Kyle

Vandaag kreeg ik een pps-je binnen met onderstaand verhaal. Het raakte mij heel diep in mijn hart, juist omdat ik op diezelfde diepe wanhoopsmomenten in mijn leven als kind en na Berry zijn dood, dit miste. Die arm om mij heen, die mij even vastpakte en zei. Kom, samen lukt het ons wel. Dit verhaal moest overgenomen worden, omdat ik weet hoe groot wanhoop in een kind of mens kan zijn. Niet alleen als volwassenen heb ik het geprobeerd er uit te stappen, maar ook als kind heeft die gedachte vele malen rondgespookt. Mijn jeugd was getekend en weinig vreugdevol. Misschien kunnen we allemaal meehelpen om een wanhopig kind of mens een hand te reiken wat net genoeg kan zijn om hem of haar weer vooruit te helpen.

Ik zat in de eerste klas van de middelbare school en zag een jongen uit mijn klas met al zijn leerboeken onder zijn arm lopen. Hij heette Kyle. Ik vroeg mij af waarom hij al zijn boeken mee naar huis nam. Ik haalde mijn schouders op en liep door. Had een druk weekeinde voor de boeg met een feest op zaterdag en zondag voetballen met vrienden. Terwijl ik verder liep kwam er een groep jongens aanrennen, liepen af op Kyle en sloegen zijn boeken uit zijn handen. Lieten hem struikelen en Kyle viel op de grond. Het was vies en nat weer. Zijn bril vloog door de lucht en viel een paar meter verder in het gras. Met een trieste, in verdrietige blik in zijn ogen keek Kyle omhoog. Ik had medelijden met hem en liep op hem af. Hielp hem zijn boeken oprapen. Terwijl hij zijn bril zocht, liep een traan over zijn wang. Ik gaf hem zijn boeken en zei; alsof die jongens niets anders te doen hebben.’

Kyle keek me aan en zei, ‘hartstikke bedankt’. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Een glimlach van dankbaarheid die je in het hart raakt. Ik vroeg waar hij woonde. Het bleek bij mij om de hoek te zijn. Hij vertelde dat hij hiervoor altijd op een privéschool had gezeten.

Voorheen zou ik nooit met dat soort mensen zijn omgegaan, maar nu hebben we de hele terugweg gepraat. Ik tilde zijn boeken, vroeg hem of hij mee wilde voetballen dit weekend.

Tijdens dit weekend leerde ik hem beter kennen, mocht hem echt. Mijn vrienden dachten er net zo over. De maandag daarop liep Kyle met al zijn boeken weer naar school. Ik zei hem dat hij nog eens spierballen zou krijgen als hij elke dag zijn boeken mee zou nemen. Hij moest lachen en ik nam de helft van boeken over.

Vier jaar later. Kyle en ik waren in die jaren de beste vrienden geworden. We gingen studeren. Kyle ging naar Groningen, hij wilde dokter worden en ik naar Delft. Ik wilde Profvoetballer worden, studeren was niets voor mij. We wisten dat we vrienden zouden blijven voor het leven. Het eindexamen van Kyle naderde. Hij zou tijdens de diploma-uitreiking een toespraak houden. Ik plaagde hem door te zeggen dat hij een nerd was, maar was dolblij zelf niet op dat podium te hoeven staan.

Op de dag van de uitreiking zag ik Kyle. Hij zag er goed uit met. Zelfs zijn bril stond hem goed. Er waren dagen dat hij echt geluk uitstraalde, waardoor hij soms meer afspraakjes had dan ik. Soms was ik gewoon jaloers op hem. Vandaag was één van die dagen. Ik kon zien dat zenuwachtig was voor zijn speech, sloeg mijn arm om hem heen en wenste hem succes. Hij keek me aan met dankbare blik, lachte en zei: ‘Bedankt’.

Daar stond hij dan, eenzaam op dat podium. Schraapte zijn keel en begon. ‘Je eindexamen is een periode waarin je mensen bedankt die je hebben geholpen door deze moeilijke tijd heen te komen. Je ouders, broers, zussen. Misschien je mentor, maar het belangrijkste van allemaal, je vrienden. Ik sta hier om te vertellen dat het hebben van een echte vriend het mooiste is wat je kunt hebben. Ik sta hier om jullie te zeggen dat er niets mooiers is dan iets te kunnen betekenen voor de ander en zal u mijn verhaal vertellen.” Ik keek met ongeloof naar Kyle toen hij begon over onze eerste ontmoeting. Hij wilde die week zelfmoord plegen. Hij vertelde hoe hij zijn schoolkluis had leeggehaald, zodat zijn moeder niet alle boeken hoefde te dragen. Kyle keek mij diep in de ogen en liet een diepe glimlach zien. Nadat hij zijn verhaal had gedaan over dat ene zware moment in zijn leven, hoorde ik het publiek emotioneel zuchten. Kreeg een diepe dankbare blik van zijn ouders en van hemzelf. Nu pas realiseerde ik mij wat ik voor hem had betekend.

Onderschat nooit de kracht van een actie in je leven. Met een klein gebaar kun je iemands leven veranderen in voor en tegenspoed. Op een of andere manier zijn we allemaal met elkaar verbonden.

© Schrijver van dit verhaal is onbekend.

Repects via Hyves:

Thea respecteert je!

Oordeel, vooroordeel en veroordeeld worden om een gebrek, een ziekte, kleding, ons uiterlijk etc.

Dagelijks gebeurt het om ons heen in kleine en grote zaken. We oordelen en veroordelen alles en iedereen om ons heen. Het begint met hele kleine dingen, waarvan wij als mens niet eens in de gaten hebben dat we een oordeel uitspreken. Een voorbeeld is: ik zie iemand op straat lopen of op de dansvloer die kleding aan heeft welke echt niet staat, dan geef je eigenlijk al een oordeel. Zonder erbij na te denken dat het de smaak van de ander is die beslist niet de jouwe hoeft te zijn. Of die persoon heeft geen feeling om de juiste kleding te kopen en laat zich door anderen van alles aanprijzen.  Durft misschien geen nee te zeggen tegen de mening van een verkoopster. Zelfs al heb ik gelijk, het blijft een oordeel. Het is een pinut, maar toch? Hier beginnen wél de eerste oordelen en veroordelingen mee.

Oordelen en veroordelen, je krijgt het met de paplepel ingegoten.  Al heel jong ervaar je: “blijf weg van die mensen, hun huis ziet er zo vies uit. Zij wast haar ramen niet of het stoepje is vuil wordt niet geveegd. Daar is het niet pluis in huis, die mensen deugen niet. Duizenden oordelen over mensen die wij niet eens persoonlijk kennen. De een doet er nauwelijks aan mee, de ander kletst de hele dag zonder nadenken door, zonder in eigen straatje te kijken. Echter het is ook veel dichterbij dan we soms vermoeden. Ik ben een tijd omgegaan met een groep dames. Zodra je binnenkwam was het één moment stilte, daarna begon het gekwetter opnieuw. Over iedereen viel iets te zeggen, en je wist dat zodra jij de deur achter je dichttrok, jij het doelwit was. Herkent u dat ook om u heen? Ik wel, omdat heel af en toe ik mezelf er ook aan heb bezondigd als ik mij mee liet trekken in het gesprek. Andere keren had ik de moed om te zeggen dat ze moesten stoppen Ik het ook niet leuk vond dat ze over mij aan het oordelen waren. Weer andere keren liet in het langs me heen gaan om er niet mee geconfronteerd te worden. Vaak waren het goedbedoelde roddels en oordelen, andere keren juist zwaarbeladen.

Over het algemeen heb ik geen oordeel en veroordeel niet, maar soms verval ook ik in deze fout. Ik vind heel vervelend dat anderen mij veroordelen, zonder mij zelf te kennen. Ik bestraf mezelf na mijn oordeel met een hele dikke vier en vraag inwendig excuus. Vraag daarnaast aan mezelf waar ik het recht vandaan haal om over die ander een oordeel te geven, zonder erbij na te denken dat die ander het voelt, er pijn en verdriet van heeft. Het gaat toch om de persoon die hij of zij is en het karakter?  We zijn allemaal mensen met fouten en gebreken. Volgens mijn idee heb ik er misschien meer dan enig ander en dat is waarom ik verder in wil kijken. Wil zien wie die ander is en zelfs dan nog geen oordeel geven. Tegen de tijd dat ik echt zó ver ben heb ik mijn eigen ego losgelaten. Die dag is hopelijk niet meer ver weg.

Is het bijvoorbeeld mijn fout dat ik een stukje borderline heb? Ben ik daarom ineens minder waard nu de mensen het weten, dan voor die tijd toen nauwelijks iemand hiervan wist? Nee hoor, ik ben nog steeds dezelfde mens met een warm karakter en behulpzaam voor iedereen. Met een open eerlijke blik. Met een eigen mening en af en toe een grote mond die verteld hoe zij het voelt of ergens over denkt. Je weet wat je aan me hebt. Dat komt best weleens hard aan, want ik ben heus niet altijd even tactisch. Dat hoort bij mijn westerse mentaliteit. Daarentegen verpakken bijvoorbeeld Limburgers alles via een omweg, waar ik geen raad mee weet. Zijn zij daarom minder dan ik of ben ik minder dan zij? Nee, we zijn allebei anders opgevoed in een ander deel van ons land, waar onze achtergrond een grote rol in speelt. Ik heb de visie dat wie altijd mijn vriend of vriendin is geweest, mij nooit zal laten vallen nu zij weten van mijn borderline. En diegene die er nu wel moeite mee krijgen, waren dus geen echte vrienden, dus kost het geen moeite meer om los te laten. Dat heb ik in die vier jaar zware therapie geleerd. Ik kan ermee leven en omgaan. Mijn werkelijke vrienden ook. Is dat geen echt cadeautje?

Het grappige is dat mijn ex mij nu verwijt dat er niet te leven viel met een Borderliner. Wat gek na 7½ jaar dit te horen! Ik ben het die is weggaan en niet hij. Dus viel dat leven met mij best mee. Zeker voor alleen maar een gezelschapsdame. Natuurlijk, ik had tot ik aan mijn therapie begon, een aantal zelfmoordpogingen gedaan. Ik had af en toe woedeaanvallen bij en aanvallen van onrecht wat ik voelde. Ik ben een vogel die je niet in een kooitje op moet sluiten, maar die ruimte nodig heeft om te vliegen. Maar nooit ben ik één ogenblik op de gedachte gekomen om mezelf te snijden of psychotisch te worden. Ben ik nu ineens een slechter mens? Welnee, hoe kom je erbij. Dat is het oordeel van de ander en wie dat oordeel heeft en wil handhaven hoort niet bij mij en mijn vriendenkring.

Dan zijn er de mensen met een handicap, in de rolstoel of spastisch. Manisch depressief, altijd negatief denkende mensen, autistisch, noem maar op. Zijn zij minder dan jij of ik? Zijn zij foute mensen? Nee, alleen maar anders denkend en voelend. Moeilijk voor zichzelf en soms voor hun omgeving. Maar toch geeft het ons geen recht om te oordelen of te veroordelen over wie zij zijn. Is het fout als jij een inzinking hebt gekregen, overspannen bent geraakt of een burnout hebt gekregen, waardoor je langere tijd niet kon werken? Toch, als het langer gaat duren dan geplant en jouw collega’s een zwaardere druk over zich heen krijgen, omdat zij jouw werk moeten doen, wordt er aangedrongen om sneller terug te komen. De maatschappij brengt het met zich mee. Oorzaak en gevolg, een tweede inzinking misschien. Er zijn duizend en één dingen te bedenken waardoor mensen buitengesloten worden in en door onze maatschappij door oordeel of vooroordeel.

