Vandaag zou ik 50 jaar getrouwd zijn geweest

Vandaag zouden Berry en ik 50 jaar getrouwd zijn geweest. Een jubileum dat we samen altijd voor ogen hielden. Een halve eeuw, die niet volbracht mocht worden, omdat de dood sneller was dan wij samen konden zijn. Soms waren we zelfs bezig om voorzichtig de zestig als wens op te stellen.

50 Jaar. Wat had ik deze dag zo graag willen doorbrengen met elkaar. De liefde was zo diep en groot en menig keer, wanneer ik twee mensen samen zie die me aanspreken, loop ik even naar ze toe. 'Hou dit vast', zeg ik dan, het is zo kostbaar als je elkaar nog steeds hebt. Vaak denk ik daarbij; 'en gaat het iets minder, kijk dan even terug naar hoe het was. Schrijf even op wat je nog steeds mooi vindt aan elkaar. Wat je blij maakt en laat even los wat je nu op dit moment boos maakt. Alleen zijn is niet alles, al zullen er uitzonderingen zijn, zoals dat met alles is. Veel huwelijken zullen het niet kunnen redden, omdat er zoveel boosheid is. Echter als er nog één klein zonnestraaltje te zien is in een slechte periode, grijp dit aan. Wij hadden ook onze problemen en zorgen. Soms was het leven een hel, door ziekte en geldzorgen en vooral door ons ellendige verleden. Nu denk ik vaak dat wij twee drenkelingen waren die elkaar steunden en opvingen, door liefde en kracht. De liefde overwon alles. Dat is misschien ook de reden dat ik deze dag alleen vier, zonder dat iemand er verder in deelt. Je kunt niet van anderen verwachten, laat staan duidelijk maken, dat deze dag nog steeds belangrijk is, zeker niet wanneer het 50 jaar geleden is dat wij in volle liefde "JA" zeiden tegen elkaar. Bovendien, wat moet men zeggen; 'Gefeliciteerd met je trouwdag'? Ik zou het zelf ook niet weten. Dit zijn altijd moeilijke situaties, waarin je nooit weet of het goed is wat je doet of zegt.

50 Jaar geleden, een dag om nooit te vergeten. Het was beslist geen mooie of positieve dag, integendeel. De kapper was me vergeten, waardoor ik op het laatste moment nog naar een vreemde kapper werd gesleurd. Totaal overstuur en in alle haast werd ik in mijn gehuurde jurk gehesen. In de auto huilde ik, waarop Berry zei: 'Je hoeft niet met me te trouwen hoor, je kunt nog terug'. De chauffeur van de auto begon te lachen. Door mijn tranen heen, kwam een glimlach en ik zei alleen maar; ík hou van je'. Op het stadhuis liep alles even vlot tot thuis de receptie begon. Mijn vader had zijn zin doorgedreven, dat zijn vriendin de drankjes rond zou brengen. Tot twee keer toe liet ze een blad met gevulde glazen vallen, omdat ze pillen had genomen. Hoe mijn moeder zich op die dag voelde, kreeg ik geen hoogte van. Ondanks haar diepe haat naar mij, maakte ze er toch een mooie dag van op haar manier, door aardig en vriendelijk te zijn. Mijn schoonmoeder stond tegen het einde van de receptie op haar kousen tussen allemaal scherven, omdat ze in haar dronkenschap elk glas naast zich stuk gooide. Mijn schoonvader probeerde de situatie aan tafel later nog een beetje te redden met een toespraakje, nadat mijn schoonmoeder naar huis was gebracht door mijn zwager. Onze trouwdag was meer  een nachtmerrie, die ik deels wel en deels niet in mijn geest meekreeg.

Mijn vader had een hotelkamer geregeld voor de nacht. Binnengekomen in de hal, zat mijn schoonvader ons op te wachten om zijn excuus te maken voor alles wat er was voorgevallen met mijn schoonmoeder. Haar woorden van haat naar mij toe, hadden diep ingegrepen. Zij raakte de enige zoon kwijt die alles voor haar over had. Die zelfs een deel van zijn salaris had bijgedragen in het huishoudgeld, omdat mijn schoonvader alleen maar aan haar gaf waarvan hij dacht dat zij nodig had. Het was altijd te weinig en Berry gaf zijn halve salaris af.

In onze hotelkamer gekomen stond de verwarming hoog aan. Laag draaien lukte niet en een raam openen ging met geen mogelijkheid. In de receptie was niemand om die tijd nog aanwezig om te helpen. Wanneer we naar de WC moesten, toen nog op de gang, piepte onze kamerdeur zo hard dat we nauwelijks meer de deur uit dorsten te gaan. Gevolg van dit alles, zo'n droge keel, dat een enkel glas water ook niet hielp. Bovendien hadden we nauwelijks gegeten en hadden honger. Gelukkig had mijn moeder voor de eerste dag in onze kleine uitbouw een brood meegegeven. Dus zaten we letterlijk die nacht op droog brood en water. Door al het gebeuren tijdens de middag en avond ben je niet eens in staat om samen je trouwdag te vieren met als hoogtepunt samen één te vloeien in liefde. Er was teveel gebeurd. Mijn schoonouders en de jongens hebben allemaal in het Jappenkamp gezeten. Dit nooit kunnen verwerken en drank was het enige wat hen allen op de been heeft gehouden. Ook Berry heeft zo'n periode gehad, maar later gelukkig ingezien dat dit de weg niet was.

50 jaar, waarvan 33 jaar samen lief en leed mogen delen. Misschien dom, maar deze dag zal ik altijd in ere houden, ook al is hij er niet lijfelijk bij. In gevoel staat hij naast me. Knuffelt me even en is trots dat ik in zijn leven was. Op dit moment heb ik veel hulp en steun van hem op een andere manier. Een steun en kracht die ik even heel hard nodig heb. Mijn advies; 'geniet van elke dag, elk uur en elke seconde samen. Je weet nooit hoeveel tijd je nog krijgt'. Maus