Janneke

Met tranen in mijn ogen en vol verdriet stapte ik op de fiets, vergezeld van mijn nieuwe camera. Niet eerder deze week voelde ik mij zo diep verdrietig, al was er al het nodige achter de rug wat ik weer te verstouwen had gekregen. Vandaag was het dieptepunt. Had God gevraagd om iets leuks voor me te verzinnen, omdat ik me zo beroerd voelde Op mijn fietstocht door het bos ontmoette ik Janneke, al wist ik op dat moment haar naam nog niet. Haar driewieler stond half op het pad geparkeerd, terwijl zijzelf stond te fotograferen. Of het nu een man of vrouw is, iedereen met een camera om zijn nek trekt mijn belangstelling. Ik kwam naast Janneke staan en zij wees me mooie paddenstoelen om vast te leggen met mijn eigen camera. De uitnodiging was niet naar dovemansoren gegeven en in een mum van tijd waren we samen bezig. Dan was het tijd voor afscheid. Ik had haar verteld dat zij in Landgraaf op een bepaalde plaats ook rode vliegenzwammen kon vinden. Richting huis rijdend kwam ik tot de ontdekking dat dit plekje dichterbij was dan ik dacht. Ik draaide om, reed Janneke achterna. Vertelde haar dat het niet ver weg was, waar de zwammen waren te vinden. We besloten er samen naar toe te rijden. Er viel genoeg te fotograferen. Om de beurt hielpen we elkaar om takjes opzij te buigen, de grond er omheen schoon te maken en de hondenpoep te ontwijken. We genoten van het fotograferen en onze camera’s en Janneke’s droge humor maakte me steeds aan het lachen. Samen besloten we door te rijden naar een mooie plek achter de Heerlerbaan, waar Janneke andere soorten paddenstoelen had zien staan.

Tijdens onze gesprekken tussendoor ontdekte ik dat ook Janneke vanmorgen huilend de deur uit was gegaan. Zij had gisteren haar kanariepietje verloren. Voor sommigen misschien ondenkbaar dat je daar zo’n verdriet om kunt hebben, voor mij en vele anderen begrijpelijk. Als je helemaal alleen bent, zoals wij beiden zijn, is elk levend wezen om je heen van belang. Zelf heb ik geen dieren in huis, alleen mijn tientallen vogels in de tuin, die me arm eten. Echter voor geen goud zou ik ze willen missen. Zij zijn mijn vriendjes.

Het was inmiddels kwart voor zes. Honderden foto’s rijker en een prachtige ontmoeting die klikte van alle kanten. Janneke heeft een heerlijke humor, ondanks dat ze veel pijn heeft. Ook zij heeft een moeilijk leven achter de rug en net als ik het meeste al verwerkt. Zij geniet, intens van haar camera. Ik heb haar gevraagd om er vaker samen op uit te trekken. Zij wilde het zelfde vragen, maar dorst het niet omdat ik iets meer weet van fotograferen dan zij. Is dat wel zo, vraag ik mij af?  Het is toch niet belangrijk wie meer of minder weet. Het gaat om de klik die we vanmiddag samen hadden en ik hoop dat die klik nog heel vaak mag komen in de vorm van gezellige fotomiddagen. Beiden zijn we alleen en alleen zijn geeft soms diepe eenzaamheid. Een mooier geschenk had ik vanmiddag niet kunnen krijgen. We vertrokken ieder apart in tranen van huis en kwam met een glimlach en fijne herinnering alleen weer thuis.

Dank U God dat u mijn wens heeft gehoord en mij een prachtige middag hebt bezorgd. Dank je Janneke voor de leuke middag, die mij weer moed en kracht heeft gegeven om los te laten en een glimlach in mijn ogen heeft getoverd. En dank je voor de mooie foto met jouw prachtige tekst er op. Maus