Wij worden in de veelal opgevoed met plaatjes. Die past in dit hokje, die ander in dat hokje. Ikzelf pas nergens in, in welk hokje dan ook. Toch liet ik mij 7½ jaar in een hokje opsluiten,. Veel te klein en veel te smal voor mij. Daar heeft geen ander schuld aan dan ikzelf. Het was mijn eigen keuze. Ik kon niet vliegen, werd vleugellam. Mijn creativiteit verdween steeds meer en pas toen mijn deurtje door mezelf werd opengemaakt, sprong ik voorzichtig naar buiten. Liep een paar stapjes. Voorzichtig spreidde ik mijn vleugels uit. Zij zijn lang niet gebruikt, dus viel ik weer naar beneden. Ik bleef oefenen en kwam steeds een stukje verder neer. Tot op een dag ik weer kon vliegen na lange, lange tijd. Nu spreid ik mijn vleugels wijd uit, laat me dragen door de wind en adem met volle teugen tot mijn borst opzwelt van plezier. Vrij, ik ben vrij! Mijn oordelen, vooroordelen en de neiging tot veroordelen zijn verdwenen. Ik weet hoe ik mezelf vleugellam liet maken, maar ik weet ook dat dit nooit meer in mijn leven mag gebeuren. Niet door macht, niet door overheersing om mij in die kooi te laten stoppen, niet door oordelen en veroordeling van anderen. Ik ben vrij om het luchtruim te kiezen en te kijken waar ik terecht kom.

Voor diegene die zich hierin herkennen kan ik alleen maar zeggen, open je deurtje, meer hoef je niet te doen. Maak ruimte in jezelf en daarbuiten en kies voor altijd voor lucht, licht en ruimte Voor vrijheid. Oordeel en veroordeel niet, wat jij ook niet wilt dat jou geschied. Maus

Volledigheidshalve volgt hieronder nog het ideaal van de Universele Witte Broederschap
Het hart zo zuiver als kristal
Het verstand zo schitterend als de zon
De ziel zo wijds als het heelal
De geest zo machtig als God en èèn met God

Een enkel verhaal, zoals dit, is het waard om op beide blogs geplaatst te worden. Ieder blog heeft zijn/haar eigen lezerspubliek. Zie: http://hebjijdatnuook.blogspot.com/


Reacties van anderen, Hyves en Faceboek.

 Vandaag heb ik nog een mooie tekst overgetypt want in wezen zijn we paradijsvogels die hun  leven op hun manier gestalte  geven Pas geleden heb ik de course in miracles gevolgd en op die manier omgaan met elkaar is gewoonweg  prachtig . www.elsthissen.nl  Jij hebt de innerlijke reis willen maken en dat vereist moed, durf, je bent  gewoon  een sterke vrouw, die nadat haar wereld is ingestort, weer overeind krabbelt en doorgaat en dan leer je je innerlijke kracht pas echt kennen. Uiteindelijk kun je deze man bedanken dat hij was wie hij was, want juist daardoor kon je weg bij hem en terug bij jezelf komen . Als vrouwen de eerste stap zetten voelen ze zich meestal in hun kruis getast, en dat heeft gewoon met ego te maken ....  Als je eens heel veel tijd over hebt Maus zou je de teksten eens kunnen lezen en weet je gelijk waarom mensen soms zo'n zware lessen nodig hebben in hun leven ... Voor mij was het in elk geval  een oogopener ... Trouwens vanmorgen nog bij wikipedia gelezen dat borderline een verkeerde benaming schijnt te zijn ...en ik durf deze etiketjes   echt te betwijfelen ....We zijn gewoon  hooggevoelig , soms hoogbegaafd en  zeer zeker multifunktioneel en daarmee kunnen ze slecht uit hun voeten...Encaustic is een methode waarbij je kleine wascoblokjes over een lauwwarm reisstrijkijzer haalt , dan vallen er druppels op de kaart en strijk je er met het ijzer overheen en klaar is kees . Een prachtige methode waar heel vaak verborgen boodschappen uitkomen...En anders gewoon eens encaustic intypen...  Ellie

Hé wat lief om dat op je blog te zetten . Maar jazeker , je mag er gerust Ellie bij zetten hoor. Ja mensen  doen dit heel gauw, iedereen in een hokje plaatsen, maar zoals je t.z.t. zult lezen in de tekst  van kinderen  weten we waar het vandaan komt, want je krijgt het  gewoon met de paplepel ingegoten..., ook ik heb me daar heus wel in het verleden   schuldig aan gemaakt hoor totdat we inderdaad  beter weten ... gaande de weg bewust worden van heel veel ..... we raken niet uitgeleerd in deze . 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lieve Maus,

Wat heerlijk dat je bevrijd bent na 7 1/2 jaar relatie die je eigenlijk niet accepteerd zoals je bent.

Trouwens een fijn verhaal over wel/niet oordelen. Ben met je eens dat mensen dat te snel doen, maar ik vind niets gek/raar. Want wie bepaalt wat gek of raar is, dat is heel subjectief. Ik ben zelf ook een beetje prettig gestoord, maar daarom zo fijn dat ik mag zijn wie ik ben. Heel wat anders dan mijn ex. Die mijn spontaniteit de grond in stampte.

Geniet met waar je mee bezig bent en geloof in jezelf.

Liefs Joke 

Intimiteit en seks 3 het vervolg

Intimiteit en seks 3 het vervolg

In de jaren die elkaar opvolgden ben ik vele malen bij hem weggelopen. Elke belofte werd teniet gedaan. Zo ook twee jaar geleden, 3 maanden voor de Kerst. Even na Sinterklaas nam hij contact met mij op. Hij miste mij en wilde praten. Alles zou dit keer veranderen. Ik geloofde hem opnieuw. Kreeg zelfs een verlovingsring, omdat hij wist dat ik niet een loslopend vriendinnetje wilde zijn, maar het gevoel wilde hebben echt bij hem te horen. Ik zag opnieuw zijn mooie kant, waar ik van hield en smolt weer voor alle mooie woorden. Vergeven werd alles wat er was gebeurd. Vergeven maar niet helemaal vergeten werden alle kleineringen die in de loop der jaren hadden plaatsgevonden. Nogmaals, hier dragen beiden een steentje bij. De een lokt uit, de ander gaat er op in. Vier maanden ging het goed. Er werden samen weer even leuke dingen gedaan. Echter een vos verliest wel zijn haren maar nooit zijn streken. Hij verviel opnieuw in oud gedrag. Had voor de zoveelste keer niet willen leren tijdens de maanden dat ik niet in beeld was. En ik was opnieuw zo stom geweest om alle waarschuwingsbellen die van binnen tekeer gingen toen hij terug kwam, te negeren. Eigenlijk is het na die tijd totaal bergafwaarts gegaan. De verlovingsring had totaal geen waarde voor hem, het was gedaan om mij terug te krijgen. Ik gaf hem terug. Andere wensen werden tijdelijk vervuld. Het hielp niet. Inmiddels had ik geleerd grenzen te stellen, al was dat nog steeds heel moeilijk naar hem toe. Nu bepaalde ik het laatste jaar dat ik hem niet meer in mijn bed wilde hebben. Was het heel slecht weer deze winter of waren er andere omstandigheden dan liet ik wel toe dat slapen. Hij raakte mij niet aan, dat was mijn wens, respecteerde dat en deed er ook geen moeite voor.

Ik besloot op de fiets een bedevaartstocht te maken. Drie maanden werd ik belachelijk gemaakt en uitgescholden dat ik deze wens van 25 jaar wilde volgen. Naarmate de dag van vertrek naderde en papieren in orde werden gemaakt ging hij zich toch verdiepen in mijn tocht. Vooral met de route was hij op het laatst dagelijks bezig. Vier weken voor vertrek deelde hij mede mee te willen. Ik zei nee. Het was mijn wens die ik alleen wilde vervullen. Ik zei dat er geen enkele goede reden was te bedenken om hem wel mee te nemen, zo slecht was onze verhouding. Er was door mijn wekelijkse gang naar de psycholoog gedragsverandering ontstaan. Ik nam niet alles meer en bepaalde zelf mijn regels, geleerd tijdens therapie. Ik kocht nu ook dingen zonder uit me te laten persen wat het had gekost. Ik had geleerd te zeggen dat het hem niets aan ging als ik wat kocht en commentaar gaf dat ik het niet nodig had, of andere opmerkingen maakte. Dingen die voor een man als hij heel moeilijk zijn te verteren. Dat heb ik altijd begrepen. Ook voor deze grote reis was ik het die bepaalde. Het was mijn reis en er was genoeg ruzie om geweest en vele vernederende opmerkingen had ik geslikt. Hij mocht niet mee voor mijn gevoel.

Twee weken voor vertrek vertelde hij dat er een hele goede reden was om mee te gaan. Het moest een beslissingsreis worden van wel of niet bij elkaar blijven. Ik dacht er over na en ging overstag, voor de zoveelste keer. De eis was wel dat hij onderweg goed wilde slapen. Ik vertelde wat ik per dag te besteden had. Geen probleem, wat het meer kostte nam hij voor zijn rekening. Eerlijk gezegd vond ik het aan de ene kant heel fijn. Je kon je gevoel onderweg delen bij alles wat je meemaakte. Aan de andere kant, zou hij begrijpen dat het mij ging om mezelf nog beter te leren kennen, te genezen van binnen en van buiten? De eerste ruzies kwamen al snel. Hij moest van mij een slaapzak kopen, wat hij belachelijk vond, hoewel hij achteraf wel degelijk heeft ingezien dat deze onontbeerlijk was in de vele refugio’s onderweg. Daar zijn niet altijd voldoende dekens voorradig.

Na de dood van Berry had ik een wereldreis van anderhalf jaar gemaakt met tent en rugzak. Ik wist wat mij te wachten stond. Maar hij was ooit één keer in zijn leven op vakantie geweest bij familie. Hij had geen flauw idee wat hij moest en kon verwachten. Al die zinloze ruzies om geld, wat mij totaal niet interesseerde, het kostte  zoveel energie om steeds weer te verdedigen waarvoor en wat er nodig was. Dat was niet alleen voor deze reis, dit gold voor al die jaren samen. Voor iemand die gewend is zijn eigen regels te maken en de ander daarin mee te trekken valt het niet mee om je over te moeten geven in zaken waar je geen idee van hebt. Bovendien had niemand vertrouwen in hem dat hij deze reis af zou maken. Ieder die hem kende verwachtte hem binnen een week terug. Alleen ik wist dat hij een hele sterke wil had, veel sterker dan ik. Dat hij door kon douwen als het moest. Ik wist dat hij nooit op zou geven, daar kende ik hem veel te goed voor. Bovendien is hij net als ik een Waterman. Wat zij in hun kop hebben maken ze af, al duurt het nog zo lang. Zij vechten door. Ons grootste struikelpunt.

De eerste drie weken van onze reis was hij aan het jachten en racen. Ik kreeg nergens de gelegenheid om rustig rond te kijken. We vlogen door steden en dorpen tot ik op een dag er schoon genoeg van kreeg en de grootste ruzie ooit ontstond. Hij had het steeds over geld en wat het allemaal kostte. Ik had toch niet gevraagd of hij zo veel meer wilde betalen dan ik? Ik had zelf 1200€ bijeengekregen met sparen en sponsorgeld wat anderen hadden gedoneerd. Dat betekende dat ik 20€ per dag had om uit te geven aan eten, drinken en onderdak. Niet veel, maar ik was bereid in hooibergen te slapen. Had een slaapzak en vliesdeken bij me voor noodgevallen als ik in de natuur moest slapen. Voor zo’n wereldreiziger als ik ben niets bijzonders. Hij wilde graag luxe bedden en kamers. Heerlijk hoor, daar kan ik niets van zeggen. Beter dan in een hooiberg of ergens onder de sterren slapen. Maar ik wilde mijn rust vinden op deze tocht en besloot na die ruzie alleen verder te trekken. Hij moest zijn eigen reis maar voortzetten op zijn manier of teruggaan, maakte ik duidelijk. Ik wilde ervaren waar deze reis voor was bedoeld en er waren al drie weken verloren zonder dat ik een stap was verder gekomen op mijn levensweg.

