echte verdriet en hoe krijg ik het opgelost? In mijn hart weet ik waar het zit. Het blijft, ondanks alles bij het woord eenzaamheid. Dat ik nog steeds niet de partner heb gevonden die voor mij is bestemd en al zo lang in mijn kaart beloofd staat. Natuurlijk mag ik niet mopperen. Tussen mijn ex vriend en mij is een mooie en vriendschappelijke band ontstaan sinds januari. We hebben de afspraak dat we de dingen die we beiden wel leuk vinden ook samen te doen, zolang geen van beiden een ander heeft ontmoet. Ik moet zeggen dat de verhouding daardoor beter is geworden dan hij ooit als relatie is geweest. We geven elkaar een cadeautje door te genieten van de dingen die we delen en afstand te houden van de dingen die ruzies veroorzaakten en tweedracht zaaiden. Het heeft een tijd geduurd voor we zover waren, maar het maakt het leven heel wat plezieriger. Eigenlijk is het een geschenk dat we beiden niet helemaal eenzaam zijn. Onze visies over een relatie weken teveel uiteen. Maar als vrienden kun je het anders en soms beter invullen.

Dat neemt niet weg dat de meeste mensen, net als ik, iemand naast zich willen hebben waar hij/zij mee wakker wordt. Een geliefde waar je mee knuffelt. Sámen geniet van wat het leven heeft te bieden. Die liefde wil geven en ontvangen. Die ene persoon die dat met mij wil doen loopt nog rond, misschien wel net zo eenzaam als ik me voel op dit moment. Ik kan heus mijn eigen leven wel leiden. Heb in principe niemand nodig die mij zegt wat ik doen en laten moet, dat wil ik ook niet bij die ander. Het is een kwestie van liefde, respect, begrip en inzicht naar en voor elkaar. Het is de aanvulling die ik mis. Het één zijn met elkaar. Voor minder doe ik het niet. Afijn, blijkbaar vind God dat ik na 16 jaar nog steeds niet aan de beurt ben voor dat stukje echte, diepe geluk

Natuurlijk kom ik daar af en toe tegen in opstand. Ben dan goed boos op God en zeg dat het nu genoeg is, zoals vandaag. Dat hij die man op mijn pad laat komen, omdat ik dat verdien. Helpt die boosheid echt, denk je? Ja, vaak wel, een enkele keer niet, maar dan komt er toch een kleine verandering in ander opzicht, waardoor het leven weer plezierig lijkt. Terwijl ik aan het schrijven ben komt er een telefoontje van een castingbureau. Of mijn ex en ik een casting willen doen voor een commercial in Portugal. Nog nooit heb ik van hun een casting gekregen. Wie weet komt dan toch dat reisje naar het buitenland, al is het maar voor een paar dagen! Sommige wensen worden vervuld als ze goed zijn voor je.

Ben ik ontevreden met mijn leven, denk ik dan? Nee, dat kan ik zeker niet zeggen. Over het algemeen ben ik een gelukkig mens. Ik schrijf mijn verhalen, ook al is dat nu een maand geleden dat ik de laatste keer schreef. Er was gewoon even een blokkade, dat hoort bij het schrijven. Je begint aan een onderwerp maar kan net even niet op de diepte komen van het gevoel, wat je normaal voelt bij een verhaal. Om zomaar iets neer te kalken waar mijn hart niet achter staat is niet mijn stijl, dus schuif ik het maar weer in de map nog te schrijven verhalen en vis het er ooit weer uit als ik het nodig heb om dat juist wel dat diep stukje gevoel van mezelf er aan toe te voegen.

En natuurlijk mijn fotografie. Met dit weer is er weinig te fotograferen. Soms denk ik heel even “leefde ik nu maar een tijdje in een warm land, Afrika bv. Ik zou er de mooiste foto’s kunnen maken.” Echter dan zat ik weer met het probleem dat mijn kleine lens daar niet geschikt voor is. Ik zou een andere moeten hebben die een betere lichtsterkte heeft en minimaal 300 tot 400 mm sterkte heeft. Dat loopt zo naar de tweeduizend euro. Aangezien de portomonaie beiden niet toelaat, de reis en de lens, kijk ik toch weer heel tevreden naar mijn drie toegangskaarten voor Mondo Verde, het Gaiapark en het wildpark Gangeld. Droom daar over de wilde dieren die hier gevangen zitten achter tralies en glas. Ze horen hier niet. Zouden ze net als ik dromen over zwerven door de steppen, of zouden ze niet beter weten? Wilde dieren en vogels, ze horen in vrijheid te leven, net als ik. Soms ben ik ook gevangen, door mijn eigen beperkingen, die ik mezelf of die door anderen zijn opgelegd. Beperkingen waar ik mezelf steeds meer los van maak, omdat ze niet van mij zijn, maar van anderen en die ik mij heb laten opleggen. Niet de ander zijn schuld, maar mijn eigen tekortkoming door het niet in te zien.

