Eenzaam maar niet alleen

Het is een uitdrukking welke zo makkelijk wordt gezegd, maar waar de waarheid ver in is te zoeken. Natuurlijk weet ik ook wel wat wordt bedoeld. God en zijn engelen zijn altijd om je heen. Maar vaak is dat een eenzijdige communicatie, omdat niet iedereen bij machte of van zins is dit te horen of te voelen. Ik bedoel dat je thuis tegen een muur praat. Alleen zijn is niet altijd leuk. Je mist een arm om je schouder. Je mist de woorden ‘ik hou van je’ of een complimentje. Het zijn de muren die niet terug praten, als jij hardop in jezelf zit te kletsen. Aan de andere kant leert alleen zijn je zelfstandigheid, niet afhankelijk te zijn van een ander. Kunnen doen en laten wat je zelf wilt. Terwijl als je samen bent en ieder een ander ding wil doen, je elkaar daar niet altijd in kunt vinden. Een mens hoort niet alleen te zijn, hoogstens uit vrije wil.

Ik heb het altijd fijn gehad in mijn huwelijk, ondanks dat Berry 23 jaar van de 33 jaar huwelijk ziek is geweest. Wij ruilden al vrij snel van rol. Ik heb altijd gewerkt en hij heeft het huishouden gedaan. In de jaren zestig was dat een schande voor een man, waar het nu heel normaal is. Het woord huisman had niemand van gehoord. Berry voedde de kinderen op en deed alles wat een vrouw in die tijd deed. Hij deed het zelfs beter dan ik het ooit had kunnen doen. Ik ben nooit een huisvrouw geweest. Als ik een kamer op moet ruimen ligt er nog meer dan het voorheen was. Heb er nooit inzicht in gehad en schaam me er ook niet voor. Het leven loopt zoals het gaan moet. Dat Berry zo lang ziek is geweest had vele redenen en oorzaken. Zeven zware knieoperaties, waar na elke operatie een tijd volgde van geduwd worden in de rolstoel, lopen met krukken en revalidatie. Iedere operatie kostte hem zo’n twee jaar. Na die eerste vijftien jaar huwelijk, volgde tien jaar redelijke rust. Gevolgd door tien jaar hartpatiënt tientallen ziekenhuisopnames, gevolgd door een hartoperatie en uiteindelijk eindigend met Lymfklierkanker. Daarnaast werd zijn hele leven beheerst door oorlogssyndromen uit het Jappenkamp. Kan een mens nog meer lijden verdragen? Vaker heb ik me afgevraagd waarom hij zoveel te dragen op zijn schouders had genomen. Wat wilde hij in dit leven afsluiten? Ik weet er geen antwoord op. Ziekenhuizen? Jaren lang heb ik ze van binnen en buiten gezien. In allerlei plaatsen in Nederland. Ontelbare hoeveelheid opnames. We hebben in vier provincies niet gewoond. Ik ken ons landje dan ook van binnen en buiten en wat ik nog niet had ontdekt, leerde ik wel kennen tijdens mijn reizen door Nederland op de bus.

Nu waren dat niet zoveel reisjes in ons kikkerlandje. Als buschauffeuse-reisleidster reed ik meer op het buitenland. Was zomers veel van huis en als het enigszins mogelijk was nam ik Berry mee. Ik genoot van mijn werk, had er veel plezier in. Werkte in het begin als enige vrouw in die mannenwereld. Nu is het heel gewoon, destijds een bijzonderheid. Met mannen werken is heel plezierig, zolang je hen in hun waarde laat, maar wel je eigen grenzen trekt. Ik heb er nooit moeite mee gehad. In die tijd rookte ik nog honderd sigaren in de week. Ten tijde van mijn eerste dag op de stadsbus in1986, ik heb dat eerst anderhalf jaar gedaan, was net de film Ma Flodder uitgekomen. Je begrijpt het al. Die allereerste dag ging het van mobilofoon tot mobilofoon, die eigenlijk niet gebruikt mocht worden, ‘we hebben Ma Flodder in dienst gekregen’. Gek hè, maar ik was er trots op. Die naam is ook altijd gebleven, zelfs toen ik er allang weg was en mijn beide dochters op de stadsbus gingen werken werden ze dagelijks met die naam geconfronteerd. De woorden: ‘Is ma Flodder jullie moeder?’, konden ze op het laatst wel schieten. Aan de andere kant was er ook trots, dat hun moeder niet werd vergeten.