Terwijl ik aan het pakken was kwam hij vragen om te praten. We hebben gepraat die avond, misschien voor het eerst in lange tijd. Ik kreeg begrip voor zijn argumenten, maar maakte ook duidelijk dat het mij om andere interne zaken ging en geld totaal geen waarde had voor mij. Ik sliep liever onder de blote hemel of in hooibergen dan nog langer zo door te gaan. Geld heeft voor mij nooit iets betekend. Het is makkelijk als je wat meer hebt, omdat je leuke dingen kan doen, anderen steunen waar nodig is, maar verder? Je kunt er geen liefde of gezondheid mee kopen. Geld mag een leuke aanvulling zijn, maar kan bij mij geen invulling zijn, zoals bij hem. Het gesprek had geholpen. Vanaf die dag werd het een schitterende tocht. We werden één, zoals we in al die jaren niet waren geweest na het huwelijksaanzoek. (lees deel 1 en 2). Elke dag schreef ik een stukje op het blog, zette foto’s erbij en velen volgden onze reis. Dat wij de eerste 3 weken zoveel problemen hadden heb ik nooit vermeld. Het was iets tussen ons. Wel kwam er te staan hoe wij naar elkaar toegroeiden. Zelfs was er twee keer liefdevolle seks met elkaar sinds een jaar, maar tevens ook weer de laatste keer. Onderweg was het vaak zwaar, vooral vanaf de Pyreneeën. Spanje is vrijwel een en al berg, dus dat seks onderweg niet meer voorkwam was normaal.

Het werd de mooiste reis en waren de mooiste weken in jaren. Ook na thuiskomst zette deze verhouding zich voort. Ik verlangde er opnieuw naar om hele dagen samen te zijn. Ik vroeg hem waarom we toch niet zouden gaan samenwonen in mijn huisje. Hij kon zijn huis verkopen, de kinderen nu vast hun deel geven, zodat zij het ook makkelijker kregen en samen in mijn huis genieten van alle mooie dingen die wij nog konden ondernemen. Misschien had ik mijn mond moeten houden en al helemaal dat voorstel niet mogen doen, maar het was er al uitgeflapt, in mijn verlangen bij hem te zijn. Het was de man die in deze drie maanden zijn echte ziel weer had laten zien. Daar wilde ik dag en nacht mee leven. Als door een adder gebeten sloot hij op dat moment zijn hart opnieuw voor me af en veranderde in de man, waar ik niets meer mee kon. Hoe ik het lef had dit voor te stellen. Hij bleef in zijn huis tot hij er uit gedragen werd. Alle toegangen naar zijn hart werden gesloten en onze verhouding werd slechter en slechter. Onderweg op onze reis had ik het laatste stuk van mijn genezing afgesloten. Ik had besloten om mijn gevoel niet langer te negeren. Er waren nog maar kleine stapjes nodig om te zeggen stop. Tot hier en niet verder. In het eerste deel van dit verhaal heb ik de reden geschreven, dat hoeft niet herhaald te worden. Mijn keuze bij hem weg te gaan is na onze laatste grote ruzie om zijn kinderen reden geweest om voor mezelf te kiezen. Ik ben van zijn kinderen gaan houden en vroeg iedere keer weer om dingen die zij nodig hadden. Hij maakte er ruzie met mij om, vervulde uiteindelijk toch hun wensen, alsof het uit hemzelf kwam. Wat ik goed bedoelde werd afgeblaft. Liever alleen dan steeds het geruzie om grote en kleine dingen. Ik wilde mezelf niet meer verdedigen over keuzes die ik maakte. Ik ben inmiddels 70 geworden en niemand heeft het recht om mij te zeggen wat ik wel of niet mag kopen of doen in mijn leven, als hij daar zelf niet aan wil deelnemen. Ik heb jarenlang toegestaan dat hij keuzes maakte die de mijne niet waren om hem niet te verliezen. Maar eigenlijk was ik mezelf daarin verloren. Ik wilde van begin af aan een vaste relatie hij weigerde en koos voor één alleen. Dit keer ben ik het die heeft gekozen om mijn eigen weg te gaan.

Nee, hij is geen slecht mens. Integendeel. Hij heeft ook mooie en goede kanten anders was ik al die jaren niet bij hem gebleven. Maar een plant moet voeding en water krijgen om te groeien. In zijn leven mag hij misschien nog leren dat liefde diepgang tot de ziel nodig heeft om bij elkaar te blijven en gevoed moet worden om te groeien. De grote reis heeft mij sterker gemaakt en inzichten gegeven. Hij had de keuze gemaakt om te kijken of er nog een relatie in zat. We kregen alle kansen samen, maar brachten er niets van terecht omdat hij links wilde en ik rechts. Ben je daarom een slecht mens? Nee, op zijn manier is hij zeker een goed mens, maar ook star. Het waren zijn regels die voorrang hadden en een vrijheidsdier als ik heeft weinig regels nodig om gelukkig te zijn. Twee tegenpolen die moeilijk verenigbaar zijn. Ik ben heel flexibel omdat ik vele dingen leuk vind en altijd bereid ben mee te gaan in voorstellen die mijn hart raken. Daar hoef ik niet over na te denken, terwijl de ander weken nodig heeft om een besluit te nemen om eens weg te gaan. Het is goed zoals het is.

Ook hier geldt, oordeel en veroordeel niet. Lees mijn verhaal met open mind. Ieder mens is anders en samen gaan is al moeilijk genoeg als je jong en flexibel bent. Maar nog moeilijker als je ieder zo’n veertig jaar een totaal ander leven hebt geleidt. Als je op internet kijkt naar het woordje borderline en wat daar allemaal bij hoort, dan bedenk ik weleens dat heel veel mensen hiervan een stukje in zich meedragen. We mankeren allemaal wat en niemand van ons is volmaakt. Ik zeker niet. De een geeft de ander neemt. Zo was het ook in ons geval. In ieder karakter steekt wel eens een negatief stuk wat bij ons hoort. Maar zorg dat je niet alleen neemt maar ook leert geven. Andersom geef ik dezelfde raad. Geef niet al je liefde aan de ander zonder te zorgen dat je liefde terug krijgt. Ik denk dat hij op den duur, als pijn en verdriet zijn gesleten, begrijpen zal waarom wij niet bij elkaar hoorden. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat wij beiden een kans hadden gehad als er een sámen had kunnen zijn.

In elke relatie  kan de seks verminderen, naarmate je ouder wordt. Echter intimiteit is het belangrijkste wat er is. Het houd je bij elkaar. Intimiteit, een arm om je schouder, je hoofd even tegen zijn borst mogen leggen en te voelen dat de ander er voor je is. Kijken naar elkaar en weten wat de ander voelt, denkt of nodig heeft. Intimiteit betekend samen slapen, even de armen om elkaar heen en 's morgens wakker worden. Kijken naar elkaar bij het goedemorgen zeggen en samen een nieuwe dag instappen met de wetenschap; we zijn samen en delen samen. Durf te leren van elkaar om samen te groeien, één te worden. Accepteer elkaar zoals je bent en vraag jezelf altijd af of en hoe het beter kan. Dat is liefde voor elkaar en als je dat hebt, wat ik eenmaal in mijn leven 33 jaar heb mogen ervaren, ben je de rijkste mens op aarde. Want dit is met geen geld te betalen.  Bedankt voor het lezen van mijn verhalen. Maus

Reacties van anderen:
Antwoord van mij psycholoog:

Dag Maus,

fijn dat het goed met je gaat, dat je je krachtig voelt ondanks hier en daar tegenslag. Op een van je blogs zag ik "zelfkennis de weg naar verbetering" met de 4 vragen. Er mag voor mij nog wel een (postieve) 5e vraag bij, namelijk hoe heb ik vandaag betekenis gehad voor iemand. Je zult zien dat je meer betekent voor anderen dan je van te voren vermoedt, het kan in grote en kleine dingen zitten.

Ga zo door, veel groeten, B. v. R

Lieve Maus, grenzen bewaken is heeeeeeeeeeeeeel belangrijk en die rottige valkuilen die komen altijd op ieders pad hoor. Daar leer je weer van en word je wijzer van. Toch ook heel fijn.

De voornamen mag je gebruiken hoor. Joke

Verder heb ik enorme herkenning in je schrijven en een bewondering dat je door gaat.

Misschien krijg ik ook nog eens de moed om mezelf zo open voor de wereld te stellen.

Ga zo door het voelt voor mij eerlijk aan en leer er weer uit.

Groeten, A.

Ha, Maus !

Het verhaal over jullie (ik las alleen deel drie, van het voorafgaande denk ik mij wel een globale voorstelling te kunnen maken) klinkt me welbekend in de oren, omdat ik na ruim 69 jaar wel meen zo'n beetje door te hebben wat mensen beweegt, hoe ze vaak, of meestal,  van goede wil zijn, maar wankelmoedig wanhopig slingerend door het leven gaan, en zo vaak, telkens weer , het 'even niet trekken', en in  kwade, teleurgestelde en vaak eigengereide opwellingen in luttele momenten vernielen wat ze in zo lange mooie perioden moeizaam hebben opgebouwd.  Eeen mensenleven lijkt soms wel één grote springprocessie...  Het is vaak niet anders. In onze directe omgeving is nu ook weer zo'n geval.  We zijn allemaal geen jonge mensen meer en onze 'rugzakken' hebben soms een remmend effect.  Jullie zijn denk ik, véél meer 'idealisten'  dan wij.  Leggen de lat hoger, vermoed ik. Misschien wel té hoog soms voor een mens.

Maar zoals ik het voel, lijken wél voor elkaar gemáákt...

We wensen jullie nu veel sterkte toe en vooral.... wijsheid en het goede gevoel .

Als je dat wil mag je hem dit gerust soorsturen...

Groeten,

Harry.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Verder heb ik al jouw berichten gelezen (heftig hoor). Maar mijn complimenten hoe je dit allemaal hebt neergezet en hoop dat dit jouw wel enige verlichting mag geven.
Veel liefs, Victor
Respects via Hyves en Faceboek:
Geke

Intimiteit en seks 2 het vervolg

Tranen vloeien over mijn wangen als ik vanmiddag het bericht lees. “Ik verzoek je nogmaals om het artikel op je site te verwijderen en je excuses aan te bieden dat je dit niet had moeten plaatsen, het is voor mij zéér kwetsend. Hopend op begrip.”

De tranen blijven lopen. Waar was zijn begrip voor mij al die jaren? Ik heb altijd weer vergeven en gesmeekt om zijn liefde en aandacht. Nu zie ik dat hij het niet wilde, misschien niet kon geven. Terwijl hij het wel vroeg van de ander. Wanneer iemand hem wat vertelde, of dat zijn kinderen waren, vreemden, kennissen of ik, als het niet interessant was, viel hij je in de rede met een totaal ander onderwerp. Ik hoop dat hij ooit onder ogen ziet dat de harde korst om zijn hart mag smelten en de man tevoorschijn komt die ik twee keer korte tijd werkelijk gezien heb. Van die man heb ik zielsveel gehouden en de liefde en intimiteit die ik in die korte periodes heb ondervonden maakten dat ik het al die jaren heb volgehouden. Het is mijn verhaal, mijn ondervinding en mijn verdriet en pijn die ik heb gevoeld en opgeschreven. Waar en wanneer was er begrip voor mijn gevoel? Toen ik 4 jaar geleden het oordeel geveld kreeg na mijn tweede zelfmoordpoging tijdens onze relatie, borderline, vroeg ik hem dit niet aan zijn kinderen en derden te vertellen. Hij deed het wel. Over de gevolgen van dat moment wil ik niet meer praten, die zijn verleden tijd en vergeven. Zelfmoordpogingen en de wil tot leven verliezen vallen nu eenmaal onder deze noemer. Daar moest ik mee leren leven. 

Na Berry zijn dood wilde ik niet meer leven. Hij was mijn alles, mijn grote liefde, mijn leven. Voor mij was op dat moment geen leven alleen meer mogelijk. Ik wilde zo snel mogelijk bij hem zijn. Mensen die zelfmoord veroordelen mogen best weten dat op een dergelijk moment de wereld helemaal zwart en donker is om je heen. Je bent niet in staat te bedenken dat je nog kinderen en kleinkinderen hebt. Er is in je gedachten geen ruimte en plaats om nog één sprankje licht te zien. Je hoofd zit vol wanhoop en verdriet. Je kunt gewoon niet meer denken, alleen aan dat onderwerp wat jou bezig houdt. Er is ook dodelijke eenzaamheid in jezelf. Je ziet niets meer van de wereld om je heen die leeft. Je bent in jouw gevoel al half dood en hebt geen bestaansrecht meer. Berry was ook de enige man die wist hoe mijn leven was getekend door vier aanrandingen en een verkrachting. Van één aanranding heb ik op de begrafenis van mijn moeder van mijn broer de waarheid gehoord. Het was georganiseerd door mijn ouders. Of dat waar is? Hij weet meer over ons verleden dan ik mij kan herinneren. Ik heb geen flauw idee, vind dit nu nog moeilijk te geloven. Mijn ouders zaten wel beneden in de kamer van het echtpaar waar wij logeerden. Terwijl de man naar mij kwam om mij te betasten en aan te raken is zijn vrouw bij mijn broer geweest. Ik weet nog de angst die ik voelde. Ik dorst niets te roepen of te zeggen, draaide mij om, rolde mezelf op alsof ik een baby was en deed alsof ik sliep. Daar was de diepe haat en jaloezie van mijn moeder naar mij toe vanaf mijn geboorte, waar ik mee leerde leven. Een vader die alleen maar oog had voor andere vrouwen en regelmatig aan mijn lijf zat, tot ik doorkreeg dat dit niet hoorde. Toen was ik al achttien. In onze jaren was je niet zo vroeg volwassen. Ook het leven van Berry was getekend. De oorlog in Indië, het Jappenkamp, de naoorlog. Het had diepe wonden achtergelaten. Ik zal er vast nog wel op terugkomen in andere verhalen. Twee gewonden die elkaar in diepe liefde hadden gevonden. Kon het mooier zijn?

