Slapeloosheid is een van de ergste dingen waar je aan kunt lijden als je wilt slapen en het lukt niet. Het gekke is dat ik er steeds meer last van krijg, terwijl ik heel moe ben. Vooral overdag komen de inzinkingen. Ik heb geen reden om te piekeren en niet te slapen. Toch zijn mijn hersens constant in beweging. Ik kan de golven bijna letterlijk voelen. Hoe meer ik probeer te ontspannen, hoe minder het lukt om rust te vinden. Dus weer uit bed gestapt om te schrijven. Het beroerde is dat ik op deze manier overdag doodmoe ben. Dat je er af en toe aan lijdt zou geen probleem moeten zijn, maar het wordt bijna chronisch. Ik gebruik vaker paracetamol met codeïne voor het slapen gaan, maar ook dat helpt lang niet altijd. Wat nog enigszins helpt is een wandeling voor het slapen gaan. Helaas de regen heeft de laatste dagen constant roet in het eten gegooid. Hier in Limburg is het met bakken naar beneden gekomen. De aardappelen rotten weg op het land, alles verzuipt en wij verzuipen mee. Je zou er chagrijnig van worden.
Gelukkig krijgen we vanaf morgen eindelijk een paar dagen de zon te zien. Het wordt tijd. De fietsen staan te roesten in de stal. Ik heb er dit seizoen nauwelijks opgezeten en dat, terwijl we vorig jaar om deze tijd er al vierduizend kilometer op hadden zitten, nadat we de Camino hadden gereden. Het lijkt allemaal zo ver weg. De fietsreis naar Santiago heeft grote veranderingen in mijn leven teweeg gebracht. Gelukkig allemaal ten goede. Ik ben veel zelfstandiger geworden, ook in mijn beslissingen. Bepaal nu zelf wat goed voor mij is en laat me niet meer ompraten als ik denk dat iets minder goed is voor me. Hierdoor is de laatste twee weken veel veranderd in mijn leven.
Ik had een afspraakje gemaakt met een man. De eenzaamheid werd te groot. Ik miste steeds meer de leuke dingen die ik samen deed met mijn ex vriend, maar niet de rotte appels. We ontmoetten elkaar bij van der Valk om kennis tem maken tijdens een kopje koffie. Het eerste half uur was de man constant aan het woord. Ik luisterde alleen maar, tot hij op gegeven moment zei dat ik nu aan de beurt was om één en ander te vertellen. Dat duurde nog geen twee minuten, of ik werd alweer in de rede gevallen. Dat kwam steeds vaker voor en eigenlijk kreeg ik er schoon genoeg van. Had al een paar keer gevraagd of ik misschien uit mocht praten maar kreeg nauwelijks de kans.
Op gegeven moment vroeg hij of ik zijn huis wilde bekijken. Eigenlijk had ik daar helemaal geen zin in. Maar zijn volgende woorden maakten dat ik nieuwsgierig werd. 'Hij had een zekere hang naar luxe', vertelde hij. Ik vroeg me af waar die luxe dan in zat. Hij reed in een Fiat Panda en woonde in één van de mindere wijken van H., die bepaald geen goede naam heeft. Nu zijn dat voor mij onbelangrijke zaken, maar ik was toch wel benieuwd wat die hang naar luxe dan wel inhield. Het klonk zo opschepperig. Op het moment dat ik over de drempel van zijn huis wilde stappen werd ik letterlijk weggeduwd. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. De sfeer in het huis was afschuwelijk en ik wist niet hoe snel ik weer naar buiten kon gaan met de woorden dat ik hier nooit één stap meer zou zetten. Dat hoefde ook niet, zei hij. Even later reed hij achter mij aan naar mijn eigen huisje. Vertelde binnen 5 minuten dat als hij hier woonde er een nieuw dak op mijn overkapping zou komen, terwijl ik al heel zeker wist dat hij hier beslist nooit zou komen wonen.
We zijn uit elkaar gegaan, hij met de gedachte dat er nog een afspraak zou komen, terwijl ik al wist dat dit het einde was van ons eerste afspraakje.
Het maakte me des te duidelijker dat ik mijn ex nog steeds miste miste. na al die maanden alleen zijn. Althans de gezellige dingen, al waren die steeds minder geworden. Mijn vriendin uit Groningen vroeg waarom ik hem dan niet belde om te vragen of hij dat ook miste. Ik liet er geen gras over groeien en een uur later stond hij voor de deur. Drie uur lang hebben we gepraat. Heb duidelijk gemaakt dat ik niet wist of ik wel weer voor de gezellige dingen met elkaar in zee wilde gaan, maar dat ik dit wel miste. Niet het eeuwige commentaar en de ruzies. Andersom gold hetzelfde. We besloten om weer wat leuke dingen samen te doen en te kijken hoe dat verliep. Inmiddels zijn we 15 dagen verder en ik merk dat we beiden hebben geleerd. Ik krijg nu nauwelijks of geen commentaar meer op mijn doen en laten, of over hoe ik mijn geld besteed.
In de maanden dat we uit elkaar waren had ik geleerd mijn eigen leven op te bouwen. Ik volg de cursus bij Ton, ga twee keer per week bridgen en fotografeer buitenshuis met anderen. Ook leer ik, samen met een paar vrouwen onder elkaar foto-bewerken. Verder heb ik nog mijn fotoclub en andere leuke activiteiten. Mijn leven is druk genoeg. Maar juist het fietsen, een spelletje doen, samen eten of een paar dagen weg, maakte zo duidelijk hoe eenzaam het eigenlijk is als je alles alleen moet doen. Voorlopig hebben we nu een middenweg gevonden, waar we allebei plezier in hebben. Meer hoeft niet. We zijn er beiden beter uitgekomen, verdraagzamer geworden. Af en toe is er nog weleens een uitval naar mij toe. Maar ik kan het beter in goede banen terugbrengen door duidelijk te maken dat ik dit niet meer wil.
Genieten van de mooie dingen en de slechte dingen, plus het verleden loslaten. Op die manier kunnen we de jaren die we nog hebben misschien samen genieten. Laten we hopen dat we beiden hebben geleerd uit het verleden.
Inmiddels is het alweer half drie in de nacht, heb nog geen minuut geslapen en ben klaarwakker. Ik zou er ik weet niet wat voor over hebben om eens lekker een nacht door te slapen. Heeft u een remedie hiertegen? Ik hou me aanbevolen.