Ook op de stadsbus was het heerlijk werken. Ik werkte via een uitzendbureau, maar men was zo tevreden dat ze vroegen of ik in vaste dienst wilde komen. Achteraf kwam men er achter dat ik twee jaar te oud was en niet aangenomen mocht worden. Teleurstelling van beide kanten, maar regels zijn regels en bij grote bedrijven bestaan geen uitzonderingen. Ik wilde niet via een uitzendbureau blijven werken, dus ging ik solliciteren bij Kupers uit Weert. Mocht het eerste seizoen voor de Jong Intra Tours mijn eerste 8 daagse reizen maken naar Winterberg in Duitsland. Vele reizen heb ik gemaakt in die jaren en vele avonturen beleeft die ik in dagboeken heb opgeschreven. Daar heb ik altijd profeit van gehad. Gelukkig gingen velen op vakantie om echt plezier te hebben, maar soms waren rt enkelingen die van alles deden om het zo onaangenaam mogelijk te maken voor de chauffeurs, zodat ze later geld terug konden claimen. Soms kwamen dergelijke klachten pas drie maanden later bij ons als chauffeur terecht. Niemand wist dan nog wat er was gebeurd. Ik hoefde echter mijn dagboeken maar na te slaan en stuurde het hele verslag naar mijn baas.

Was mijn werk geweldig, tijdens die ritten voelde ik mij vaak diep eenzaam, al was ik niet  alleen. Er zijn altijd passagiers om je heen. Thuis zat Berry, die er altijd was als ik hem nodig had. Ik hoefde maar te bellen. Had ik het heel moeilijk en was ik niet al te ver uit de buurt, dan pakte hij rustig de auto en kwam voor een nacht even bijpraten, zodat ik weer verder kon. Nu is er niemand meer die even luistert naar mijn belevenissen en verhalen. Er was een aantal jaren iemand, maar die wilde nooit iets horen uit mijn leven. Nu hij sinds een paar maanden uit het oog is, gebeurde iets wonderlijks. Ik kon het ineens opschrijven. Natuurlijk ben je bang dat het niet interessant genoeg is voor een ander, maar ik werd gesteund door een neef. Groot journalist en schrijver. Hij en zijn vrouw, mijn nichtje, vonden dat ik door moest gaan. Dagen achtereen kan ik soms schrijven. Komt het ene verhaal na het andere boven. Maar soms stagneert de boel in mijzelf. Dan is er nog verdriet. Verdriet dat veel verder gaat dan alleen zijn. Dat heeft te maken met eenzaamheid in je ziel. Je mist net dat ene gevoel van liefde voor jezelf. Dat kan geen ander mens voor je opvullen, alleen jijzelf.

Eenzaamheid gaat veel dieper dan alleen zijn. Het zit van binnen en doet verschrikkelijke pijn. Geeft tranen zonder dat je soms weet waarom ze vallen. Alléén zijn kun je oplossen door uit te gaan, mensen te ontmoeten. Eenzaamheid is eigenlijk naar binnen in jezelf kijken. Maar, oh wat is dat moeilijk, want in elk mens zit een stuk diepe eenzaamheid. Zelfs als je getrouwd bent of een goede relatie hebt. Eenzaamheid is een stuk verlatenheid. Speciaal mensen met een verleden van afwijzing door ouders, zoals in mijn geval haat van de moeder vanaf de geboorte. Afwijzing en onverschilligheid van de vader, vier aanrandingen en een verkrachting in de jeugd spelen allemaal een rol mee. Het meeste heb ik gelukkig kunnen verwerken, maar de eenzaamheid is sterker geworden sinds ik weer alleen ben sinds een paar maanden. Ik ben nu aan het leren dat de liefde voor mezelf belangrijker is dan het ontvangen van de ander. De ander mag de toevoeging straks worden. Natuurlijk wist ik dat alles allang, maar het in de praktijk brengen is veel moeilijker.

Mijn natuur is zorgen voor de ander. Mijn vriendin Ria zegt en vraagt mij vaak, wie zorgt er dan voor jou? Dat geeft prompt weer tranen, ik weet dat zij gelijk heeft. Ik weet dat ik dan naar binnen in mezelf moet gaan en mezelf mag koesteren en vasthouden. Maar wat is dat moeilijk! Je zorg naar anderen verleggen is tien keer makkelijker dan voor jezelf te zorgen. Op dit moment gaat mijn grootste zorg uit naar een buurmeisje dat helemaal alleen in huis is door akelige omstandigheden. Ze is wel zeventien, maar nog een kind. Niemand die zich om haar bekommert. Ik heb haar wel mijn nummer gegeven om te bellen als er iets is. Haar gerustgesteld dat ik twee engelen voor haar deur, voor en achter, heb gezet, zodat haar niets gebeurt. Maar toch maak ik me zorgen. Hoe komt ze aan eten, hoe redt ze het in haar eentje. Mijn ex vriend kent ze ook. Toen ik hem om raad vroeg was zijn antwoord dat ik me erbuiten moest houden. Mijn gevoel zegt dat ook aan de ene kant, maar is begaan met het kind dat eenzaam en alleen in dat huis zit. Misschien bang is. Ik weet het niet meer. Hou in ieder geval haar in de gaten waar mogelijk is en de deur open waar nodig. Lees het vervolg van dit meisje op: Heb jij dat nu ook?, in het verhaal: al had ik Salomons wijsheid.