De tweede zelfmoordpoging in mijn relatie vond plaats nadat ik opnieuw door mijn ex was gevraagd om samen te wonen. Ik heb mij in zijn huis nooit op mijn gemak gevoeld, maar hij zou een ander huis kopen om samen opnieuw te beginnen. Tientallen huizen werden bekeken, van binnen en van buiten. Ik was weer helemaal opgefleurd en geloofde zelfs dat ik zijn liefde eindelijk had gewonnen. Het ging weer prima tussen ons na vele dieptepunten en in die tijd straalde ik van geluk. Wij gingen naar de notaris om te praten over hoe alles geregeld moest worden. Zijn kinderen kregen alles wat er was en ook het huis. Ik had er geen moeite mee, voor mij een logische zaak. Het ging om bezit van hun ouders, daar stond ik buiten. Normaal mag de vrouw of relatie wél blijven wonen in het huis tot ook zij is overleden of een nieuwe relatie krijgt. Maar niet in mijn geval. Ik moest huur gaan betalen aan zijn kinderen als hij er niet meer was. Zelfs de notaris was verbijsterd en zei dat dit beslist niet gebruikelijk was als je voor elkaar de verantwoordelijkheid nam. Ik betaalde toch ook mee met mijn inkomen aan het nieuwe huis?

Bij ieder huis wat wij bekeken waren zoveel excuses en commentaar dat ik de moed al op begon te geven en uiteindelijk doorkreeg dat ik weer voor de gek werd gehouden. Deze film had al eerder plaatsgevonden. Tijdens een ruzie hierover kwam de waarheid aan het licht. Hij wilde zijn huis helemaal niet uit en niet samenwonen, maar zijn gezelschapsdame ook niet missen. Vol wanhoop liep ik weg. Ik raakte opnieuw in een zwarte waas van niet meer kunnen denken. Reed naar mijn bos. Parkeerde op een andere plaats dan waar ik normaal wandelde. Had alle medicijnen meegenomen die in mijn eigen huis waren te vinden. Ik wilde niet meer leven, dit was teveel. Voor ik mijn pillen ging slikken maakte ik nog een wandeling. Ik wilde afscheid nemen van alles wat ik liefhad. Vanuit de verte zag ik zijn auto rijden en verderop parkeren. Ik liep naar zijn auto, wilde toch nog praten en hoopte dat het allemaal niet waar was geweest. Stond voor zijn portier en keek door het raam. Hij sliep, maar opende even daarna zijn ogen. Hij keek me recht in mijn gezicht, draaide zijn hoofd om en sloot opnieuw zijn ogen. Op dat moment had hij nog alles tegen kunnen houden, maar misschien geloofde hij niet dat ik echt er uit wilde stappen. Misschien wist hij niet dat dit de nekslag was om het leven te verlaten. Voor de zoveelste keer in mijn leven voelde ik mij door hem in de steek gelaten. Achteraf vraag ik mij af of hij ooit heeft begrepen op dat moment dat dit een definitief afscheid was in mijn gedachten. Ik voelde zijn boosheid. Zijn onmacht in zichzelf en het geheel. Maar ook zijn afkeer naar mij. Was er schuld? Nee, nu ik terugkijk was er geen schuld. Om eerlijk te zijn, wij waren twee mensen uit totaal andere werelden. Met totaal andere denkwijze. Hij kwam uit een arbeidersgezin, ik uit een middenklasse met heel andere zienswijzen, insteken en opvoeding. Bovendien was ik paranormaal begaafd. Ik zag, voelde en hoorde veel meer dan anderen. Ik heb veel dingen gezien uit zijn eerste huwelijk, ook al wilde ik dit niet. Zijn overleden vrouw vertelde af en toe dingen tegen mij die ik moest doorgeven, waar hij boos om werd. Toch klopte het allemaal. Ik heb het gecontroleerd bij anderen die vlak bij hem stonden. Overledenen liegen niet, zij willen juist schoon schip maken. Ik doorzag telkens weer elke leugen, al duurde dat bij hem langer dan normaal, omdat ik zo dicht bij hem stond. Nu ik terugkijk begrijp ik best dat het moeilijk leven is met iemand voor wie je weinig of niets kon verbergen. Ik keek er dwars doorheen, zag elke leugen.

Terwijl ik alles opschrijf, zie ik nog het beeld hoe ik daar voor zijn auto stond Mijn handen raken trillend het toetsenbord. Opnieuw komen tranen los die zo lang hebben vast gezeten. Ik liep door het bos terug naar mijn auto en slikte alles aan pillen wat ik bij me had. Op dat moment belde mijn oudste dochter. Zij hoorde mijn stem en had het onmiddellijk in de gaten. Ze belde Wiel die vertelde dat hij mij aan het zoeken was. Hij was er het eerste bij, wist waar ik stond, begreep ik later. Even later kwamen mijn dochter en schoonzoon. Zij brachten mij naar het ziekenhuis. Inmiddels had ik al zoveel overgegeven dat mijn maag niet meer leeg gepompt hoefde te worden. Er werd een psychologe ingeschakeld en vanaf dat moment was ik bereid om bij haar in therapie te gaan. Zij gaf mij ook het plaatje borderline. Aan de ene kant voelde ik opluchting dat mijn ‘niet meer willen leven’ een naamplaatje kreeg, Aan de andere kant ontstond een diepe schaamte. Ik deed mezelf toch nooit pijn, sneed of prikte mezelf niet, hoe kon dat onder die noemer vallen? Echter in de vier jaar therapie daarna begreep ik dat bepaalde ziektes worden samengevoegd. Ik moest nu leren met mijn stuk m te gaan. Het leren beheersen zodat ik de wil tot leven weer terug zou vinden. Helemaal alleen ben ik dit gevecht aangegaan wat werkelijk tot op het bot met mezelf moest worden uitgevochten. Ik leerde omgaan met mijn innerlijke woede, verdriet en pijn. Ik leerde zelfrespect te krijgen voor wie ik was. Leerde mijn grenzen trekken en vooral waardering en respect te krijgen voor de mens die ik was en nu geworden ben. Vier jaar therapie die ik met groot succes samen met mijn psychologe afgelopen december heb afgesloten. Ik ben trots op mezelf. Dankbaar dat ik leef en weet dat ik nooit meer de gedachte zal krijgen om er uit te stappen. Ik ben nog steeds niet bang voor de dood, maar weet dat ik mijn lessen op aarde nog af moet maken. Dat mij nog een taak staat te wachten. De eerste heb ik al volbracht. Gekozen voor mezelf.

Situaties, boosheid en woede op elkaar worden nooit veroorzaakt door één persoon. Ik kreeg woedeaanvallen, al werden die minder en minder in die jaren door de therapie. Hij schreeuwde en schold in zijn onmacht. Ook hij heeft zijn problemen meegedragen. Er nooit over willen of kunnen praten. Heb vaak genoeg gevraagd om te kijken waar ons probleem samen zat, hij had er geen oren naar. Hij had dat niet nodig. In zijn hart heeft hij al die jaren grote angst gehad dat ik hem wilde verlaten, wat klopte. Volgens hem was het moeilijk met een borderliner te leven. Maar hij leefde niet met mij en was er de laatste jaren nog maar heel weinig borderline gedrag over. Voor vier jaar geleden wist niemand, ook ikzelf niet, wat borderline inhield en ook toen was er al een machtsstrijd. Hij was altijd de baas geweest in zijn gezin, maar ik duldde geen baas boven mij. Ik kon heel zelfstandig leven en denken. Ik heb een man gehad die 23 jaar van ons leven ziek is geweest, regelde dus alles. Moest ik nu ineens onderdanig zijn? Nee, wij hoorden niet bij elkaar, dat zie ik heel helder nu ik schrijf. Deelden eigenlijk alleen het dansen en fietsen. Ik was onrustig van nature, wilde altijd de natuur in, terwijl hij een leven van rust en in thuis blijven was gewend. Alleen de avonden waren voor hem moeilijk, dan wilde hij altijd weg, terwijl ik dan graag thuis wilde zijn. In het begin van onze kennismaking was alles nieuw voor hem. Hij wilde mee op al mijn ontdekkingstochten. Naarmate wij langer bij elkaar waren werden de verschillen groter.

Als ik zo terug kijk op die zelfmoordperiode, die ik net heb beschreven, kan ik mezelf  afvragen, waarom draaide je toch je hoofd om in plaats van uit die auto te stappen en me vast te pakken? Hij was zo boos dat ik was weggelopen dat hij niet in staat was om hiermee om te gaan. Van mijn kant is geen oordeel, misschien met de jaren wel een stukje begrip ontstaan. Ik ken de littekens niet uit zijn leven voor ik hem kende of uit zijn jeugd. Ik weet niet waarom zijn hart zo’n harde korst heeft gekregen. Wel weet ik dat onder die harde korst een mens zit met een mooie kern, die hij diep verstopt voor de buitenwereld. Een kern die ik een paar keer korte tijd heb mogen zien. Ik hoop dat hij ooit die mooie kant zal durven laten zien aan ieder om hem heen. Van die man heb ik gehouden. Dat stukje mens zal altijd een klein kamertje in mijn hart blijven houden.

Elk weldenkend mens zal zich na het lezen van mijn verhaal afvragen waarom ben je bij hem gebleven? Ik was allang weggegaan. Je hebt volkomen gelijk. Toch waren er twee redenen waarom ik steeds weer naar hem terug ging. Ik hield intens veel van hem. De tweede reden was en is nog steeds dat ik heel moeilijk afscheid kan nemen van mensen waar ik zielsveel van hou. Ook dat is een stukje borderline waarmee ik nu heb leren leven. Loslaten van mensen, afscheid nemen om ieder een eigen weg te gaan is heel zwaar. Ieder mens wordt getekend door zijn jeugd en zijn leven daarna. Veroordelen waarom hij zo is geworden in zijn leven doe ik niet. Ik heb met mijn verhalen mijn verdriet en pijn van mij afgeschreven om los te laten. Het lukte mij wonderwel tot dit mailtje vanmiddag kwam. Nee, mijn verhalen verwijder ik niet van mijn blog. Velen zullen zich hierin kennen. Het is heel moeilijk als twee mensen met een grote of kleine rugzak met elkaar in zee willen gaan. Voor mijn rugzak heb ik mij nooit voor geschaamd en deze in mijn jaren therapie behoorlijk leeg gekregen. De zijne heb ik nooit mogen inzien. Met mijn zelfmoordpogingen kon hij niet omgaan, maar wie kan dat wel? De tweede vraag kan zijn waarom hij nooit aan rouwverwerking heeft gedaan. Moest ik daarvoor boeten, zonder dat hij het heeft beseft? Kreeg ik daarom nauwelijks een plaats in zijn hart? Was er schuldgevoel naar zijn vroegere leven? Er is nooit een antwoord op mijn vragen gekomen. Het enige wat ik hem kan wensen is veel geluk en iemand die wel bij zijn denkwijze en inzichten past. Misschien kon ik mij daar niet genoeg bij inleven. Ik heb het recht niet hem te veroordelen voor zijn stuk in het geheel, zelf heb ik misschien nog veel meer fouten gemaakt, bijvoorbeeld door niet weg te gaan. Het had zoveel verdriet en pijn aan beide kanten voorkomen. Wij waren twee mensen die totaal niet bij elkaar pasten. Geef geen oordeel over wat hier is gebeurt. Het is mijn keuze geweest om al die jaren bij hem te blijven, om welke reden dan ook. Houden van een ander kan verslavend zijn, jezelf naar totale vernietiging brengen. Daar heeft de ander geen schuld aan. Ieder mens voelt op eigen niveau liefde voor de ander. De een tot op de ziel, de ander tot aan de oppervlakte, zoals in ons geval. Het is mijn leven en mijn verhaal. Misschien ben ik het juist die excuus verschuldigd is naar allen die ik zoveel pijn heb gedaan om niet meer te willen leven. Mijn kinderen, familie en vrienden hebben hieronder veel geleden en zijn mij desondanks trouw gebleven onder alle omstandigheden. Ik kan ze alleen maar dankbaar zijn, dat zij mij geen van allen hebben laten vallen in die zware en moeilijke jaren, waarin ik onder ogen moest zien dat het leven waard is geleefd te worden. Lees dit verhaal zoals het is geschreven zonder oordeel of veroordelen van en over wie dan ook. Daar is mijn verhaal nooit voor bedoeld geweest. Maus

