Genieten van de mooie dingen die er waren, die er nu zijn en nog komen

Het was heerlijk en ik heb intens genoten van afgelopen dagen op de cursus Paverpol in Geldermalsen. Heb me direct weer aangemeld voor de volgende cursus in het najaar. Vijf jaar geleden was ik al eens geweest. Er waren dingen blijven hangen die ik af en toe gebruikte, zoals vorige week voor mijn palen met planten die ik in de tuin heb gemaakt. (zie foto´s op: Heb jij dat nu ook ) Veel kleine finesses van die tijd waren  verdwenen. Een opfriscursus heeft altijd zin als er nieuwe energie in je vrij komt om nieuwe dingen te maken. En dan de ontmoeting met die andere 9 vrouwen schitterend. Daarnaast Jossy, die ons les gaf en Lia die ons ontving en tussendoor Jossy assisteerde. In haar bedrijf werden we als koninginnen ontvangen met koffie, thee en/of drankjes. Met allerlei soorten koekjes en snoepjes, zo slecht voor de lijn. Zelfs met eigen gemaakte taartjes, door de dochter van Lia,. De lunch was beide dagen het klapstuk. In mijn hotel in Oosterhout was aan het ontbijt al van alles op te merken. Oudbakken broodjes. Eieren en croissants die pas kwamen toen ik een half uur later weg moest. De eetzaal veel te laat open, waardoor iedereen liep te mopperen en de stemming onder nul was bij veel mensen. Dat blijft direct hangen in een dergelijke ruimte en maakt de sfeer niet prettiger. De receptie daarentegen was geweldig, maar eten en zeker ontbijten is toch belangrijk aan het einde van de dag. Dan stap je binnen op een cursus, verwacht een simpele lunch, omdat je met andere dingen bezig bent en wordt dan verwend met een prachtig lunchbuffet, waar menig hotel voor in zijn handen mocht klappen. Geweldig gemaakt. De dochter van Lia heeft een fantastische fantasie hiervoor en voor de terugweg twee dagen later, kreeg ik zelfs nog een lunchpakket mee, waar in onderweg van heb genoten.

Alle vrouwen, ikzelf incluis, waren druk bezig met eenzelfde onderwerp en toch met ieder haar eigen inbreng, waardoor prachtige creaties ontstonden. Bij mij werd het een beeld van een danseres en een pilaar met bovenin een waterbak voor bloemen en een vrouwenfiguur er tegenaan gemaakt. Wat kan een mens toch intens genieten met zichzelf vuil maken en knoeien met allerlei natte materialen. Wat kwamen er mooie creaties uit voort, waar we allemaal van konden genieten. En vooral wat kan het gezellig zijn met vrouwen onder elkaar.

Mijn leven komt langzamerhand weer op de rails. Ik voel steeds meer gelukkige momenten. Ondanks dat mijn ex nog niet kan dansen en ik nu de ruimte heb om te gaan, is de behoefte er nog niet geweest. Misschien aanstaande week een middag, maar of ik het leuk zal vinden is de vraag. De behoefte is verdwenen. Het was iets dat wij samen deelden en op die momenten weinig ruzies hadden. Maar om nu weer te zitten wachten of je ten dans wordt gevraagd door andere mannen trekt me totaal niet. Er zijn leukere dingen voor in de plaats gekomen, waar ik het druk genoeg mee heb.

Vanmorgen ontving ik deze aanvullende boodschap. (zie cursief gedrukt) Het is waar. Ik heb praktisch alles kunnen vergeven aan mijn ex wat is fout gegaan, evenals aan mijzelf. Overal zitten twee kanten aan, ook hij zit met dingen. Het uitgangspunt van alle ruzies is eigenlijk maar één ding geweest. Ik wilde trouwen en samen leven, hij wilde alleen maar genieten van het vrije leven en andere vrouwen. Komen en gaan wanneer hij wilde. Ik wilde nummer één zijn in zijn leven en er sámen zijn voor alle kinderen. Hij zette me ergens op plaats twintig, na al zijn familie, vrienden en aardige vrouwen. Vanuit dit verschil van inzicht zijn alle boosheid en ruzies steeds weer ontstaan. Dit is de rode draad geweest welke al die jaren ten grondslag lag aan elke ruzie.

