Berry

Vandaag is het zijn verjaardag en al is het 14 jaar geleden dat hij is overleden, iedere dag denk ik nog even aan hém, die mijn leven kleurde. Iedere dag steek ik een kaarsje voor hem aan bij zijn foto. Dagelijks liet hij mij voelen hoeveel hij van me hield en pakte me dan even beet voor een knuffel. De eerste vijftien jaar van ons huwelijk bracht hij me dagelijks ontbijt op bed, tot ik het op gegeven moment niet meer wilde. Dat had heel wat voeten in de aarde. Hij zat

’s Morgens met de kinderen aan tafel en wilde dat ik even rust had voor mezelf. Berry was toen al huisman, een woord wat in die jaren niet bestond. Integendeel. Als je in de jaren ’60 invalide werd verklaard, dan werd dat als minderwaardig gezien. Een man hoorde te werken en het geld te verdienen. Voor die tijd waren wij supermodern. Ik werkte en Berry deed het huishouden. Eerlijk gezegd was het een rol die ons beiden paste. Hij deed het grondig en kon het beter dan ik ooit had geleerd. Oh nee, Berry was heus niet volmaakt, als je dat denkt, maar had door zijn oorlogsverleden geleerd de tering naar de nering te zetten. Een oorlogsverleden in het Jappenkamp. Het heeft hem zijn hele leven achtervolgd in zijn dromen. Zijn leven voor een deel kapot gemaakt, omdat hij niet kon vergeven en vergeten, tot drie dagen voor zijn dood. Toen zag hij het geheel en werd hem veel duidelijk.

Wij hadden het niet breed in al die jaren. Er waren altijd zorgen. De WAO was niet hoog en als je niet bijwerkte was het moeilijk te redden. Als vrouw kreeg je veel slechter betaald dan als man. Echter er was een diepe liefde voor elkaar met respect, begrip, liefde en geluk. Er gebeurde veel in ons leven. We waren beiden avonturiers en als we dachten ergens anders het beter te vinden, verhuisden we gewoon, om later te ontdekken dat het alleen maar geld had gekost. Er zijn veel verhalen te vertellen uit mijn leven, maar vandaag wil ik hem die mijn leven heeft gekleurd, die al zo lang uit mijn leven is vertrokken, maar op een andere manier toch altijd nog aanwezig is, even in het zonnetje zetten. Hij verdient het.

Berry 1974 met zijn paard Beauty op de boerderij in Nijelamer

Berry was mijn grote liefde, hoewel ik het geluk heb gehad opnieuw een liefde te vinden. Deze liefde is anders, al kan ik niet zeggen, rustiger. Want dat is niet zo. Integendeel, soms vliegen de vonken er af, al is daar wel veel meer rust en begrip voor elkaar in gekomen sinds we op de fiets naar Santiago zijn geweest. Maar Berry en ik begrepen elkaar zonder woorden en dat zijn mijn vriend en ik nu aan het leren.

Het is altijd moeilijk om een tweede leven op te bouwen. Mijn vriend heeft zijn leven 40 jaar met een andere vrouw geleefd, ik het mijne met 33 jaar met Berry. Ik was 8 jaar alleen voor ik hem ontmoette, hij was pas zeven weken weduwnaar. Dan krijg je echt nog geen relatie. Dan is het de ander helpen en moeten dingen groeien. Het heeft 6 jaar geduurd voor we konden zeggen dat er echt een goede relatie ging ontstaan. Als je jong bent vergroei je veel sneller met elkaar.

En ook al hou je heel veel van elkaar er zijn dagen dat de overleden partner meer aandacht krijgen. De aandacht die beiden verdienen, zijn vrouw en mijn Berry. Vandaag is zo’n dag. Berry zou 75 jaar zijn geworden. Veel te vroeg heeft hij afscheid moeten nemen na 23 jaar ziekte. Hij was iemand waar iedereen dol op was, zowel mannen als vrouwen. Had altijd een kwinkslag en de lachers op zijn hand. Een diepe humor.

Vandaag krijg jij even die speciale aandacht die je verdiend in mijn leven, lieverd. Even wil ik jou de dankbaarheid laten voelen voor de 33 jaar die ik van je heb gekregen vol liefde en aandacht.

Bedankt lieve Ber voor al die mooie jaren. Het heeft lang geduurd voor ik me weer zo gelukkig kon voelen als in de jaren met jou. Maar ik heb het gevonden en ik weet zeker dat jij daar blij mee bent.

Vijlen, het bos waar Berry zo graag kwam.

© Tekst en foto's van Maus Sturmer