Dan zijn er nog twee dingen die belangrijk zijn in mijn leven. Het fietsen. Zwerven door de natuur. Ik hou niet zo van begaanbare wegen. Ga als ik alleen ben het liefst op de fiets op ontdekkingsreis. Soms kan ik mezelf daarbij voor mijn kop slaan. Moet dan zwoegend mijn fiets door modder en troep duwen, omdat ik de grens overschreed waar ik mocht rijden. Echter hoe vaak gebeurt het niet dat ik dan net die ene speciale vogel, bloem of ander onderwerp vond, waardoor ik dat extra cadeautje voor de lens kreeg, als dank voor mijn gezwoeg. Moedig, maar voldaan werk ik mezelf met mijn elektrische fiets weer uit de prut en ben dankbaar dat ik net dat ene speciale onderwerp mocht vinden. Zo was ik gisteren in Terworm. Weinig onderwerpen en dan…., net bij de parkeerplaats zit in de boom een buizerd. Mijn lievelings vogels. Voor hij weg vliegt kijkt hij even achterom terwijl ik knip. Dankbaar roep ik hem achterna om te bedanken dat hij daar zat. Zijn cadeautje aan mij.

Dan heb ik nog een tik. Ben dol op spelletjes. Kaarten, Rummicub, Yahtzee, noem maar op. Zit tegenwoordig ook op bridgeles, een cadeautje van de gemeente voor ouderen die daar aan mee wilden doen. Vond het altijd maar een spel voor bekakte mensen. Natuurlijk een vooroordeel, helaas uit mijn jeugd ontstaan. Nu weet ik dat het leuk maar vooral ook heel moeilijk is. Je moet heel veel onthouden van wat er wordt gespeeld met daarnaast nog die honderden regeltjes die uitzonderingen bevatten. Mijn hemel, denk ik dan, waar ben ik aan begonnen? Toch is het leuk genoeg om het te leren, al zal ik er niet verslaafd aan raken, zoals aan andere spelletjes. Er zijn mensen die het minstens 5 tot 6 keer per week spelen op allerlei clubs. Helaas heb ik ook ontdekt dat bij echtparen of speelpartners vele ruzies ontstaan die verder gaan dan de club. Ik heb mezelf nu al voorgenomen geen lid van een vereniging te worden. Het is me te fanatiek. Ik ben er ook niet goed genoeg voor. Bridgen moet voor mij vooral leuk blijven, zonder ruzies en verwijten, anders hoeft het niet meer. Ik speel nu 1x per week met een partner die er net zo over denkt. Soms brengen we er geen van beiden iets van terecht. Gelukkig spelen we met twee anderen, waarvan de een ons steeds aan het lachen maakt. Gevolg? Onze tafel heeft op die avond het meeste plezier. Het lachen is niet van de lucht en zo moet het zijn met spelletjes. Plezier maken. Het gaat niet om het winnen, al is dat natuurlijk wel leuk, maar om het spel en plezier wat erbij hoort. Jij mag er natuurlijk anders over denken, dat zal ik zeker respecteren, maar ik zelf vind het plezier belangrijker.

Wat is nu de moraal van mijn verhaal vandaag? Heb mijn hart gelucht over het weer, waar we allemaal, bijna zonder uitzondering, last van hebben. Heb mijn gevoel even op een rijtje gezet. Mijn ex-vriend belde dat we vanavond gaan kaarten en mijn tranen, die heel hoog zaten zijn verdwenen. Wat ben ik toch dankbaar dat ik alles op papier kan zetten en van me af kan schrijven. Of jij mijn verhaal wil lezen is een tweede.

Ben jij ook eenzaam vandaag en gedeprimeerd door weer en wind? Pak pen en papier. Schrijf op waarom jij je zo beroerd en eenzaam voelt. Het helpt. Vooral als je weer even kijkt naar wat je wel hebt. Natuurlijk wil ik ergens lekker in de zon zitten op een zonnig eiland. Ontdekkingstochten maken, fietsen en fotograferen. Helaas is dat financieel niet haalbaar. Dus haal ik vandaag, morgen en alle komende slecht weer dagen de zon in huis door even te kijken wat ik allemaal wel heb. Dat maakt het leven weer mooi en goed.