De nieuwe energie, die ik afgelopen dagen heb opgedaan, heeft gezorgd dat ik alleen nog de mooie dingen wil blijven zien. Dat ik wil loslaten waarom hij niets met me wilde. Misschien was er wel een reden voor die ik nu nog niet kan zien. Het heeft er ook mee te maken dat ik nu weer mag doen en laten wat ik wil. Niemand die mij vraagt waarom ik die cursus nog eens wilde doen, of een vervolgcursus in wil volgen. En vooral wat de cursus en de reiskosten wel niet kosten. Of ik de Biesbosch in wil rijden om foto’s te maken of in het hotel wil blijven hangen, allemaal eigen keuzes, die me goed hebben gedaan. Het fijnste van alles is dat deze drie dagen mij rust hebben gegeven. De leuke dingen die ik nu heb gemaakt krijgen een vervolg. Ik mag eigen keuzes mag maken zonder negatief commentaar over mijn doen en laten. Berry zou het schitterend hebben gevonden dat ik eigen dingen deed. Je hoeft elkaar in een relatie niet de hele dag op de lip te zitten. Kan je eigen dingen doen en andere dingen weer samen delen. Dat is het mooie van een goede relatie. Eigenlijk deelden mijn ex vriend en ik best veel, maar als je dat niet wilt zien, anderen van meer belang vind dan samen, moet je stoppen en opgeven wat jouw ideaal was. Het was niet het ideaal van de ander. Die dacht in alleen zijn, eigen weg gaan zonder liefde.  Daarom kan ik nu rustig en in vrede verder, ook al mis ik soms nog de mooie dingen die er waren. Het lelijke is vervaagd, had er nóóit hoeven zijn. We hadden sámen een prachtig leven kunnen hebben, maar zijn keuze was anders. Nu is het mijn keuze voor nieuwe ondernemingen en plezier maken.

Vandaag kreeg uit onderstaande dagtekst, een bevestiging van wat ik zelf al leerde ontdekken toen ik weg was en alleen in het hotel zat. De hotelbonnen die ik maanden geleden voor ons samen had gekocht op vakantieveilingen.nl. De bedoeling was om er samen van te genieten. Hij was er zo boos om dat ik ze had gekocht, terwijl het als verrassing was bedoeld. Nu heb ik er alleen van genoten. Heb het alleen gedaan en dat is me goed afgegaan. De gedachten waren afgelopen dagen bij alle mooie en leuke dingen die ik ontdekte en meemaakte en niet bij wat ooit was, het verleden. Dat is passé, door de keuze van de ander alleen te willen leven.

In de Biesbosch heb ik prachtige vogels gefotografeerd, die doodstil bleven zitten, ook al stond ik vlak bij ze. Het gebied, dat steeds meer onder water wordt gezet en een schitterend natuurgebied is, is heel uitgestrekt Ik wil het vaker bezoeken, omdat je in één keer nooit alles kunt ontdekken. Ik had de fiets meegenomen, maar de storm was zo krachtig dat ik uit veiligheid overal ben gaan lopen. Hij is niet van de auto afgeweest.

Levende beelden in Valkenburg

Vandaag is het sinds weken mooi fietsweer. In Valkenburg staan allemaal levende beelden, prachtig om te fotograferen. Daar ga op de fiets naar toe, genieten van al het mooie wat ik te zien krijg. Want elke dag dat ik leef en lach, wat ik lang niet meer heb gekund, is een dag van plezier. Zo’n dag is het vandaag. Tijdens het fotograferen in Valkenburg steelt de Nar mijn hart. Hij flirt een beetje met me en nadat ik heel zachtjes zei dat ik dat op mijn 70e zo leuk vond, strooide hij allemaal kleine witte snippertjes over mijn hoofd. Mijn dag kan niet meer stuk, toch?

Lees onderstaande dagtekst

"Zelfs in de schijnbaar onbeduidendste mens schuilen kwaliteiten en deugden die het moment afwachten om zich te openbaren. Daarom probeert een Meester bij zijn leerlingen al hun goddelijke mogelijkheden te voorschijn te brengen, in plaats van zich bezig te houden met hun gebreken. Op dezelfde wijze werk ik met jullie, en zo dienen jullie ook te werk te gaan, door voor elkaar heilige gedachten te voeden. Door die heilige gedachten te voeden, blijf je niet langer stilstaan bij de eigenschappen die niet zo geweldig zijn, en concentreer je je op het goddelijk Principe in de mensen. Zo doe je een goed werk aan jezelf, en help je ook de anderen. Echter, door je bezig te houden met hun fouten, doe je jezelf in de eerste plaats kwaad, want het is alsof je op die manier onreinheden in jezelf voedsel geeft, en je belet ook de anderen vooruit gaan. Hoeveel mensen zijn er niet die denken dat zij de anderen zullen helpen, zich te verbeteren door hun te wijzen op hun gebreken! Volstrekt niet, integendeel, je kunt de anderen alleen maar helpen door je aandacht te richten op hun goddelijke natuur." Omraam Mikhaël Aïvanhov

