Mogen zijn wie je bent

Erasmus heeft dit ooit geschreven en toch……

Hoe vaak leven we zoals een ander het wenst en niet zoals we eigenlijk zijn. Er zijn duizenden redenen voor. Het begint al bij de geboorte. We worden opgevoed en gekneed tot we een bepaalde vorm hebben ontwikkeld, zoals het de ouders en de buitenwereld past.

De vraag is op jonge leeftijd al of we nog zijn wie we waren tijdens onze komst op aarde. We groeien van baby naar kleuter. Van tiener naar volwassene. Krijgen vriendjes en vriendinnetjes. Worden we groter zijn het vrienden en vriendinnen in allerlei vormen. Goed of kwaad. Opnieuw passen we ons voor een groot deel aan, aan stellingen en meningen van ouders, leraren en de buitenwereld. Hun mening telt, anders horen we er niet meer bij en passen we niet in het gareel van het normale leven. We willen als mens toch zo heel graag bij iemand horen. De weg naar de volwassenheid is niet eenvoudig of makkelijk. Een groot deel van je innerlijke ‘Zelf’ gaat verloren in de massa, omdat we erbij willen horen. Het is de enkeling, met dat sterke karakter die het weigert.

Er komen relaties, trouwen, kinderen krijgen. De cirkel is voltooid. Echter een heel klein deel in die nieuwe cirkel ben jij zelf. Een veel groter deel van de cirkel is van anderen overgenomen. Op gegeven moment kom je in de knoop. Ieder van ons bereikt vroeg of laat dat punt in zijn of haar leven. De vraag rijst dan; “Wie ben ik eigenlijk zelf?” Wat is er van mijn eigen gevoel nog over en wat is van die ander? Wie ben ik en vooral rijst de vraag: wie wil ik zijn? Duizenden vragen komen omhoog tijdens dit bereikte dieptepunt in je leven. Het is een diep dal. Vaak ontstaat dit door te hard gewerkt te hebben, een verbroken relatie, het verlies van een kind of geliefde. Er zijn duizenden redenen te bedenken hoe men terecht komt in dat dal.

Vroeg of laat, we krijgen er allemaal mee te maken. Ook ik heb jaren lang moeten worstelen na de dood van mijn geliefde Berry. Het gevecht om liever dood dan levend te zijn, de vele zelfmoordpogingen, omdat ik niet meer op deze aarde wilde zijn, maar bij hem. Het was het diepste dal in mijn leven. Er waren er meerdere, want ook mijn jeugd was de hel. Toch komt er een dag dat je inziet dat het leven weer mooie kanten heeft. Je leert vechten voor jezelf en gaat keuzes maken. Opeens is het niet meer belangrijk wat anderen van je vinden. In mijn geval nog moeilijker. Paranormaal begaafd zijn, iets wat eigenlijk heel normaal is, maakt het nog moeilijker. Vooral als je weer toe bent aan een relatie. Mannen zijn bang dat je dwars door hen heen kijkt en ziet dat ook in hun leven het niet altijd even goed of netjes was. Zij vergeten daarbij dat dit nu juist is wat niet mag. Het zou een inbreuk zijn op hun leven wanneer ik dat zou doen. Ik heb er het recht niet toe. Ook ik moet een persoon leren kennen op de normale manier en niet via mijn begaafdheid.

Het levert dus net zoveel problemen op als in iedere andere relatie. Zelfs nog meer. Want wat bijvoorbeeld als zo’n relatie totaal niet mee kan op het paranormale vlak. Je kunt er niet over praten, krijgt geen gehoor, en min of meer wordt het steeds opzij gezet met de woorden; "ik kan er niets mee en wil er niets van weten.” Dat kan en mag die persoon zeggen, want hij of zij heeft een eigen gevoel en mening. Toch loopt een dergelijke relatie er uiteindelijk op stuk. Jouw geestelijk groei wordt min of meer stilgezet omdat je je opnieuw aan gaat passen aan de ander. Wat voor jou heel belangrijk is wordt opzij geschoven voor de dingen die de ander wél belangrijk vindt.  Je kunt het hem of haar niet kwalijk nemen. Niet iedereen heeft het geschenk gekregen om te geloven dat er veel meer is tussen hemel en aarde. Niet ieder heeft ervaren of is opgevoed met de wetenschap dat er een God is in ons leven, die ons bij de hand neemt en leidt naar de weg die voor ons is uitgestippeld. Zelf zie ik dat nog anders. Die weg hebben we zelf verkozen.

Dan komt de dag dat je beseft; “zo kan het niet langer. Ik loop opnieuw het dal in, welk ik niet meer wil ervaren.” Je weet dat je keuzes moet maken. Jouw grenzen zijn bereikt en onbewust overschrijdt de ander steeds meer jouw grenzen door het onbegrip. Hij of zij beseft het niet eens, jij des te meer. Je worstelt steeds meer met jezelf. Er ontstaan ruzies, die je niet wilt. Dan komt de dag dat je weet, ik moet weg. Je weet hoeveel verdriet de ander krijgt, maar ook zijn onbegrip naar jou toe is groot. Jij bent de grote boze wolf die het kwaad heeft veroorzaakt.

Je wilt die geliefde geen kwaad doen, maar een ‘samen’ kan ook niet meer. De weg die jij ooit voor je geboorte hebt gekozen om te gaan is sterker om te lopen dan de weg die je tot nu toe bent gegaan. Er is geen weg terug. Omkijken naar dat stuk wat je achter je laat heeft geen zin. Vooruitkijken. Je eigen beslissingen leren nemen. Een stuk eenzaamheid moet je leren omzetten in voldoening en geluk naar jezelf. Ik zeg niet dat het eenvoudig is, integendeel. Opnieuw kost het veel tranen en diep verdriet zit in mijn hart genesteld, omdat je weet dat je los moet laten, maar tegelijkertijd de ander niet wilt missen. Je hebt van die ander heel veel gehouden, misschien wel meer dan hij of zij ooit heeft beseft.  Maar ook dat slijt. De pijn wordt minder. Je mag nu je eigen keuzes maken. En heel misschien leert die ander ooit op een dag dat er meer is tussen hemel en aarde. 

Weet voor jezelf dat er mensen, misschien vrienden om je heen zijn, die net als jij dit hebben ervaren of in dezelfde situatie zitten. Dat er hulp komt van je gidsen en helpers. Dat je de kracht krijgt van je overleden familieleden en God. Weet vooral dat de grootste kracht in jezelf ligt. Pak die kracht op. Neem het in je handen. Kijk in de spiegel en zie wat daar staat. Een man, een vrouw, vol kracht en vuur, die gekozen heeft voor zichzelf, om te mogen zijn wie ze echt van binnen zijn. Pas op dat moment, dat je die keuzes hebt durven maken, weet je ook dat je van jezelf houdt. Wanneer je als mens van jezelf durft te houden, kun je ook echt en diep van een ander houden. Schuif jezelf niet opzij. Je bent het waard te

“mogen zijn wie je bent.”

© Maus Sturmer