Reacties van anderen:

morge maus ik heb je blog weer eens met alle aandacht gelezen, tuurlijk voelt zich in zijn kruis gepakt door jouw. tuurlijk wil hij een excuus,maar hij ziet niet dat jij hiermee een stuk van jullie verleden wil afsluiten ,en door je eerlijkheid naar de buitenwereld toe neemt hij jouw dit zeer kwalijk. Als je dit zou verwijderen staat het bij velen toch al geregistreerd. excuus waarvoor? voor de waarheid? jammer voor hem dat hij alleen met leugens leeft, is zijn probleem. wat hij tuurlijk niet ziet of wilt weten. ja meis je schrijft nu eenmaal uit je hart en gevoel zogoed zou hij je moeten kennen ,zegt ook al weer wat van hem. dat ringeloren van hem heb je je lang genoeg laten gevallen hij is god niet. ga verder op je eigen weg de pijn slijt op den duur wel. dit was weer een ervaring in je leven waar je iets van geleerd moet hebben. maar ik weet ook als geen ander als je van iemand houd dat je hersens nog zo duidelijk zeggen niet doen. je gevoel heel vaak overheerst. hier moet je doorheen voor je eigen bestwil. je bent nu heel erg gekwetst maar hij ook niet vergeten. de tijd zal het jullie leren om er mee om te gaan. blijf schrijven is jouw therapie, kuskus gr leen


Reactie Hyves en Faceboek

Respect van W. de J.- W. B.- W.P

Intimiteit en seks

Al jaren loop ik met vragen, die juist nu extra rondspoken in mijn hoofd. Ik heb nooit enig antwoord gekregen. Vanaf 3.30 uur vannacht zit ik te schrijven over mijn eerste ervaring met uittreden. Om 5.20 uur was ik klaar met schrijven en probeerde te slapen. Het lukte van geen kanten. Tientallen vragen borrelden naar boven over mijn verbroken relatie. Wanneer je zo ligt te piekeren kom je niet meer in slaap. Je koelt helemaal af, dus besloot ik mijn computertje maar weer uit de la te pakken en mijn vragen en gevoelens in bed op te schrijven. Maar waarom mijn verhaal openbaar maken, zul je denken? Dat gaat een ander toch niet aan? Het zal bij de een respect en bij de ander misschien verachting of minachting oproepen. Tegelijkertijd wordt er toch doorgelezen na deze woorden.

Moet ik mij schamen voor mijn openheid, mijn verhaal? Nee, beslist niet. Ik ben een open mens, goudeerlijk en verwacht dat ook terug. Hierin klopte het al heel snel niet in onze relatie. Maar waarom alles op mijn blog zetten? Ik denk dat ik niet de enige vrouw ben die zich afvraagt waarom haar man of vriend haar niet aanraakt en vooral zichzelf verwijt; “wat is er mis met mij?” Het gebeurt ook andersom. Mannen die worden geweigerd en dat blijven accepteren zoals ik dat jarenlang deed. Steeds minder aan intimiteit kreeg. Een koel kusje op de lippen, en heel af en toe een arm om mijn schouder, een zeldzaamheid. Natuurlijk heeft de ander zijn verhaal en dat mag ook geschreven of verteld worden. Maar wat als de ander zijn verhaal niet verteld? Geen antwoord geeft?

In ons geval is het langzaam ontstaan en ik wil alles opschrijven om mijn gevoel van onmacht en gekwetstheid door afwijzing, eindelijk na jaren een plaats te geven. Het gaat er niet om de ander voor schut te zetten, maar duidelijk te maken wat hij heeft veroorzaakt. Kijken waar de oorzaken liggen van de breuk die al jaren geleden in gang is gezet. Er is geen oordeel, maar wel openheid van zaken naar mezelf en de ander. Het kan verruiming geven tijdens deze verwerkingsperiode die gepaard gaat met een lach en een traan. Begrip krijgen, waar nu onbegrip is naar de ander toe. Boosheid naar mezelf en onmacht voeden mijn ziel, omdat ik niet eerder ben weggeaan. Het is er allemaal. Het wordt tijd dat ik mijn leven op ga ruimen. Voor mij helpt dat door te schrijven en te delen, wat je er ook van denken mag. Misschien ben jij wel net degene die mijn verhaal herkent.

Toen wij elkaar leerden kennen was er geen sprake van seks. Hij had net zeven weken daarvoor zijn vrouw verloren. De eerste maanden gingen de gesprekken ook alleen over haar en af en toe over mijn overleden man. Ik was al 8 jaar weduwe. We praatten en luisterden naar elkaar. Na een half jaar gebeurde het vrij onverwachts. De intimiteit en seks waren leuk. Al zorgde hij altijd eerst voor zichzelf, ik kwam er niets bij tekort. Toch realiseerde ik mij dondersgoed en heb dat ook weleens gezegd dat het eigenlijk andersom zou moeten. Desondanks hadden we samen veel plezier in deze intimiteit. Ik vind seks die je samen beleeft geweldig. Niets is verkeerd tussen twee mensen die van elkaar houden. Zelfs als het op gegeven moment van één kant niet meer zou kunnen, zijn er genoeg andere vormen van intimiteit te vinden waardoor je het samen geweldig kunt hebben.

Na het huwelijksaanzoek, een jaar na de dood van zijn vrouw, welk een leugen bleek te zijn, werd het ineens minder, ik schreef hier al eerder over. Ineens was ik oversekst volgens hem, als ik hem voorstelde om te spelen. Waarom? Wat was er mis met me wat er voor die tijd niet mis was? Ik begreep er niets van. Hij vond het toch ook altijd leuk. Ik vond seks altijd leuk, behalve als hij mij ervoor wakker maakte, dat ging me net te ver. Ben daar ook een keer heel boos over geworden en mischien is het vanaf die tijd al langzaam minder en slechter geworden.

Nu kan het gebeuren, ook bij een man, dat seks moeilijker gaat. Dat hoeft niet erg te zijn zolang de intimiteit blijft. Maar met de jaren werd het minder en minder. Hij kwam ook steeds minder naar me toe. Waren het eerst 3 tot 4 dagen per week, dat we samen waren, later werden het alleen weekeinden en nog minder. Vele ruzies volgden. Dit was geen relatie. Ik voelde me een gezelschapsdame, die er mocht wanneer hij er zin in had. De laatste 2 jaar mocht ik blij zijn als er nog twee keer per jaar seks was. Ik vond en vind het nog steeds niet normaal. Maar welke vraag ik ook stelde, ik kreeg nooit antwoord. Wel moest ik ervaren dat hij vaker meer belangstelling voor andere dames had dan voor mij. Achteraf vallen steeds meer plaatjes op zijn plaats. Was zijn ego zo groot dat hij al die belangstelling van anderen nodig had? Als anderen samen dansen hebben ze contact en belangstelling voor elkaar. Bij ons keek hij altijd over mijn hoofd naar anderen. Nu is dat wel logisch bij 1.93 en ik 1.58 mt. Maar toch, zelfs dan kun je nog intimiteit voelen bij het dansen en contact hebben. Het kwam zelden voor. Maar gaf hij dat voor een uurtje, dan was ik weer verloren. Bloeide weer helemaal op. Het was niet meer dan een aalmoes en ik verwachtte misschien weer teveel.

Vriendinnen zijn over het algemeen heel open tegen elkaar en ik besprak mijn tientallen vragen. Vooral de vraag; “wat is er mis met mij”? Zolang je geen open antwoord krijgt blijft die vraag van jaren in jezelf rondspoken. Mijn vriendin opperde andere mogelijkheden. Gaat hij soms naar een sekshuis? Luistert hij naar telefoonlijnen? Kijkt hij sekssites? Ik heb geen flauw idee. Wanneer zou hij naar zo’n sekshuis toe moeten gaan, is mijn vraag? Hij gaat altijd vroeg naar bed en als ik overdag bel is hij meestal thuis. Haar antwoord: ‘Ja, maar wie zegt dat hij zich daarna niet aankleedt en weg gaat?” Ik heb hier nooit over nagedacht. Het idee is zelfs nooit in me opgekomen. Hij kan ook naar sekssites thuis kijken of sekslijnen bellen, zegt mijn vriendin. Ook hier heb ik nooit een seconde over nagedacht. Ik heb nooit inzage gehad in zijn financiën.  Dus hoe moet ik weten wat zijn telefoonrekening is of wat afgeschreven wordt van zijn bank. Hij wist wel alles van mijn bankzaken. Hij perste net zo lang tot hij elke cent wist die ik had uitgegeven en had niet anders dan negatief commentaar over elke uitgave die ik deed. Maar wat wist ik van hem? Zelfs na 7½ jaar halfbakken relatie moet ik toegeven dat heel veel voor mij verborgen is gebleven. Ik heb nooit enig afschrift gezien en geloof het of niet maar zijn bureau was altijd afgesloten. Menig keer heb ik in die jaren gevraagd of hij mij wantrouwde. Volgens hem was dat al zo in zijn huwelijk. Maar als je toch niets te verbergen hebt voor elkaar, hoef je een bureau toch niet af te sluiten, of zie ik dat verkeerd? Ik heb dit zelf nooit meegemaakt. Nu ik zo schrijf vallen veel dingen al op zijn plaats. Wat had hij voor mij te verbergen? Mijn hart wil het niet geloven dat hij dit soort dingen zou doen, maar is het gek dat mijn verstand wel twijfelt?

Tot twee jaar geleden zou ik mijn handen voor hem in het vuur hebben gestoken. Hij was nooit ontrouw geweest had hij ooit gezegd, dus waarom zou het nu anders zijn? Ik heb dat tot twee jaar geleden ook altijd geloofd. Voor mij bestond geen ander. Ik hoefde de danszaal niet af te kijken of andere mannen naar mij keken. Hij was de enige in mijn leven. Misschien heb ik het daarom ook zo lang volgehouden. Een andere vrouw of man had er allang de brui aan gegeven. Toen hij twee jaar geleden ineens verliefd werd op een ander, maar later wel weer  met mij door wilde, is er toch iets geknapt. Een gevoel van wantrouwen is destijds ontstaan en nooit meer helemaal weggegaan. Vaker de afgelopen twee jaar ben ik onverwachts bij hem binnengelopen. Soms spookten de gedachte aan zijn ontrouw door mijn hoofd. Een man die geen seks en intimiteit wil? Dat heb ik nooit eerder gehoord. Ik kan het ook nog steeds niet begrijpen.

Deze week heb ik de stoute schoenen aangetrokken en het naar hem geschreven in een brief. Ik heb geen antwoord gekregen. Is het niet zo dat de zwijger stemt toe, of………, geen antwoord is ook een antwoord. Ik weet het niet en zou zo graag één keer een eerlijk antwoord hebben gekregen. Waarom, wat was er mis met mij? Of was er iets mis met hem? Ik zal het nooit te weten komen.
Het is inmiddels half zeven in de morgen. Vanaf half vier zit ik al te schrijven. Misschien dat ik eindelijk nog een uurtje kan slapen, nu al mijn pijn en verdriet, de minachting die ik menig keer heb gevoeld op papier staan. Er is geen oordeel, wel tientallen vragen en de vraag is of ik ooit het antwoord zal krijgen dat ik werkelijk verdien. Mijn liefde voor hem is op sterven na dood, maar juist dat hele kleine beetje wat er nog in mijn ziel zit weet geen raad met de pijn en het verdriet om wat verloren is gegaan. Wat is er fout gegaan in zijn leven dat ik werd gestraft in plaats van intimiteit te krijgen? Het moet ergens in zijn verleden zitten. Krijg ik daarom nooit een antwoord?