Eenzaam maar niet alleen

Het is een uitdrukking welke zo makkelijk wordt gezegd, maar waar de waarheid ver in is te zoeken. Natuurlijk weet ik ook wel wat wordt bedoeld. God en zijn engelen zijn altijd om je heen. Maar vaak is dat een eenzijdige communicatie, omdat niet iedereen bij machte of van zins is dit te horen of te voelen. Ik bedoel dat je thuis tegen een muur praat. Alleen zijn is niet altijd leuk. Je mist een arm om je schouder. Je mist de woorden ‘ik hou van je’ of een complimentje. Het zijn de muren die niet terug praten, als jij hardop in jezelf zit te kletsen. Aan de andere kant leert alleen zijn je zelfstandigheid, niet afhankelijk te zijn van een ander. Kunnen doen en laten wat je zelf wilt. Terwijl als je samen bent en ieder een ander ding wil doen, je elkaar daar niet altijd in kunt vinden. Een mens hoort niet alleen te zijn, hoogstens uit vrije wil.

Ik heb het altijd fijn gehad in mijn huwelijk, ondanks dat Berry 23 jaar van de 33 jaar huwelijk ziek is geweest. Wij ruilden al vrij snel van rol. Ik heb altijd gewerkt en hij heeft het huishouden gedaan. In de jaren zestig was dat een schande voor een man, waar het nu heel normaal is. Het woord huisman had niemand van gehoord. Berry voedde de kinderen op en deed alles wat een vrouw in die tijd deed. Hij deed het zelfs beter dan ik het ooit had kunnen doen. Ik ben nooit een huisvrouw geweest. Als ik een kamer op moet ruimen ligt er nog meer dan het voorheen was. Heb er nooit inzicht in gehad en schaam me er ook niet voor. Het leven loopt zoals het gaan moet. Dat Berry zo lang ziek is geweest had vele redenen en oorzaken. Zeven zware knieoperaties, waar na elke operatie een tijd volgde van geduwd worden in de rolstoel, lopen met krukken en revalidatie. Iedere operatie kostte hem zo’n twee jaar. Na die eerste vijftien jaar huwelijk, volgde tien jaar redelijke rust. Gevolgd door tien jaar hartpatiënt tientallen ziekenhuisopnames, gevolgd door een hartoperatie en uiteindelijk eindigend met Lymfklierkanker. Daarnaast werd zijn hele leven beheerst door oorlogssyndromen uit het Jappenkamp. Kan een mens nog meer lijden verdragen? Vaker heb ik me afgevraagd waarom hij zoveel te dragen op zijn schouders had genomen. Wat wilde hij in dit leven afsluiten? Ik weet er geen antwoord op. Ziekenhuizen? Jaren lang heb ik ze van binnen en buiten gezien. In allerlei plaatsen in Nederland. Ontelbare hoeveelheid opnames. We hebben in vier provincies niet gewoond. Ik ken ons landje dan ook van binnen en buiten en wat ik nog niet had ontdekt, leerde ik wel kennen tijdens mijn reizen door Nederland op de bus.

Nu waren dat niet zoveel reisjes in ons kikkerlandje. Als buschauffeuse-reisleidster reed ik meer op het buitenland. Was zomers veel van huis en als het enigszins mogelijk was nam ik Berry mee. Ik genoot van mijn werk, had er veel plezier in. Werkte in het begin als enige vrouw in die mannenwereld. Nu is het heel gewoon, destijds een bijzonderheid. Met mannen werken is heel plezierig, zolang je hen in hun waarde laat, maar wel je eigen grenzen trekt. Ik heb er nooit moeite mee gehad. In die tijd rookte ik nog honderd sigaren in de week. Ten tijde van mijn eerste dag op de stadsbus in1986, ik heb dat eerst anderhalf jaar gedaan, was net de film Ma Flodder uitgekomen. Je begrijpt het al. Die allereerste dag ging het van mobilofoon tot mobilofoon, die eigenlijk niet gebruikt mocht worden, ‘we hebben Ma Flodder in dienst gekregen’. Gek hè, maar ik was er trots op. Die naam is ook altijd gebleven, zelfs toen ik er allang weg was en mijn beide dochters op de stadsbus gingen werken werden ze dagelijks met die naam geconfronteerd. De woorden: ‘Is ma Flodder jullie moeder?’, konden ze op het laatst wel schieten. Aan de andere kant was er ook trots, dat hun moeder niet werd vergeten.

