Afscheid van Mausi, woensdag 26 november 2014

Vanavond is de laatste avond van Mausi. Al een paar dagen huilde ze af en toe, wat door merg en been ging. Vanmiddag ging slechter lopen, zakte af en toe door haar achterpootjes. Rond  half zes begon ze over te geven, terwijl de diarree uit haar magere kontje spoot. Voorzichtig veegde ik het ergste weg met tissues . Ik pakte haar in een groot badlaken en nam haar op schoot, waar ze al die tijd rustig tegen me aan bleef liggen. Na een klein uurtje wilde ze er vanaf. Ondertussen had ik de dierenarts gebeld, die met een volle praktijk zat en terug zou bellen. Ondertussen gaat ze dan even liggen afgewisseld door rondjes te lopen.

Om kwart voor zeven rijden Marion, mijn buurvrouwtje en ik naar de dierenarts voor een laatste bezoek. Tijdens het eerste spuitje om in slaap te vallen zie ik ineens een beeld van Berry die met onze honden Mausi komt halen. Het afscheid doet pijn, ook al weet ik dat ze niet langer pijn hoeft te lijden. De tranen stromen bij mij terwijl ze bij mij op schoot zit, voor we naar de dierenarts gaan, terwijl zij dankbaar is dat er een einde komt aan haar leventje. Ze is vier jaar lang mijn zwerfkatje geweest die ik eten gaf. De laatste maanden werd ze mijn huiskatje, nadat ze uit het asiel was gekomen. Ze zou naar Fransien gaan, maar ze kon op de flat niet wennen. Ze was de vrijheid gewend. Ik liet haar hier terug komen om mijn huiskatje te worden, iets waar we beiden gelukkig mee waren. Nooit heb ik meer dieren gewild, na de dood van Berry. De kosten kon ik niet opbrengen en ik wilde mijn vrijheid houden. Wat ik nooit wilde gebeurde toch. Mausi drong zich letterlijk een plekje in mijn hart.

Rond negen uur in de avond belde Diane, mijn dochter. Zij vertelde dat er werd doorgegeven dat Mausi aangekomen is op haar plekje hierboven. Het geeft een stukje blijdschap en rust al zal het verdriet en gemis nog lange tijd blijven knagen. Er is één stukje geluk volgens Marion mijn buurvrouwtje. Mausi heeft het laatste jaar nog een goede tijd gehad en niet meer hoeven zwerven. Het maakt het verdriet en gemis niet minder, maar maakt dat ik blij ben dat ze niet ergens alleen heeft hoeven sterven. Dat ik haar hiermee heb kunnen helpen. We hebben samen afscheid genomen in liefde en rust.

PS: Ik kon het stukje gisteravond niet plaatsen, ook al was het wel geschreven. Moest eerst vrede en rust in mezelf vinden. Bedankt lieve mensen voor alle goede wensen en medelevens al die tijd. Het heeft niet mogen baten. Mausi heeft haar rust gevonden en is gelukkig en zonder pijn aan die andere Zijde, waar ze mag genezen.