Santiago anderhalf jaar later

Wat heeft deze reis mij geleerd in het leven

Tijdens mijn dagelijkse fietstochten komen automatisch weer de herinneringen boven van onze reis naar Santiago. Wat heeft het me opgeleverd en wat niet. Vandaag wilde ik dat op papier vastzetten.

De reis naar Santiago heeft mij zelf heel veel gebracht in de anderhalf jaar na vertrek. De eerste twee maanden na thuiskomst hadden wij onze relatie, die onderweg dieper was geworden, versterkt. Toch hield het geen stand. Ik had één ding op de reis geleerd. Alles in het leven moet je zelf doen en je hebt de kracht ervoor gekregen.

Ik wilde geen stoplicht relatie meer, wat regelmatig gebeurde. Dat ligt niet bij één persoon, maar bij beiden. Mijn keuze maakte ik het afgelopen jaar, door toch voor mezelf te kiezen. Nu is er een soort vriendschap ontstaan, waarin we elkaar helpen in noodgevallen, maar verder weinig of geen contact meer hebben. Er zijn waardevolle dingen voor in de plaats gekomen. Ik kan zeggen dat de weg naar Santiago mij veel heeft opgeleverd en geleerd. De weg naar Santiago geeft en neemt. Bij de één werkt het diep door naar binnen en bij de ander  werkt het totaal anders. Ik ging voor de diepte en die heb ik bereikt. Mijn huis is echt mijn thuis geworden sinds de reis. Al die jaren na Berry zijn dood was ik onrustig, kon mijn weg niet vinden. Nu is er rust. Natuurlijk mag ik nog graag reizen. Helaas de financiën laten het niet toe om verder te fietsen dan een dagtrip. Maar is dat erg? Welnee, het tevreden en dankbare gevoel, dat ik heb en krijg wat nodig is, maakt me gelukkig.

Ik heb in die anderhalf jaar geleerd om voor mezelf te kiezen. Niet alles meer te moeten wat de omgeving van je verlangd. Mijn leven is rijker geworden. Heb het verleden verwerkt en losgelaten. Dat wil niet zeggen dat er geen verdriet meer is. Zo werkt het niet in het leven. De leuke dingen die we samen deden zoals het fietsen, af en toe dansen en spelletjes doen in de avond mis ik nog steeds heel erg. We vonden dat allebei leuk. Maar ik wilde iemand die het fijn vind om dag en nacht met mij samen te zijn, al was het maar de helft van de week, of samen ook mijn dingen te doen die mijn of onze belangstelling hebben. Mijn fotografie onderweg, de fietstochten en de weekeindjes weg. De ene keer doen wat hij leuk vind, de andere keer wat ik leuk vind. Het kwam er niet uit.

De eenzaamheid slaat nog vaak toe. Dat geeft huilbuien en boosheid, ook onmacht op sommige momenten. Het  was voor mij zo belangrijk, samen zijn en leven. Je kunt iemand niet dwingen om van je te houden, zoals jij van hem hebt gehouden, met hart en ziel. Mijn keuze om voor het alleen zijn te kiezen is goed geweest. Er komt rust in mezelf. Ik heb geleerd dat ik beter alleen kan zijn dan samen in een halfbakken relatie te zitten waarin je je allebei eenzaam voelt. We verdienen beiden beter. Het is herfst en ik zit in het laatste stuk van mijn leven. Prachtige kleuren ontstaan in de natuur en prachtige keuzes en nieuwe kleuren zijn in mezelf gegroeid of komen nog in mijn leven. Er komt een nieuwe herfst en wie weet wat de toekomst voor mij nog in het verschiet heeft voor de winter invalt.