Ook op de stadsbus was het heerlijk werken. Ik werkte via een uitzendbureau, maar men was zo tevreden dat ze vroegen of ik in vaste dienst wilde komen. Achteraf kwam men er achter dat ik twee jaar te oud was en niet aangenomen mocht worden. Teleurstelling van beide kanten, maar regels zijn regels en bij grote bedrijven bestaan geen uitzonderingen. Ik wilde niet via een uitzendbureau blijven werken, dus ging ik solliciteren bij Kupers uit Weert. Mocht het eerste seizoen voor de Jong Intra Tours mijn eerste 8 daagse reizen maken naar Winterberg in Duitsland. Vele reizen heb ik gemaakt in die jaren en vele avonturen beleeft die ik in dagboeken heb opgeschreven. Daar heb ik altijd profeit van gehad. Gelukkig gingen velen op vakantie om echt plezier te hebben, maar soms waren rt enkelingen die van alles deden om het zo onaangenaam mogelijk te maken voor de chauffeurs, zodat ze later geld terug konden claimen. Soms kwamen dergelijke klachten pas drie maanden later bij ons als chauffeur terecht. Niemand wist dan nog wat er was gebeurd. Ik hoefde echter mijn dagboeken maar na te slaan en stuurde het hele verslag naar mijn baas.

Was mijn werk geweldig, tijdens die ritten voelde ik mij vaak diep eenzaam, al was ik niet  alleen. Er zijn altijd passagiers om je heen. Thuis zat Berry, die er altijd was als ik hem nodig had. Ik hoefde maar te bellen. Had ik het heel moeilijk en was ik niet al te ver uit de buurt, dan pakte hij rustig de auto en kwam voor een nacht even bijpraten, zodat ik weer verder kon. Nu is er niemand meer die even luistert naar mijn belevenissen en verhalen. Er was een aantal jaren iemand, maar die wilde nooit iets horen uit mijn leven. Nu hij sinds een paar maanden uit het oog is, gebeurde iets wonderlijks. Ik kon het ineens opschrijven. Natuurlijk ben je bang dat het niet interessant genoeg is voor een ander, maar ik werd gesteund door een neef. Groot journalist en schrijver. Hij en zijn vrouw, mijn nichtje, vonden dat ik door moest gaan. Dagen achtereen kan ik soms schrijven. Komt het ene verhaal na het andere boven. Maar soms stagneert de boel in mijzelf. Dan is er nog verdriet. Verdriet dat veel verder gaat dan alleen zijn. Dat heeft te maken met eenzaamheid in je ziel. Je mist net dat ene gevoel van liefde voor jezelf. Dat kan geen ander mens voor je opvullen, alleen jijzelf.

Eenzaamheid gaat veel dieper dan alleen zijn. Het zit van binnen en doet verschrikkelijke pijn. Geeft tranen zonder dat je soms weet waarom ze vallen. Alléén zijn kun je oplossen door uit te gaan, mensen te ontmoeten. Eenzaamheid is eigenlijk naar binnen in jezelf kijken. Maar, oh wat is dat moeilijk, want in elk mens zit een stuk diepe eenzaamheid. Zelfs als je getrouwd bent of een goede relatie hebt. Eenzaamheid is een stuk verlatenheid. Speciaal mensen met een verleden van afwijzing door ouders, zoals in mijn geval haat van de moeder vanaf de geboorte. Afwijzing en onverschilligheid van de vader, vier aanrandingen en een verkrachting in de jeugd spelen allemaal een rol mee. Het meeste heb ik gelukkig kunnen verwerken, maar de eenzaamheid is sterker geworden sinds ik weer alleen ben sinds een paar maanden. Ik ben nu aan het leren dat de liefde voor mezelf belangrijker is dan het ontvangen van de ander. De ander mag de toevoeging straks worden. Natuurlijk wist ik dat alles allang, maar het in de praktijk brengen is veel moeilijker.

Mijn natuur is zorgen voor de ander. Mijn vriendin Ria zegt en vraagt mij vaak, wie zorgt er dan voor jou? Dat geeft prompt weer tranen, ik weet dat zij gelijk heeft. Ik weet dat ik dan naar binnen in mezelf moet gaan en mezelf mag koesteren en vasthouden. Maar wat is dat moeilijk! Je zorg naar anderen verleggen is tien keer makkelijker dan voor jezelf te zorgen. Op dit moment gaat mijn grootste zorg uit naar een buurmeisje dat helemaal alleen in huis is door akelige omstandigheden. Ze is wel zeventien, maar nog een kind. Niemand die zich om haar bekommert. Ik heb haar wel mijn nummer gegeven om te bellen als er iets is. Haar gerustgesteld dat ik twee engelen voor haar deur, voor en achter, heb gezet, zodat haar niets gebeurt. Maar toch maak ik me zorgen. Hoe komt ze aan eten, hoe redt ze het in haar eentje. Mijn ex vriend kent ze ook. Toen ik hem om raad vroeg was zijn antwoord dat ik me erbuiten moest houden. Mijn gevoel zegt dat ook aan de ene kant, maar is begaan met het kind dat eenzaam en alleen in dat huis zit. Misschien bang is. Ik weet het niet meer. Hou in ieder geval haar in de gaten waar mogelijk is en de deur open waar nodig. Lees het vervolg van dit meisje op: Heb jij dat nu ook?, in het verhaal: al had ik Salomons wijsheid.