Reacties van anderen:

T.R. via Twitter:

Maus, ik heb nu de tijd genomen om enkele van je blogs te lezen, dank voor het toesturen. je schrijft heel open. Dat probeer ik ook te zijn in mijn blogs. Ik zie dat je inderdaad nogal wat hebt meegemaakt en mooi om te zien hoe je daar ook de positieve kant van kunt zien en je leermomenten. Heb je je wel eens afgevraagd hoe het komt dat sommige mensen van alles over zich heen krijgen en anderen niet (of minder)  T.R.

Dag Maus, 

Ik ontvang van jouw heel veel emails. En ik las onlangs jouw blog m.b.t. de sexueel-relationele sfeer.

Ik vond het een heel ontroerend en boeiend verhaal. Als reactie daarop geef ik je geen belerende adviezen. Dingen lopen zoals ze lopen en eenieder loopt zijn eigen weg. Dus...

Ik geef je een dikke knuffel.  

Veel liefs, en hopenlijk ooit nog eens tot ziens..., Ludie

Tel je zegeningen ook tijdens moeilijke momenten en verdriet

Als je over verdrietige dingen in je leven schrijft, mag je zeker over je eigen zegeningen nadenken. Een lieve vriendin belde mij op om te vertellen dat ze dat in mijn stukjes miste. Nu heb ik daar niet bij stilgestaan, maar het is zeker de moeite waard om hierover een aparte column te schrijven.

Een mens kent vele zegeningen en mooie momenten in het leven. Wij zijn van binnen veel rijker dan we soms kunnen bedenken. Ik hoef er niet eens over na te denken om mijn zegeningen op te schrijven. Het zijn er zoveel. Mijn kinderen, en kleinkinderen, mijn schoonzoons waar ik mee kan lezen en schrijven. Mijn huisje, pas gerenoveerd en waar ik altijd weer écht thuiskom als ik ben weggeweest. Het is liefdevol ingericht en mijn oudste kleinzoon verheugd zich er op als ik een paar dagen weg ben. Dan mag hij er bivakkeren met zijn vriendin. Ik ben blij en dankbaar met mijn overkapte terras, door mijn ex drie jaar geleden gebouwd en waar ik hem dagelijks dankbaar voor ben. Het  maakt dat we alle ruimte hebben om er met zijn allen gezellig te zitten en te eten, zelfs als het buiten koud en nat is. Een zeil welk ik vorig jaar heb gekocht, houdt het winddicht en met een gaskachel aan is het tot laat in november en vroeg in het voorjaar plezierig genieten, zoals gisteren 1^e Paasdag. Andere zegeningen zijn mijn foto’s die mij blij maken als ze zijn geworden zoals ik ze mij had voorgesteld. Blij en dankbaar ben ik dat ik iedere dag weer te eten en drinken heb. Met mijn kleine autootje met fietsenrek, welk mij overal brengt waar ik heen wil. Een lach, een blik die je zomaar ontvangt van een vreemde of die je zelf uitzend en wordt teruggegeven. Dankbaar ben ik voor mijn gezondheid. Dat ik korte stukken kan lopen, maar lange dagen kan fietsen op mijn elektrische fiets.

Blij ben ik met de cursus Astral Projection die ik volg en waar ik dagelijks mijn oefeningen voor moet doen, maar soms door tijdgebrek te weinig tijd en aandacht aan besteed.  De ervaringen die ik daardoor opdoe zou ik niet willen missen en heeft een nieuw blog opgeleverd, zie http://uittredingen-astraalreizen-maus.blogspot.com/.

De fotoclub waar ik nieuwe dingen leer. Mijn kleine schrijftalent, waaruit ik alles op kan schrijven wat mijn hart mij ingeeft. Blij ben ik met mijn websites waar mensen dagelijks boodschappen opzetten. Hun verdriet maar ook mooie dingen op vermelden en hun kaarsjes branden. Er zijn vast nog veel meer dingen te vermelden, die mijn leven rijk maken en die ik in mijn lijstje zegeningen ben vergeten, maar het zijn wel de dingen van alledag. Mijn verdriet mag nog groot zijn over mijn mislukte relatie van zeven jaar, mijn zegeningen zijn veel groter en als ik er over nadenk kan ik alleen maar dankbaar zijn en realiseren hoe rijk ik eigenlijk ben.

Mijn drie kinderen en hun gezinnen. Het is financieel niet altijd makkelijk voor ze, maar ze zijn gezond en met twee heb ik een fantastisch contact. Het feit dat je kinderen hebt gekregen is al een hele grote zegen, zelfs al wil je ze menig keer in hun jeugd achter het behang plakken. Je vrienden en vriendinnen. De twee langste vriendschappen dateren van 40 en 35 jaar geleden. Het zijn vriendinnen waar je lief en leed mee deelt. Dan zijn er nog vriendschappen van 25 jaar en jonger. De jongste vriendschap dateert pas van een paar maanden. We overlopen elkaar allemaal niet door afstand en tijdgebrek, maar spreken elkaar regelmatig via telefoon of per mail. Deze nieuwe vriendin van een paar maanden was het die mij aanspoorde over mijn zegeningen te schrijven. Mijn vriendinnen wonen door het hele land omdat ik in vier provincies niet heb gewoond en in de rest wel.

Rijkdom. Wat is en betekent rijkdom? Voor mij zijn geestelijke rijkdom en de inzichten die ik in de loop der jaren heb verkregen uit levenservaringen mijn grootste zegening op dit gebied. Natuurlijk is het fijn om niet te hoeven beknibbelen op geld en elk dubbeltje om te moeten draaien. Natuurlijk zou ook ik het fijn vinden als ik mijn kinderen financieel kon steunen in moeilijke tijden, of anderen wat toesteken als dat nodig is. Elk mens heeft het recht om het goed te hebben. Maar het ontbreken van geld maakt mij niet armer van geest. Vroeger zei ik weleens; ‘geld stinkt’. Inmiddels heb ik geleerd dat geld ook heel veel goed kan doen. Je kunt ermee helpen en er zelf van genieten, beiden is goed. Voor mij is het ontbreken van geld minder erg dan het ontbreken van geestelijke rijkdom. Voor weer anderen betekent het rijkdom en macht. Het zijn de keuzes in het leven die men maakt. Het is verschrikkelijk als een mens in armoe moet leven. Geen mens op de wereld verdient het om honger te lijden of naar de voedselbank te moeten. Bedelen om eten, terwijl anderen teveel hebben om op te maken. Toch zal dit altijd blijven, zolang macht overheerst in plaats van liefde. Geld is een geboorterecht voor ieder mens op de wereld.

Een hele grote zegening.

Gisteren kwamen twee van mijn drie kinderen hun gezin eten. Het werd een etentje met veel lachen, zoals het meestal gaat in onze familie. Maar er zaten ook ernstige stukjes bij. Ook dat hoort bij je zegeningen. Er werd gepraat over hun vader, mijn Berry, en over zijn drankprobleem welk hij had overgehouden uit de oorlogstijd en zijn leven erna. Zijn hele familie had in het Jappenkamp gezeten en in die tijd werd er geen tijd en geld aan besteed aan hulpverlening om dit te verwerken. Nadat hij was gestopt met drinken, althans als ik thuis was, bleek dat als ik werkte hij toch stiekem bleef drinken en dat weer verbloemde door veel knoflook te eten. Ik kwam hier na zijn dood pas achter, al vroeg ik hem vaker of hij had gedronken. Hij ontkende, zoals alcoholisten doen. Eigenlijk wilde ik over dit onderwerp nooit  praten, wilde dit negatieve stuk van hem niet blootstellen aan vooroordelen.

Echter er kan en mag geen oordeel zijn over anderen. Ieder moet eerst zijn/haar eigen straatje maar eens schoonvegen, denk ik dan. Mijn Berry was voor mij de beste en liefste man die er ooit heeft rondgelopen met al zijn fouten en gebreken. De reden dat ik er nu over schrijf ligt veel dieper, juist in deze tijd. Het is noodzakelijk dat ik duidelijk maak wat oorlog doet met kinderen. Juist in deze tijd belanden veel kinderen in Arabische en Afrikaanse landen in oorlogssituaties. De ellende in de rest van hun leven is niet te voorzien. Oorlogssyndromen en diepe haat komt de rest van hun leven regelmatig voor. Bij Berry speelde zijn haat tegen de Jappen een grote rol, die hij nooit meer is kwijtgeraakt, tot twee dagen voor zijn dood. Dat hij als kind van dertien mensen moest doden om zelf te overleven, heeft hem zijn hele leven een diep schuldgevoel gegeven, terwijl hij niet verantwoordelijk was. Het was een kwestie van leven en overleven. Hij had net het Jappenkamp overleefd, waarna de na-oorlog in het toenmalige Indië uitbrak en zij uiteindelijk moesten vluchten naar Nederland waar niemand op hen stond te wachten. Hier was net paar jaar de oorlog met Duitsland achter de rug. Diezelfde diepe haat leren ook de kinderen in de oorlogsgebieden van nu ten opzichte van andere volkeren. Geen mens heeft er weet van hoe groot de invloed is op familie en gezin, als je er nooit mee bent geconfronteerd. Ik wil er nu ook niet te dieper op ingaan, want ik was bezig mijn zegeningen te tellen.

Er kwamen tijdens het etentje met de kinderen ook leuke verhalen uit het verleden naar boven. Maar ook hoe we allemaal onze jongste met zijn gezin misten aan tafel. Hij heeft voor zichzelf andere keuzes gemaakt en dat mag. Toch blijft het jammer dat er één ontbreekt met vrouw en kinderen. Aan de andere kant respecteer ik het besluit en heb er dan ook geen verdriet meer van. We zien elkaar een paar keer per jaar bij anderen en lopen elkaar niet voorbij. Meningen mogen verschillen. Schuld? Nee er is geen schuld. Er zijn omstandigheden in het leven waarin inzichten verschillen ten opzichte van situaties. Het heeft ook te maken met vergeving. Toch horen hij en zijn gezin tot mijn zegeningen, ook al zie ik ze heel weinig. Ze bestaan, zijn gezond en dat is het belangrijkste wat er bestaat.

Het zijn veel zegeningen die ik zo even heb opgeteld. Ik ben er dankbaar voor. Toch ben ik er één vergeten, mijn geloof. Mijn geloof in God, in anderen, maar vooral in mijzelf. Mijn grootste geloof is dat ik net als ieder ander een goudklompje ben, af en toe verpakt onder een klein of iets dikker laagje aarde. Diegene die door dat laagje heen weet te kijken, ontdekt dat hij of zij alleen dat beetje aarde er bij de ander af hoeft te halen om het zuivere goud te ontdekken. Is dat geen mooie zegening?

Deze zegening telt voor ieder van ons. Wij zijn als mens uniek en een prachtig klompje goud met ieder zijn eigen vorm er in. Denk daaraan in moeilijke of slechte tijden. Kijk in de spiegel en zie jouw vorm van goud. Zie hoe je glanst als je jezelf even hebt opgepoetst. Het modder en aardelaagje hebt verwijderd. Dit gouden klompje, welke jij en ik zijn, helpen je door alle moeilijkheden heen. Maus


Reacties per mail-Faceboek en Hyves binnengekomen:

Er is een nieuwe reactie op op Hyves"Tel je zegeningen, ook tijdens moeilijke momenten en verdriet
Als je over verdrietige dingen in...". Ik   heb al een aantal stukken gelezen van jou Maus, op die pagina, en ik vind ze erg goed. Respect  Liefs, J.Z.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wat je daar schrijft , Maus, is zeker waar.

Naast verdriet en sores telt het leven zoveel goeds, dat het de moeite waard is.

Maar ik ontmoet geregeld ook mensen die alleen de distels en doornen schijnen te zien of te plukken, en een ongelooflijke rijke bloemenpracht aan zich voorbij laten gaan....

