De Anselvallei. Fijne Paasdagen en het bezoek aan de orthopeed, die me ook nog was vergeten

Fijne Paasdagen voor iedereen, in liefde en geluk.

 



Vanmorgen werd ik heel onrustig wakker, opnieuw met hartkloppingen. Had ik een nare droom of uittreding gehad, ik weet er niets meer van. Blijf even rustig op de rand van mijn bed zitten, om daarna lekker te douchen. Mijn haren, gisteren geknipt en geschoren, zijn alle kanten uitgepiekt, is niets meer mee te beginnen. Weg mooi kapsel, de douche spoelt alles schoon, ook de onrust trekt weg. Het koude naspoelen, wat ik het fijnste van de douche vind, maakt me helemaal rustig.

Mooie dagteksten ontvangen die opnieuw inspiratie geven tot een nieuw begin van de dag. Helaas als ik alles op moet volgen wat wordt aangegeven, zou me gek maken, dus neem ik één ding voor de eerste uren en vul langzamerhand de dag met de andere nieuw aangedragen inspiraties. Heb ik hard nodig. Vanmiddag naar het ziekenhuis, naar de orthopeed. De rechtervoet geeft sinds november grote problemen, welke het dansen haast onmogelijk maakt. Nu maar hopen dat hij de oorzaak kan vinden, al leg ik dat zelf gevoelsmatig bij de ziekte van Lyme. Fransien gaat mee. Daarna eten we bij haar
met natuurlijk een spelletje kaarten na het eten. Het is mijn beurt om eten mee te nemen en te koken.

Het resultaat van de behandeling bij de orthopeed is snel verteld. Allereerst was hij mij vergeten, tot zijn secretaresse hem belde met de woorden dat wij al meer dan 35 minuten zaten te wachten, terwijl er niemand binnen was. Zijn collega kwam ook al om het hoekje kijken. Een charmante man van een jaar of 60, die nog bloosde. Hij vertelde dat ik dan bij zijn jongere collega moest zijn. Oh, was mijn antwoord, "daar kan ik toch niets mee". De man kleurde letterlijk tot aan de wortels van zijn haren. Wordt opnieuw teruggestuurd door de orthopeed naar Hanssen, die de steunzolen heeft gemaakt. Met een verwijsbrief. Bij de orthopeed zat dit keer een orthopedisch schoenmaker, die mij naar een speciale persoon daar terugstuurde. En opnieuw heb ik al maanden het gevoel van het kastje naar de muur gestuurd te worden en aan het lijntje te worden gehouden, omdat men geen raad weet met de pijn in mijn voet.

Het zonnetje schijnt vanmorgen en van de voorspelde regen is hier niets te bespeuren. Gelukkig maar. Gisteren, laat in de middag nog even naar de Anselvallei gereden, in de hoop dat de zwaneneieren waren uitgekomen. Echter het vrouwtje zit nog steeds stevig op het nest. Het eerste nest waterhoentjes had nog drie kleintjes over, dus weer één minder dan vorige week. In het tweede nest waren net 5 kleintjes geboren. Het derde nest, tegen de paal aangebouwd had gisteren of eergisteren 6 kleintjes gekregen. Nu kon ik ze nog mooier en dichtbij filmen. Toch valt het me op dat altijd één of twee van die kleintjes achterblijven en ook nauwelijks aan eten kunnen komen. De twee bijdehandste vliegen vader en moeder direct tegemoet. De rest moet maar zien aan eten te komen.

Zag ook het zeldzame vlindertje met twee oranje vleugeltjes. Helaas, geen moment rust of stilte, ze blijft fladderen en is niet te fotograferen. Afijn dat cadeautje komt vast nog weleens. Dat is hetzelfde met het ijsvogeltje. Velen hebben het mogen zien en fotograferen. Ik heb ze eenmalig in Duitsland tijdens een rustpauze mogen zien. Op dat moment had mijn ex mijn toestel in zijn handen en het niet in de gaten. Was prachtig om te zien, maar fotografische kans gemist. Komt vast nog wel eens een keer. Ben nog niet aan de beurt, denk ik.

 

Andere foto's zijn weer prachtig geworden. Mijn enige ergernis is van mezelf dat ik altijd zoveel foto's maak, 195 dit keer, dat ik ze eerst allemaal uit moet zoeken en de mooiste moet uitsorteren voor op de site en Facebook. Het gaat ook zo makkelijk. Vroeger moest je afwachten wat goed was en fotografeerde je heel selectief. Nu schiet je maar raak. Een fotootje meer of minder maakt niet uit. Het werk erna wel, dat kan ik je zeggen. Echter het eindresultaat dat overblijft is ook weer de moeite waard.