Groetjes,

Harry.

ik ben helaas nogal achtergeraakt met lezen....

Een traan en een lach

Het is rond twaalf uur in de nacht. Had mijn dagelijkse verhaaltje al vroeg in de avond opgeschreven. Opdracht van de cursus Astral Projection; schrijf je dag achterste voren op. Je eindigt dus altijd bij het opstaan, vroeg in de morgen. Met dat opstaan was niets mis vanmorgen. Heb wat geschreven, boodschappen gedaan en vanmiddag de kinderen van de wijk gefotografeerd tijden het zoeken van paaseieren. Als laatste een foto van de winnaar die het gouden ei had gevonden. Heerlijk om te zien hoe al die kleintjes genoten. Een oud gebruik, waar nog maar weinig aandacht aan wordt geschonken. Na het schrijven van mijn dagelijkse bezigheden moest ik de eerlijkheidstest doen. En toen gebeurde het. Tijdens het schrijven  verscheen een dikke waas voor mijn ogen, door een huilbui.

Als je eerlijk wilt zijn tegen jezelf moet je kijken naar je eigen stuk in een relatie die is verbroken en hoe je daarin staat of hebt gestaan. Het feit dat mijn ex alweer rustig gaat dansen laat duidelijk zien dat dit alles hem niet of nauwelijks raakt. Hij danst alweer volop met andere vrouwen, terwijl ik er nog niet aan moet denken dat ik met andere mannen zou moeten dansen. Ik zou niet eens naar de danszaal toe willen. Het doet pijn, dat kan ik niet ontkennen. Zijn onverschilligheid laat ook nu weer eens heel duidelijk mijn eigen domheid zien van al die jaren. Het ligt niet aan hem dat het allemaal zo lang heeft geduurd. Ik was degene die hem al die jaren vast heeft gehouden. Ik zie het eindelijk onder ogen en sta nog steeds achter mijn beslissing van loslaten. Eigen weg zoeken. Extra pijn doet het dat alles wat ik wist en voelde gewoon de naakte waarheid was. Ik betekende niet meer dan een meubelstuk. Daar leun je eens tegen, neemt stof af of geeft er een schop tegen als het in de weg staat. Eigen schuld zeg ik tegen mezelf, maar het maakt de pijn en verdriet niet minder om. Zevenenhalf jaar van iemand houden veeg ik niet even op met stoffer en blik, om het in de vuilnisbak te kieperen. Het moet slijten. Mijn hart moet rust vinden en zich niet bezig houden hoe de ander weer rustig alle pleziertjes najaagt. Helaas, verstand en gevoel botsen nogal eens met elkaar. En was het ooit anders? Nee, dat gebeurde ook eerder in zijn leven na een verlies. Is dat zijn manier van verwerken of vergeten? Of raken dingen hem niet? Nu ik dit zo schrijf en mee maak vraag ik me af of ik hem wel ooit echt heb gekend. Heb ik hem dan altijd met een roze bril bekeken? Een beetje dom he?

Tijdens mijn huilbui krijg ik troost uit de andere wereld. Voor de mensen die hier niet in geloven, is dit niet voor te stellen. Echter voor degene wel weten dat er meer is tussen hemel en aarde, begrijpen dat van de andere zijde veel hulp en troost gegeven wordt. In mijn geval is het Berry, mijn overleden man en geliefde, die komt. In korte tijd word ik rustig. We praten samen. Het gebeurt niet vaak dat ik contact heb met hem. Hij is vaker aanwezig, maar in veel gevallen ben ik te druk om het op te merken, of ik weet het wel, maar kan op een dergelijk moment even het contact niet leggen.

Terwijl Berry weer vertrekt naar zijn eigen wereld, is er rust en zijn de tranen opgedroogd. Ik kan er weer tegenaan. Pak mijn computer om te schrijven. Op het voeteneind van mijn bed zit mijn gids. Op dit moment kijkt ze een beetje bestraffend naar me. Ze heeft er ook wel een reden toe. Ik deed iets wat haar goedkeuring niet kon dragen. Ik bied mijn excuses aan en gelukkig, zij kan weer lachen, zij het nog wat minnetjes. En dat, terwijl zij zo’n mooie lach op haar gezicht heeft als ze blij is of als ik dingen doe die goed zijn. Ze is kritisch, maar dat moet ook. Zij is mijn geweten. We zijn mensen die fouten maken en dan moet je ook de moed hebben om dat toe te geven. We hebben sinds korte tijd een mooie band gekregen.

Ieder mens heeft een gids bij zich die ons dingen zachtjes influistert. Noem het gevoel of intuïtie. Zij proberen ons met zachte hand door ons leven heen te leiden. Wij mensen luisteren meer niet dan wel. En als zij wel luisteren naar hun gids, daardoor een goed idee krijgen, gaan ze het meestal rationeel bekijken en weg is het mooie idee. Het zijn de wijzen der aarde, die naar hun gevoel durven luisteren en er naar leven.

Wij mensen zijn eigenwijs en maken veel omwegen in ons leven. Zelf heb ik nu ook een zodanige omweg van bijna zevenenhalf jaar gemaakt. Het wordt tijd dat ik nu de oorspronkelijke weg terug ga vinden, die ik ooit wilde bewandelen. Mijn vriendin uit Brunssum legde gisteren de kaart. Ik kom weer voor nieuwe keuzes te staan en moet nog een splitsing oversteken. We zullen zien welke wegen zich openbaren. Dit keer hoop ik dat ik betere keuzes maak, die leiden naar geluk en liefde voor mezelf. Ik ben op de goede weg. Heb de keuze gemaakt om te breken met wat slecht voor me was. Dat er af en toe tranen vallen, schaam ik me niet voor. Wie heeft ze niet gelaten in z’n leven. Verdriet heeft tijd nodig om te slijten.

Onze levens lopen berg op en af. Soms is de ene berg hoger dan de andere, maar telkens weer komen we een paar treden hoger, op weg naar de top. We hebben met de jaren meer wijsheid gekregen en leren steeds meer bij. Mijn lach komt langzaam weer tevoorschijn. Ik heb mijn hart weer gelucht. Het is heerlijk om alles op te schrijven. Het gaat ook niet over schuld, maar over vrijheid van spreken. Al die jaren mocht ik nooit ergens over praten en ik liet mij de mond snoeren. Dat ligt niet aan degene die dit eiste, maar aan mezelf dat ik het toeliet. Nu is de tijd gedraaid. Alles wat ik voel schrijf ik op in mijn levensverhaal. Misschien dat ik er één ander persoon mee kan helpen, die voor net zulke keuzes staat als ik. Dan is mijn verhaal niet voor niets geweest. Ik krijg een goedkeurend knikje vanaf het voeteneind van mijn bed en een lieve glimlach. Gerustgesteld kan ik gaan slapen. er wordt over me gewaakt en voor me gezorgd. De nieuwe dag, paaszondag is alweer meer dan een anderhalf uur oud. Mag ik u allen een heel bijzonder en gelukkig paasfeest wensen, vol liefde en geluk, Maus


Reacties:
Hoy meid met alle aandacht gelezen te gek mijn compliment ,we moeten elkaar weer eens zien en lekker bijkletsen fijne paasdagen gr xxxx leen
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 Lieve Maus,
Allereerst wil ik je hele fijne Paasdagen toewensen.
Je verhaal heeft me geraakt. Wat jammer dat het uit is tussen jullie, maar zoals je zegt moet je er geen spijt van hebben want je hebt door hem het nodige geleerd. Ik heb hetzelfde met mijn man, we doen wel veel samen de laatste tijd het gaat al steeds beter en zelfs spiritueel begint hij nu te groeien nu hij ontdekt dat wat ik zeg waar is. Dat ik zelf mijn pijn kan wel halen met reconnectie enz. Ben daar heel blij mee. Ik heb dit voor elkaar gekregen omdat ik bezig ben met het boek "de cirkel" van Laura Day. Op de achterkant van het boek staat geschreven: In de cirkel sta je in contact met jezelf, met anderen en het universum als geheel. Op weg naar de cirkel zorgen jouw wensen en verlangens voor structurele en ingrijpende veranderingen in je leven. Ik had toen als wens dat mijn man en ik een beter liefdesleven zouden krijgen en dat we samen op dezelfde spirituele hoogte komen te staan, dat hij me meer gaat begrijpen. Geloof het of niet, er zijn nu al grote veranderingen gaande en ben er nog maar 2 weken mee bezig, hij wil steeds meer dingen met me samen doen en niet alleen zoals de laatste jaren en hij geeft nu ineens toe dat mijn kaarten uitleggen en reconnectie goed werken en zegt het zelfs tegen anderen. Hij is zowaar ineens trots op me wat ik nooit gemerkt heb!!! Dit boek kost rond de € 5,- maar brengt je zoveel...  Heel veel liefs, R.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Judith respecteert je!

 

Treur niet, wat je verliest komt in een andere vorm bij je terug (Rumi)

Vanmorgen las ik deze dagelijkse gedachte en realiseerde mij dat er meer redenen waren dat ik ben gestopt met mijn relatie. Sinds twee maanden zit ik op de cursus Astral Projection. Krijg oefeningen en leer de geneeswijze AMA DEUS. Wat mijn reactie op deze cursus is ben ik nog uitgebreid aan het beschrijven en komt met de paasdagen op mijn blog te staan. http://uittredingen-astraalreizen-maus.blogspot.com/

Sinds ik de dagelijkse oefeningen doe is het alsof mijn eigenwaarde sterker is geworden. Heb het besef gekregen dat ik voor een ander misschien wel meerwaarde heb dan ik nu waard was in de ogen van gewezen vriend. Bij ons speelde zeker een deel machtsverhoudingen bij. Ik ben nu eenmaal altijd een zelfstandige vrouw geweest met eigen gedachten en ideeën. Dat is natuurlijk ook andersom. Hij kon niet meer geven dan hij bezat, maar ook niet begrijpen dat ik mijn eigen regels had opgebouwd, zoals hij de zijne. Regels kun je samen aanpassen aan elkaar, als de verhoudingen goed zijn, maar soms blijkt met de jaren dat dit niet lukt. Mijn eisen liggen hierin misschien wel veel hoger. Ik vraag Liefde vanuit de ziel. Je mag het iemand niet kwalijk nemen als hij dat niet kan geven, al heb ik dat jarenlang wel gedaan. Ik begrijp nu pas, nadat ik vannacht een les heb geleerd, dat elke vorm van liefde een niveau heeft. Dat soms niet verder kan door rationeel denken.

Het zijn zeker geen verloren jaren geweest, dat heb ik nooit gedacht. Ik heb veel van hem geleerd. Hoe dingen wel kunnen en moeten, maar ook hoe dingen zeker niet moeten zijn. Aan de andere kant zal ik nooit weten of hij dingen van mij heeft willen leren. Liefde geven aan jezelf, je kinderen, familie, aan vrienden bijvoorbeeld en op welk niveau. Want om dat niveau draaide het juist. Echte zielenliefde geven aan de ander is niet moeilijk, maar velen voelen zich dan zo kwetsbaar dat zij niet beseffen dat die kwetsbaarheid niet belangrijk is. Mensen zullen je altijd weten te raken, als ze dat willen, wat je ook doet in je leven. Het gaat hierin om jezelf. Ik heb geleerd te beseffen dat wat ik ook doe in mijn leven, een deel van de mensheid er achter staat, een deel tegen je is en over je praat in negatieve zin en een deel geen mening vormt.

Maar moet ik daarin mee gaan? Of is het goed dat ik nu denk: “dit is mijn mening. Daar mag je tegen zijn, in mee gaan of geen mening over hebben. Alles is goed.” Minder goed is het als de ander kwaadaardig wordt of gaat roddelen. Want roddelen is het kwaadaardigste wat de mens kan doen. Het is iemand neerhalen tot op het bot. Eigenlijk is roddelen niet meer dan afleiding en afstand nemen van je eigen problemen. Het is altijd moeilijk om je eigen complexe karakter eerlijk te beschouwen. Geen mens is daarvan uitgesloten. Sommigen durven het aan om er aan te werken, anderen laten het liever zoals het is.

De uitdrukking ik ben zoals ik ben’, is het makkelijkste om te ontwijken en te kijken naar wat er fout is in jezelf, in een relatie of vriendschap. Geloof me ook ik heb aan dit laatste een tijdje mee gedaan, anders was ik zes jaar geleden al gestopt. Ik ben toen weggelopen om nooit meer terug te gaan, maar mijn liefde was sterker dan mijn kracht om nee te blijven zeggen. Mijn les duurde meer dan zes jaar. Fout? Nee, dat niet. Geen enkele omweg in je leven is fout. Ik had wat langer nodig om mijn lessen te leren. Heb wel altijd gezegd dat er nog iemand in mijn leven zou komen die werkelijk van mij zou houden en daar geloof ik nog steeds in.

Vandaag krijg ik dus de bevestiging van mijn geloof door de dagelijkse gedachte; Treur niet, wat je verliest komt in een andere vorm bij je terug (Rumi). Ik blijf er in geloven en wat je echt tot op je ziel geloofd gebeurt in je leven. Dat heb ik heel vaak ondervonden.

Dit stuk past eigenlijk op beide blogs http://hebjijdatnuook.blogspot.com/ en op http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.com/, dus bij uitzondering staat heb ik het ook op beiden geplaatst, omdat beiden een andere interessekring hebben.

Mijn leven na de breuk

Het leven van alledag gaat verder….

Het is half zes in de morgen. Klaarwakker zit ik in bed te schrijven. Onder mijn raam hoor ik de buurvrouw al zachtjes tegen de hond praten.  Om half vijf moest ik uit bed om mijn natuurlijke behoefte te doen. Half slaperig dook ik het bed weer in. Helaas de spookgedachten die ieder mens wel kent als je moeilijkheden, zorgen of verdriet hebt, dwarrelen door mijn hersens en in plaats van weer heerlijk onder zeil te gaan, gebeurt het tegenovergestelde. Gedachten blijven komen en gaan en ik besluit dat ik meer over mijn leven van ”hoe verder, na mijn verbroken relatie”, moet gaan schrijven. Per slot zijn er duizenden mannen en vrouwen die net als ik, al dan niet vrijwillig, een relatie verbroken hebben. Ook zij zitten met duizenden vragen waarop zij geen antwoord hebben gekregen. Hoe zou het hun vergaan zijn na enige tijd? Ik vraag me af of zij lang pijn en verdriet hebben gevoeld. Gevoelens die ik allemaal nog moet verwerken. Toch heb ik het idee dat ik er al lange tijd naar toe ben gegroeid. Het is een proces van jaren. Ik zei het al in mijn vorige artikelen van “Vrienden voor het leven.” Een plant groeit als hij liefde en aandacht krijgt, maar zodra de watertoevoer en aandacht is verdwenen sterft hij af. Een mooie vergelijking trek ik hierbij met mijn kerstster. Ik spreek haar vaak toe dat ze nog steeds zo mooi is. Meestal leven deze planten niet lang. Zij verliezen hun blaadjes en belanden al snel begin van het jaar in de vuilnisbak of op de composthoop. Echter, de mijne leeft vrolijk verder. Haar rode blaadjes koesteren zich in de ochtendzon en zelfs als ik haar een keertje heb vergeten water te geven, laat ze even haar blaadjes hangen, welke direct weer opveren bij het eerste drupje water wat ik geef. Ze krijgt dagelijks nieuwe groene blaadjes erbij, die ik met veel plezier bekijk en complimenten over geef.

De dag van gisteren was vol drukte met schrijven en foto’s bewerken. Met mijn vriendin Truus, waar ik vorige week heb gelogeerd, was ik naar het dierenpark de Wissel in Epe geweest. Dieren hebben een grote aantrekkingskracht op mijn camera, dus kwamen er weer prachtige plaatjes uit. Net tevoren had ik eindelijk na anderhalf jaar fotograferen door gekregen hoe ik zelf alles in kon stellen. Tot nu toe begreep ik weinig van de uitdrukking hoe hoger het getal, hoe kleiner het diafragma. Ik hoop dat ik het nu goed opschrijf, ook al begrijp ik nu de bedoeling ervan. Het heeft lang geduurd eer ik dit doorhad. Heeft dat te maken met het feit dat ik 70 ben en sommige theorie heel moeilijk vind te begrijpen? Op de vierdaagse fotocursus in Roermond werd het in praktijk gebracht. We leerden ook tegen de zon in fotograferen en daar kwamen de mooiste foto’s uit.

Dus kon ik in de dierentuin goed oefenen en spelen met getallen, diafragma’s en al wat erbij mag horen. Het zijn mooie beelden geworden en het leuke is dat nu ik het door heb. Mijn foto’s hoef ik minder te bewerken. Dat is het meeste werk. Er staan nog albums vol met duizenden foto’s die ik graag op mijn website www.maus-sturmer.nl wil zetten. Maar ik realiseer me ook dat er langzamerhand foto’s afgehaald moeten worden die van mindere kwaliteit zijn. Ik besef dat ik daar vroeger niet zo op lette en alles er op plaatste wat ik mooi vond. Het is nu anders en tijdens de jaarcursus, die ik ook in Roermond wil gaan volgen, zullen mijn foto’s alleen maar beter worden.

Een ontroerend moment in de dierentuin was het kleine babyaapje wat mij vanuit de struiken aanstaarde. Hij was heel ondeugend aan de moederborst ontsnapte, op ontdekkingstocht gegaan en door de tralies heen gekropen. Natuurlijk laat ik eerst mijn camera zijn gang gaan voor ik hulp haalde. Als dank mag ik meer foto’s maken als zij in de hand zit van de verzorger. De angst straalt uit haat kleine oogjes, of is het vermengd met een beetje nieuwsgierigheid?

De dagen bij Truus zijn omgevlogen. De fiets is niet van de auto afgeweest, alleen bij het kantoor van Twinny Loads, in verband met mijn fietsenrek. Ik was een wielgootje verloren en kwam een nieuwe halen. De man bekeek mijn fietsenrek, welk in elkaar was gezet door een garage hier in Landgraaf. Er deugde niets van. Hij nam het rek mee naar binnen haalde alles uit elkaar en maakte het weer als nieuw. Hij leerde mij hoe mijn fiets er wel goed op moest staan door de beugels op een andere manier vast te zetten. Anderhalf jaar had ik volgens hem levensgevaarlijk gereden met mijn fiets achterop. Gelukkig was ik alleen het gootje verloren en niet de fiets. Het resultaat? Meer dan anderhalf uur werk en ik hoefde alleen het wielgootje maar te betalen. Wat een service.

Die was duizend keer beter dan de garage waar ik anderhalf jaar geleden mijn auto kocht en die het rek in elkaar hadden gezet. Het rek was niet in orde, de auto was veel erger. Die kon binnen het jaar naar de sloop, omdat hij hem nooit goed had mogen keuren. Hoe verdien ik geld aan een vrouw die geen verstand van auto’s heeft? Wel dat doe je gewoon door iets te verkopen en te vertellen dat de auto is goedgekeurd, maar wel zonder controle van de Rijksdienst voor wegverkeer. Die zou hem direct afgekeurd hebben. Helaas nemen die maar steekproeven. Afijn, ik had minder goed van vertrouwen moeten zijn, ook al ging het om een gerenommeerde garage in Landgraaf.

Op zaterdag bracht ik Truus naar de trein en vertrok zelf naar Rotterdam. Zondagochtend waren hier de opnames voor Schoonenberg gehoorapparaten. Ook Loretta Schrijver was aanwezig, met haar spontane lach. Meestal heb je geen oogcontact met de artiesten, maar wij beiden hadden het regelmatig. Toch ben ik geen mens om zomaar contact te zoeken. Als zij dat wilde was het wel gebeurd. Laat ze met rust is mijn motto. Zij zijn net als wij, gewone mensen. Figureren doe je voor je plezier, voor haar is het werk. De opnamedag was gezellig en ik werd er uitgepikt om nog wat langer te blijven. Er zijn veel opnames geweest en je moet altijd afwachten of je als figurant in beeld komt.

Dat mijn artikelen van gisteren veel commotie opriep bij de ex-vriend is logisch. Hij was er niet blij mee. Hij vond dat ik mezelf hiermee voor schut zette. Welnee was mijn antwoord. Ik wilde mijn gevoel kwijt welke ik jarenlang heb moeten verzwijgen, althans er werd niet naar geluisterd. Daarom heb ik het nu op papier gezet en er zijn vast anderen die zich hierin zullen herkennen.

Op oudere leeftijd een relatie aangaan is heel moeilijk, omdat ieder zijn/haar eigen rugzak met zich meedraagt. De een is zwaarder dan de ander. De mijne had ik in therapie al behoorlijk leeg gemaakt. Van de ex weet ik het nog steeds niet. Hij heeft altijd geweigerd om ergens over te praten en hoe kun je bij iemand zijn hart raken als hij dat niet wil laten zien? Ik heb het na al die jaren opgegeven. Het zijn alleen de diverse gevoelens die nu opspelen. Net als mijn vriendin in Groningen vertelde; "het moeilijke is dat je nog van hem houdt”. Klopt, maar toch merk ik ook de afstand die er steeds meer in mezelf kwam. Door de onzekerheden van wat de ander nu eigenlijk wel voor me voelde, liet ik mijn gevoel ook steeds minder zien, vooral na de reis naar Santiago.

De eerste drie weken van de reis waren af en toe een hel. Hij wilde maar door en door, terwijl ik me had voorgenomen om de tijd te nemen en alles op mijn gemak te bekijken. Ik had maar twintig euro per dag om te besteden en wilde desnoods in de hooibergen bij boeren slapen als ik geen onderdak kon vinden. Nu hij echter op het laatste moment mee wilde, was de eis dat we fatsoenlijk zouden slapen. Ik zou mijn deel dagelijks aan hem betalen, hij de rest. Maar nu moest er wel tempo ingezet worden. Natuurlijk gaf dit kortsluiting. Na bijna drie weken had ik er tabak van. Een grote ruzie volgde. Ik wilde alleen verder en hij moest maar zien wat hij deed zonder mij. Later op de middag, terwijl ik aan het pakken was, wilde hij praten. Dat kan altijd. Het gesprek had tot gevolg dat we een betere verhouding kregen dan de laatste jaren was geweest. We werden echte kameraden. Steunden en trokken elkaar door alle problemen en vermoeidheden heen. Ook de eerste twee maanden na de reis was dat het geval. Ik zag weer de vriend die ik had leren kennen en werd onderweg opnieuw totaal verliefd op hem. Zo erg dat ik hem twee maanden na thuiskomst vroeg waarom we toch niet gingen samenwonen. We hadden het toch zo mooi en goed samen, althans zo voelde ik het. Of was het drie maanden toneelspel geweest?

Geloof het of niet. Binnen een dag waren al zijn liefdevolle gevoelens, die tijdens de reis en erna waren gegroeid, verdwenen. De kou en afstand kwamen met bakken over me heen en dit keer wist ik dat mijn grenzen steeds dichter bij kwamen. Er hoefde maar één druppel over te lopen. De breuk is voor mij nu definitief. Er is geen weg terug. Heb ik veel verdriet? Ja en nee. Er is verdriet om het gemis van de weinige mooie dingen. Nee, er is geen gemis van de kou en afstand die erger was dan voor de reis. Ook ik was daar debet aan. Het was een uitzichtloze situatie die niet meer kon verbeteren. Verwijten vlogen over en weer, zonder echt te luisteren of te praten over wat er werkelijk speelde. Mijn grenzen heb ik door eigen schuld vele malen laten overschrijden. Daar is de ander niet debet aan, maar ikzelf. Iemand met Borderline stelt nauwelijks grenzen. Ik heb het moeten leren en dat heeft nu tot resultaat geleidt. Ik ben trots op mezelf dat ik eindelijk ja of nee durf te zeggen. Tot hier en niet verder. Mijn Psychologe mag trots op me zijn. Ik zelf ben het in ieder geval wel. Mijn gevecht tegen deze ziekte, die vier jaar geleden voor mij nog onbekend was, is diep, zwaar en groot geweest. Ik was er echt niet trots op dat ik dit etiket kreeg opgeplakt. En nu? Ja….., ik ben bijzonder trots op mezelf. Valkuilen zullen er altijd blijven, maar ik kan met mijn neus recht vooruit zeggen: "ik ben beter, ik heb gewonnen, in alle opzichten."